January 30, 2009
Friday
Feathers n' Strings
Intramuros, Manila
Simula ngayong Biyernes, magba-badminton na ako. Obligasyon ko ito sa sarili ko. Para mabawasan naman ung timbang ko.
Mga kaopisina ng mama ko yung mga kasama ko maglaro, kaya sa Intramuros ang venue. Pustahan, Php10/game yung talo. Tapos best of 5 ata yun. Ahaha. Ewan. Nakikilaro lang ako.
First two rounds, nanalo kami ni Ate Neth, tapos 3 round pahinga kami, tapos kami ulit, tapos sila ulit. Basta, gulo. Pero isa lang masasabi ko. MAHAL!!!
Mahal nga, pero ayos lang. :D
Kailangan ito e.
Well,
Badminton is my Obligation.
*Multiply post - January 30, 2009*
Monday, February 02, 2009
Ineng in Tukyu Tukyu
Pers taym namin kumain sa Tokyo Tokyo ni mama sa SM Manila. Pero ang totoo, pers taym talaga kumain sa Japanese foodchain. Ang nasasaad sa resibo:
Chicken Yakidori
Best Selling Shrimp and Veggie Tempura
Red Iced Tea
Ayun, at umabot nga sya sa ganyang halaga.
Sulit naman kasi masarap.
We'll try other foods next time.
*Multiply post - January 28, 2009*
Ineng's post New Year entry
Hi!
I know, a very late yet early New Year post.
Late for 2009, but early for 2010. *korni*
[tama na ang English, dinudugo na ang ilong ko]
Ganito ang senaryo sa bahay:
Gabi.
Madilim.
Umaabon.
Bandang alas-otso y medya ng gabi. May misa. Ako, mama ko, at yung isang pamangkin ko ang nagsimba, kasi wala yung tita ko, so walang kasama lola ko. Natira sa bahay yung tatay ko at yung katulong namin.
So naglakad kami papuntang simbahan. Ayos! Walang tao sa harapan, dun sa mga upuan.So doon nga kami naupo. Habang papunta naman kami ng simbahan, mga ang layo e mula Gate 4 hanggang Moret St., sabi nung pamangkin ko, hindi raw sya matutulog. Wala pa naman yung pari, so laro laro muna yung bata. Tapos nung dumating na yung pari, deads, nung kumakanta na, yari, tulog ang bata. Anak ng tokwa yun, hindi raw sya matutulog. So sige misa, misa, misa. Kesa naman mangawit kami ng nanay ko kakapalitan ng karga e hiniga namin sya sa hita namin, pag kailangan tumayo, sa upuuan sya nakahiga. Nice idea! So natapos din ang misa, syempre may kantahan. Aba, ang bata, nagising. Walanjo, tulog sa umpisa, gising pagkatapos. So umuwi na kami, natulog ulit sya.
Mga ilang minuto ang lumipas, tae, barawnawt, i-spell mo ang brownout ng bonggang bongga. As in. So sige, ok walang kuryente kung wala. Half ng barangay namin may ilaw, mula sa may simbahan hanggang makalabas ka ng barangay namin. So yung other half, kami, walang kuryente, kasi sa Marilao yung connection namin.
Tiyaga, tiyaga, tiyaga.
Inayos na ni mama yung mga foods, kahit walang ilaw. Ako naman, ito si litrato. So okay, nawalan ng kuryente, mahirap tignan yung mga iniihaw. Sige, ok lang. May mga nagpapaputok, nagpapailaw ng kalangitan at iba pa, kasi nga barawnawt. Ggrrr. So ok, ilang minutes na lang mag-12 na ng midnight, at wala pa rin kaming kuryente. Hays.
Sa pag patak ng alas-dose, naglipana na ang mga paputok. Ilaw dito, ilaw doon. Ehem. Ehem. Kung hindi nyo pala naitatanong e ako ay nakatira sa Fireworks Capital of the Philippines, kung saan dinadayo ang mga paputok na ginagawa sa aming bayan. Well, anong koneksyon, kami yung nasa bayan na yon, kami yung wala paputok, kahit luces wala. Wala ring music, dahil nga walang kuryente. Boring na New Year. Tae.
Nagkalat si mama ng mga
piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso = 13 piso
at
kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat = 13 kiat kiat
sa buong bahay, bale dalawang pinto yun, rectangle na bahay. Sa baba at sa taas.
Sinabi ni mama yun, kasi walang nakakakita. Yung inaanak/pamangkin ko, nakarami. Ahaha.
Nagkakuryente mag-a-ala-una na ata ng madaling araw, pero wal paring nakapigil sa amin na maghanap ng mga barya, lalo pa at sinabi ni mama na mayroon din sa taas, pero tig-lima at sampu. Sugod mga kapatid!!! Este mga pinsan pala, wala nga pala akong kapatid. Ayun, syempre, wala akong nakuhang barya. Ok lang, tiba tiba naman ako sa pagkain.
Well, after nun, syempre, matitindin usok, buti na lang hindi ako hinika. Yes! At ayun, natapos ang New Year namin na hindi kami kumpleto, kasi yung ibang family members namin e tulog at hindi magising. Sobrang mantika sila matulog. Ang sayang New Year, so isang taon kaming brownout.
Ayan, matapos ang ilang linggo na pinaghintay ng entry na ito, natapos ko na rin sya.
*Multiply post - January 16, 2009*
I know, a very late yet early New Year post.
Late for 2009, but early for 2010. *korni*
[tama na ang English, dinudugo na ang ilong ko]
Ganito ang senaryo sa bahay:
Gabi.
Madilim.
Umaabon.
Bandang alas-otso y medya ng gabi. May misa. Ako, mama ko, at yung isang pamangkin ko ang nagsimba, kasi wala yung tita ko, so walang kasama lola ko. Natira sa bahay yung tatay ko at yung katulong namin.
So naglakad kami papuntang simbahan. Ayos! Walang tao sa harapan, dun sa mga upuan.So doon nga kami naupo. Habang papunta naman kami ng simbahan, mga ang layo e mula Gate 4 hanggang Moret St., sabi nung pamangkin ko, hindi raw sya matutulog. Wala pa naman yung pari, so laro laro muna yung bata. Tapos nung dumating na yung pari, deads, nung kumakanta na, yari, tulog ang bata. Anak ng tokwa yun, hindi raw sya matutulog. So sige misa, misa, misa. Kesa naman mangawit kami ng nanay ko kakapalitan ng karga e hiniga namin sya sa hita namin, pag kailangan tumayo, sa upuuan sya nakahiga. Nice idea! So natapos din ang misa, syempre may kantahan. Aba, ang bata, nagising. Walanjo, tulog sa umpisa, gising pagkatapos. So umuwi na kami, natulog ulit sya.
Mga ilang minuto ang lumipas, tae, barawnawt, i-spell mo ang brownout ng bonggang bongga. As in. So sige, ok walang kuryente kung wala. Half ng barangay namin may ilaw, mula sa may simbahan hanggang makalabas ka ng barangay namin. So yung other half, kami, walang kuryente, kasi sa Marilao yung connection namin.
Tiyaga, tiyaga, tiyaga.
Inayos na ni mama yung mga foods, kahit walang ilaw. Ako naman, ito si litrato. So okay, nawalan ng kuryente, mahirap tignan yung mga iniihaw. Sige, ok lang. May mga nagpapaputok, nagpapailaw ng kalangitan at iba pa, kasi nga barawnawt. Ggrrr. So ok, ilang minutes na lang mag-12 na ng midnight, at wala pa rin kaming kuryente. Hays.
Sa pag patak ng alas-dose, naglipana na ang mga paputok. Ilaw dito, ilaw doon. Ehem. Ehem. Kung hindi nyo pala naitatanong e ako ay nakatira sa Fireworks Capital of the Philippines, kung saan dinadayo ang mga paputok na ginagawa sa aming bayan. Well, anong koneksyon, kami yung nasa bayan na yon, kami yung wala paputok, kahit luces wala. Wala ring music, dahil nga walang kuryente. Boring na New Year. Tae.
Nagkalat si mama ng mga
piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso piso = 13 piso
at
kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat kiat = 13 kiat kiat
sa buong bahay, bale dalawang pinto yun, rectangle na bahay. Sa baba at sa taas.
Sinabi ni mama yun, kasi walang nakakakita. Yung inaanak/pamangkin ko, nakarami. Ahaha.
Nagkakuryente mag-a-ala-una na ata ng madaling araw, pero wal paring nakapigil sa amin na maghanap ng mga barya, lalo pa at sinabi ni mama na mayroon din sa taas, pero tig-lima at sampu. Sugod mga kapatid!!! Este mga pinsan pala, wala nga pala akong kapatid. Ayun, syempre, wala akong nakuhang barya. Ok lang, tiba tiba naman ako sa pagkain.
Well, after nun, syempre, matitindin usok, buti na lang hindi ako hinika. Yes! At ayun, natapos ang New Year namin na hindi kami kumpleto, kasi yung ibang family members namin e tulog at hindi magising. Sobrang mantika sila matulog. Ang sayang New Year, so isang taon kaming brownout.
Ayan, matapos ang ilang linggo na pinaghintay ng entry na ito, natapos ko na rin sya.
*Multiply post - January 16, 2009*
Ineng hearts Precious Time
Noong isang linggo natapos na ang Precious Time( originated in Japan). Isang palabas sa ABS-CBN pagkatapos ng Pinoy Fear Factor. Nakakaantig ang ang kwento dahil tungkol ito sa isang babaeng nagkaroon ng AIDS.
Nakaka-curios lang dahil ngayon lang yata ako nakarinig ng ganoong klaseng palabas. Matagal ng siguro ang palabas na yaon ngunit ngayon lang ata nagkaroon ng pagkakataon na palabas ito sa ganitong katulas na bansa.
Unconditional Love ang ipinakita ng kwento nito, mula sa pag-ibig ng isang mag-aaral ng hayskul sa isang sikat na composer hanggang sa pagmimili na mamatay sya alang alang sa kanyang anak.
Ito ang summary:
Si Masaki ay isang highschool student na gustong gusto ang composer na si Keigo. Sa umpisa ng istorya, may concert ang naturang composer at bilang isang highschool student, wala siyang pera. Ginawa niya, kagaya ng iba niyang kaedaran ang pagbebenta ng sarili nilang katawan para kumita ng pera. Sa pagbebenta niya ng kanyang sarili, nahawahan siya ng virus, HIV. Nakaabot naman sya sa concert. Umuulan noon at kanyang sinugod ang dadaanan ni Keigo at nilabas nya ang kanyang banner na may nakasulat na "I Love Keigo". Simula noon nagkainteres na sa kanya ang composer. At inamin ng dalaga sa boong paaralan nila ang kanyang sakit. Itinigil ni Masaki ang pag-inom niya ng mga gamot.
Lumaon, nagkakilala sila ng personal, at umibig sa isa't isa. Alam ni Keigo ang kalagayan ni Masaki, noong kumalat ang balita may HIV si Masaki nasira ang karera ni Keigo sa Japan. Ngunit patuloy pa rin ang kakilang pagkikita, kahit ayaw ng tatay ni Masaki kay Keigo. Minahal ni Keigo si Masaki ng kanyang buong puso. Napagdesisyunan ni Keigo na lumipad patungong Amerika upang ipagpatuloy ang kanyang karera at isasama si Masaki roon, ngunit si Kauro (front ng banda ni Keigo), kapatid ni Lisa na dating nobya ni Keigo (at naanakan niya, pero hindi rin nabuhay) ay pilit na hinahadlangan ang relasyon ng dalawa kahit hindi pa ito umaalis ng Japan. Gabi bago umalis si Keigo ng Japan ay nagkita sila ni Masaki, sinabi nitong maghihintay sya sa paliparan sa pagdating ni Masaki at kung hindi ito dumating ay hindi na nya gagampalain pa ang dalaga. Una ay tumatanggi ang dalaga dahil sa kanyang pamilya, ayaw siyang payagan ng kanyang ama dahil sa kanyang kalagayan. Ngunit napagtanto rin ng kaniyang ama na hayaan kung saan masaya ang kanyang pamilya at naglaon ay pinayagang umalis si Masaki. Sa pag-eempake ng gamit ni Keigo, ay nawaglit ang kwintas niya (M para sa Masaki; K para sa Keigo). Nakuha ito ni Kauro nang matanggal ang kwintas sa leeg ni Keigo ng minsang niyakap sya na Kauro. Nakuha ito ng dalaga at ginawa itong dahilan upang hindi magkasama si Keigo at Masaki. Dumating si Masaki sa paliparan at nakita nito si Kauro, sinabi ng dalaga sa nadurusang nilalang na umalis na si Keigo at kinuha ang mas maagang flight. Hindi ito totoo dahil naroon pa si Keigo ng mga oras na iyon at nang tanungin si Kauro, hindi raw dumating si Masaki. Umalis na sila at hindi na muing nagkausap.
Lumipas ang tatlong taon at nagbalik sina Keigo at Kauro sa Japan para sa kanilang tour. Matapos din ang taong ito ay nagdevelop na mula sa HIV ang AIDS ni Masaki. Nagbalik ang binata sa bahay nina Masaki at naabutan ang kababata nito. Sinabi nitong ikakasal na sila at wag ng pakialaman ang buhay ni Masaki mula ng iniwan niya ito. Takang taka ang binata dahil hindi naan nya iniwan ang dalaga. Nagtanto sa kanyang kaisipan ang mga pangyayari, lubos itong nagsisi.
Nagkitang muli nag dalawa at nagkareconcile din. Nagkarron ng trabaho si Masaki ngunit natanggal din kinabukasan dahil sa kanyang sakit. Si Keigo ang naging sandalan niya. Kahit anong gawing pilit ni Masaki na kalimutan ang binata, hindi ito nangyari, mahal nila ang isa't isa. Dumaan ang gabi at may nangyari sa kanila. Pinili ni Keigo ito. Nang minsang nagpacheck-up si Masaki, napag-alamang buntis sya. Pinili nya itong ituloy kahit na buhay nya ang maaaring maging kapalit. Sinabi nya ito kay Keigo, ngunit nais nitong wag ituloy ni Masaki ang pagbubuntis. Dahil pala ito sa nangyari sa kanyang nakaraan na namatay ang dati nyang nobya pati ang bata. Dahil dito, pinigilan din ni Keigo si Masaki na wag na ipalaglag ang bata.
Tinuloy ni Masaki ang pagdadala ng anak nila ni Keigo at ang ama naman nito ay nasa Amerika. Pabalik na sa Japan si Keigo, nang nagtetape si Masaki ng panibagong bidyo. Naisipan nito na bumili ng bulaklak dahil parang kulang ang dekorasyon nito. Hindi alam ni Masaki na uuwi na si Keigo, iniwan niya ang kanyang cellphone at tawag ng tawag dito si Keigo. Habang papauwi, umatake ang hilo ni Masaki (kaakibat ito ng pagdevelop ng AIDS nya). Dinala sya sa ospital at doon na sila nagtagpo. Nailigtas naman ang bata sa sinapupunan ni Masaki at naglaon at nakalabas na sila ng ospital. Nagpakasal ang dalawa at naging malusog ang kanilang anak. Dumating ang doktor ni Masaki upang ibalita ang pagiging negatibo ng bata sa AIDS. Si Keigo ang nakaalam nito. Habang si Masaki naman ay pinuntahan ang kanilang anak na nasa loob ng sambahan. Malalaglag ang bata at dali dali nitong tinakbo ang anak. Doon natagputan ni Keigo si Masaki na nakahandusay sa lapag ng sambahan. Nabuhay ng matiwasay ang mag-ama ni Masaki at masaya siyang nabuhay ang kanyang anak kahit kapalit nito ang kanyang buhay. Yan ang hiling niya kay Keigo.
God really give them a precious time.
Bakit ko sinabing unconditional love ito, isa lang, kahit na alam ni Keigo ang kalagayan ni Masaki lalo nitong minahal ang dalaga.Sa kabila ng bawat pagsubok na buhay naroon ng isang taong nagbibigay at magbibigay ng isang walang kapalit ng pagmamahal.
Sarah Jane Salazar, para rin sa'yo ito. Kahit bata pa ako nung napanood kita sa telebisyon sa walang takot mong pag-amin na HIV positive ka, tinanggap mo ito ng maluwag, Saludo ako sa iyo.
So sa lahat ng HIV positive dyan, wag kayong matakot, labanan niyo ito at hindi na dumating sa punto na nadedevelop pa ito sa AIDS dahil mas lalong walang sagot sa sakit na ito.
*Multiply post - January 16, 2009*
Nakaka-curios lang dahil ngayon lang yata ako nakarinig ng ganoong klaseng palabas. Matagal ng siguro ang palabas na yaon ngunit ngayon lang ata nagkaroon ng pagkakataon na palabas ito sa ganitong katulas na bansa.
Unconditional Love ang ipinakita ng kwento nito, mula sa pag-ibig ng isang mag-aaral ng hayskul sa isang sikat na composer hanggang sa pagmimili na mamatay sya alang alang sa kanyang anak.
Ito ang summary:
Si Masaki ay isang highschool student na gustong gusto ang composer na si Keigo. Sa umpisa ng istorya, may concert ang naturang composer at bilang isang highschool student, wala siyang pera. Ginawa niya, kagaya ng iba niyang kaedaran ang pagbebenta ng sarili nilang katawan para kumita ng pera. Sa pagbebenta niya ng kanyang sarili, nahawahan siya ng virus, HIV. Nakaabot naman sya sa concert. Umuulan noon at kanyang sinugod ang dadaanan ni Keigo at nilabas nya ang kanyang banner na may nakasulat na "I Love Keigo". Simula noon nagkainteres na sa kanya ang composer. At inamin ng dalaga sa boong paaralan nila ang kanyang sakit. Itinigil ni Masaki ang pag-inom niya ng mga gamot.
Lumaon, nagkakilala sila ng personal, at umibig sa isa't isa. Alam ni Keigo ang kalagayan ni Masaki, noong kumalat ang balita may HIV si Masaki nasira ang karera ni Keigo sa Japan. Ngunit patuloy pa rin ang kakilang pagkikita, kahit ayaw ng tatay ni Masaki kay Keigo. Minahal ni Keigo si Masaki ng kanyang buong puso. Napagdesisyunan ni Keigo na lumipad patungong Amerika upang ipagpatuloy ang kanyang karera at isasama si Masaki roon, ngunit si Kauro (front ng banda ni Keigo), kapatid ni Lisa na dating nobya ni Keigo (at naanakan niya, pero hindi rin nabuhay) ay pilit na hinahadlangan ang relasyon ng dalawa kahit hindi pa ito umaalis ng Japan. Gabi bago umalis si Keigo ng Japan ay nagkita sila ni Masaki, sinabi nitong maghihintay sya sa paliparan sa pagdating ni Masaki at kung hindi ito dumating ay hindi na nya gagampalain pa ang dalaga. Una ay tumatanggi ang dalaga dahil sa kanyang pamilya, ayaw siyang payagan ng kanyang ama dahil sa kanyang kalagayan. Ngunit napagtanto rin ng kaniyang ama na hayaan kung saan masaya ang kanyang pamilya at naglaon ay pinayagang umalis si Masaki. Sa pag-eempake ng gamit ni Keigo, ay nawaglit ang kwintas niya (M para sa Masaki; K para sa Keigo). Nakuha ito ni Kauro nang matanggal ang kwintas sa leeg ni Keigo ng minsang niyakap sya na Kauro. Nakuha ito ng dalaga at ginawa itong dahilan upang hindi magkasama si Keigo at Masaki. Dumating si Masaki sa paliparan at nakita nito si Kauro, sinabi ng dalaga sa nadurusang nilalang na umalis na si Keigo at kinuha ang mas maagang flight. Hindi ito totoo dahil naroon pa si Keigo ng mga oras na iyon at nang tanungin si Kauro, hindi raw dumating si Masaki. Umalis na sila at hindi na muing nagkausap.
Lumipas ang tatlong taon at nagbalik sina Keigo at Kauro sa Japan para sa kanilang tour. Matapos din ang taong ito ay nagdevelop na mula sa HIV ang AIDS ni Masaki. Nagbalik ang binata sa bahay nina Masaki at naabutan ang kababata nito. Sinabi nitong ikakasal na sila at wag ng pakialaman ang buhay ni Masaki mula ng iniwan niya ito. Takang taka ang binata dahil hindi naan nya iniwan ang dalaga. Nagtanto sa kanyang kaisipan ang mga pangyayari, lubos itong nagsisi.
Nagkitang muli nag dalawa at nagkareconcile din. Nagkarron ng trabaho si Masaki ngunit natanggal din kinabukasan dahil sa kanyang sakit. Si Keigo ang naging sandalan niya. Kahit anong gawing pilit ni Masaki na kalimutan ang binata, hindi ito nangyari, mahal nila ang isa't isa. Dumaan ang gabi at may nangyari sa kanila. Pinili ni Keigo ito. Nang minsang nagpacheck-up si Masaki, napag-alamang buntis sya. Pinili nya itong ituloy kahit na buhay nya ang maaaring maging kapalit. Sinabi nya ito kay Keigo, ngunit nais nitong wag ituloy ni Masaki ang pagbubuntis. Dahil pala ito sa nangyari sa kanyang nakaraan na namatay ang dati nyang nobya pati ang bata. Dahil dito, pinigilan din ni Keigo si Masaki na wag na ipalaglag ang bata.
Tinuloy ni Masaki ang pagdadala ng anak nila ni Keigo at ang ama naman nito ay nasa Amerika. Pabalik na sa Japan si Keigo, nang nagtetape si Masaki ng panibagong bidyo. Naisipan nito na bumili ng bulaklak dahil parang kulang ang dekorasyon nito. Hindi alam ni Masaki na uuwi na si Keigo, iniwan niya ang kanyang cellphone at tawag ng tawag dito si Keigo. Habang papauwi, umatake ang hilo ni Masaki (kaakibat ito ng pagdevelop ng AIDS nya). Dinala sya sa ospital at doon na sila nagtagpo. Nailigtas naman ang bata sa sinapupunan ni Masaki at naglaon at nakalabas na sila ng ospital. Nagpakasal ang dalawa at naging malusog ang kanilang anak. Dumating ang doktor ni Masaki upang ibalita ang pagiging negatibo ng bata sa AIDS. Si Keigo ang nakaalam nito. Habang si Masaki naman ay pinuntahan ang kanilang anak na nasa loob ng sambahan. Malalaglag ang bata at dali dali nitong tinakbo ang anak. Doon natagputan ni Keigo si Masaki na nakahandusay sa lapag ng sambahan. Nabuhay ng matiwasay ang mag-ama ni Masaki at masaya siyang nabuhay ang kanyang anak kahit kapalit nito ang kanyang buhay. Yan ang hiling niya kay Keigo.
God really give them a precious time.
Bakit ko sinabing unconditional love ito, isa lang, kahit na alam ni Keigo ang kalagayan ni Masaki lalo nitong minahal ang dalaga.Sa kabila ng bawat pagsubok na buhay naroon ng isang taong nagbibigay at magbibigay ng isang walang kapalit ng pagmamahal.
Sarah Jane Salazar, para rin sa'yo ito. Kahit bata pa ako nung napanood kita sa telebisyon sa walang takot mong pag-amin na HIV positive ka, tinanggap mo ito ng maluwag, Saludo ako sa iyo.
So sa lahat ng HIV positive dyan, wag kayong matakot, labanan niyo ito at hindi na dumating sa punto na nadedevelop pa ito sa AIDS dahil mas lalong walang sagot sa sakit na ito.
*Multiply post - January 16, 2009*
*Dang* ENROOLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLMENT Part 3
Ok, mag-iisang buwan na simula nung nakapag-enrol ako. At ito ang masayang balita:
Ligal na akong kasama sa seksyon ng I42. At yung pinakamalaking laban ko, ayos na yun. Matapos yung dalawang araw na pakikipaglaban, naayos din, Ligal na akong kasama sa regular na seksyon ng SOFTDEV. Maraming naging balakid bago ko natamo yung nais ko. Nariyan ang sakit ni Mama, na ako lang yung kasama nya. Ok lang sana sa akin, kaso yung naturang schedule ng klase ay masasagasaan yung personal reasons ng family namin. So ayun, mahirap, pero masarap din. So kahit paano, naipaglaban ko pa rin yung karapatan ko bilang isang mag-aaral na pumili ng nais ko. Walang papel na nasasaad na kami ay pumirma sa isang kasunduan, at ang isa pa, ni hindi rin ito binasa sa amin, ang tanging papel na dinampian ng aming pluma ay ang listahan kung saan ang mga mag-aaral na pumasa ay nagnais na matuto pa ng iba pang lebel ng kasanayan.
So ayun, natapos na. Ikukuwento ko na lang ulit sa isa pang blog entry.
Review muna para sa pinaglaban kong paksa.
Ligal na akong kasama sa seksyon ng I42. At yung pinakamalaking laban ko, ayos na yun. Matapos yung dalawang araw na pakikipaglaban, naayos din, Ligal na akong kasama sa regular na seksyon ng SOFTDEV. Maraming naging balakid bago ko natamo yung nais ko. Nariyan ang sakit ni Mama, na ako lang yung kasama nya. Ok lang sana sa akin, kaso yung naturang schedule ng klase ay masasagasaan yung personal reasons ng family namin. So ayun, mahirap, pero masarap din. So kahit paano, naipaglaban ko pa rin yung karapatan ko bilang isang mag-aaral na pumili ng nais ko. Walang papel na nasasaad na kami ay pumirma sa isang kasunduan, at ang isa pa, ni hindi rin ito binasa sa amin, ang tanging papel na dinampian ng aming pluma ay ang listahan kung saan ang mga mag-aaral na pumasa ay nagnais na matuto pa ng iba pang lebel ng kasanayan.
So ayun, natapos na. Ikukuwento ko na lang ulit sa isa pang blog entry.
Review muna para sa pinaglaban kong paksa.
*Dang* ENROOLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLMENT Part 2
Nang ako ay nakauwi, aing tinignan ang ang portal, anak ng tokwa, ISA LANG SUBJECT KO, SOFTDEV, JAVA!!! Waaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaa.
Ito ang inenroll ko ee:
BEHASCI
ECOMRCE
RIZLIFE
SOFTDEV -REGULAR
ITRENDS
Hindi ISA.
Tapos assessment ko 15 units, 20,584.
Tsktsk.
Aray! Assessment ko 15 units tas 3 lang nasa sched. Takte. Gggrrr.
I-UPDATE NYO PLEASE!!!!
*Multiply post - January 8, 2009*
Ito ang inenroll ko ee:
BEHASCI
ECOMRCE
RIZLIFE
SOFTDEV -REGULAR
ITRENDS
Hindi ISA.
Tapos assessment ko 15 units, 20,584.
Tsktsk.
Aray! Assessment ko 15 units tas 3 lang nasa sched. Takte. Gggrrr.
I-UPDATE NYO PLEASE!!!!
*Multiply post - January 8, 2009*
*Dang* ENROOLLLLLLLLLLLLLLLLLLLLMENT
January 8, 2009
I arrived around 0730H. I saw Lester, he was outside the computer laboratory waiting if he'll get a chance to be the first. So I chat with him for awhile. He told me that there are some students in room A403 (there were chairs to be occupied). Having the same scenario as before, that queues were not followed, we decided to stay outside the lab. And some of I41 peeps came. Ms. Dulatre, registrar head came and said that we should wait on the said room. We followed it and seated. I'm the 8th student. She (Ms. Celsa), said that it would be by batch, 1 batch:10 students and will start in two minutes. Minutes had gone and we haven't started yet. The 1:10 policy had chaged when they implement 1:5. Okay, forgiven.
When they called second 5, I was lucky, I'm IN. I sat on the first workstation near the door. To be able to access/reserve schedule, I should loggged-in first, *dang!* I can't login!!! It says that I already register.
-"Ma'am! Ma'am! Hindi po ako makapaglogin. Pero hindi pa po ako nagparegister."
-"Ako rin po." says one of the CPE students.
Ms. Adao changed the settings of the browser but still no go. She told it to a guy who I beleive also facilitates the enrolment. I approached him and said my dilemma. There, I found out the I was pre-enrolled with SOFTDEV - Java. (How come, I don't even had one and I cannot access the portal from home.) I wanted that subject to be changed and he then activated my account and advise to login again. Okay, my login is working, *tsugudung* I can;t preview my assesment. Ms. Osang said that it was okay. Ok, PRINTING TIME!!!! *ouch!* LOW TONER!!!!
-"Tsktsktsk. Bayan!?!?!"
All student who used the computers on the first row experienced the same. Ms. Adao then told us to relogin. She activate our account again and presto! I got my SAF with "blurred" writings, but not the same as the printing with the first one. Okay, after almost an hour, from 0730H to 0824H, at last my SAF has been printed.
Checking announcement..... *voila!*
"Cashier: A301/A302"
Seeing this, I immediately when down. *aray!* I entered A302. There were personnels, the security giving forms and some student. THE SYSTEM IS DOWN, IT CANNOT PRINT. *patay!* I waited more than thirty minutes to be entertained. I have my OR printed 0916H.
At last, COR PRINTING.
"Ooppss, no one is IN!!"
There were only two personnels from Registrar, Doms (CS) and I were the early birds. *ahaha* My COR has been printed 1007H. I've waited almost an hourto have it. This were the scenario, when I came, the problem was the MARGIN, the print touches the logo of the school. So, wait again until fixed. The spacing was set to millimeters and not to inches. After minutes, the empty room was full of students. They already occupied the first two rows and still, I'm sitting on that chair. Problem has been fixed, however, another problem occured. It cannot print more than one copies. I needed three!!! What the personnel did, she printed it out one by one.
Other students have their enrollment really fast, but me, for the entire stay in FEU-EAC, O had all the worsts enrollment system. *Pardon me, I really had to burst it out.*
That's the horrible last enrollment (hoping/cross-fingers) in FEU-EAST ASIA COLLEGE.
KRISTIN'S ENROLLMENT TIME FRAME: 0730H - 1007H.
I arrived around 0730H. I saw Lester, he was outside the computer laboratory waiting if he'll get a chance to be the first. So I chat with him for awhile. He told me that there are some students in room A403 (there were chairs to be occupied). Having the same scenario as before, that queues were not followed, we decided to stay outside the lab. And some of I41 peeps came. Ms. Dulatre, registrar head came and said that we should wait on the said room. We followed it and seated. I'm the 8th student. She (Ms. Celsa), said that it would be by batch, 1 batch:10 students and will start in two minutes. Minutes had gone and we haven't started yet. The 1:10 policy had chaged when they implement 1:5. Okay, forgiven.
When they called second 5, I was lucky, I'm IN. I sat on the first workstation near the door. To be able to access/reserve schedule, I should loggged-in first, *dang!* I can't login!!! It says that I already register.
-"Ma'am! Ma'am! Hindi po ako makapaglogin. Pero hindi pa po ako nagparegister."
-"Ako rin po." says one of the CPE students.
Ms. Adao changed the settings of the browser but still no go. She told it to a guy who I beleive also facilitates the enrolment. I approached him and said my dilemma. There, I found out the I was pre-enrolled with SOFTDEV - Java. (How come, I don't even had one and I cannot access the portal from home.) I wanted that subject to be changed and he then activated my account and advise to login again. Okay, my login is working, *tsugudung* I can;t preview my assesment. Ms. Osang said that it was okay. Ok, PRINTING TIME!!!! *ouch!* LOW TONER!!!!
-"Tsktsktsk. Bayan!?!?!"
All student who used the computers on the first row experienced the same. Ms. Adao then told us to relogin. She activate our account again and presto! I got my SAF with "blurred" writings, but not the same as the printing with the first one. Okay, after almost an hour, from 0730H to 0824H, at last my SAF has been printed.
Checking announcement..... *voila!*
"Cashier: A301/A302"
Seeing this, I immediately when down. *aray!* I entered A302. There were personnels, the security giving forms and some student. THE SYSTEM IS DOWN, IT CANNOT PRINT. *patay!* I waited more than thirty minutes to be entertained. I have my OR printed 0916H.
At last, COR PRINTING.
"Ooppss, no one is IN!!"
There were only two personnels from Registrar, Doms (CS) and I were the early birds. *ahaha* My COR has been printed 1007H. I've waited almost an hourto have it. This were the scenario, when I came, the problem was the MARGIN, the print touches the logo of the school. So, wait again until fixed. The spacing was set to millimeters and not to inches. After minutes, the empty room was full of students. They already occupied the first two rows and still, I'm sitting on that chair. Problem has been fixed, however, another problem occured. It cannot print more than one copies. I needed three!!! What the personnel did, she printed it out one by one.
Other students have their enrollment really fast, but me, for the entire stay in FEU-EAC, O had all the worsts enrollment system. *Pardon me, I really had to burst it out.*
That's the horrible last enrollment (hoping/cross-fingers) in FEU-EAST ASIA COLLEGE.
KRISTIN'S ENROLLMENT TIME FRAME: 0730H - 1007H.
Subscribe to:
Posts (Atom)