Thursday, March 05, 2009

Meralco Bill

Pers taym ito!!!











Ang saya!

Ganoon pala yung feeling pag mura lang yung electric bill nyo.

Sanay ako sa amin sa Bulacan na Php 0.0 yung bill sa ibang kwarto dahil hindi naman nagagamit, pero dito sa Manila, HINDI TALAGA.

Galing kami sa bill na Php 2K+, tapos biglang Php 7.50.

*Ahaha*

Pero ok naman, masaya na ako, kasi mababa yung bill.

Sabi ng friend ko, parang ano raw ito, uhm, refund daw ng consumers for 5 years *at hindi pa sya sure dyan*, tapos isang bagsakan lang daw yung bawas. Kaya nagiging mura yung bill. Dati kasi, sila raw nagkaroon ng Php 5.00 electric bill.

Ayun lang.

Masaya lang ako.

Tuesday, March 03, 2009

Sa Wakas

Sa wakas, tapos na din ang unang termino ng aming buhay terd yir.

Makakahinga ng panandalian ngunit sa darating na mga araw ay sasabak kaming muli sa panibagong hamon ng buhay terd yir.

Ang ikalawang termino.

Super panibagaong hamon ito.

Hay.

Buhay.

Sana lahat kami pumasa sa lahat ng sabdyek namin.

Kahit mababa ok lang pero dapat mga 2.0. :))

Wag lang may babagsak.

Sa mga bago naming naging klasmeyts, salamat sa unang termino. ;)

Sa mga madadagdag pa, welcome sa inyo.

Ano pa ba?

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Ayun, para kay Kiuka, sana naman nalaman mo na ikaw si Kiuka.

Upang iyong maramdaman mo kung gaano kasakit. :)) *pis*

Hindi naman ako umaasa, naghihintay ako.

Iba pa rin naman yun hindi ba?

:)

Anyway.

Sa wakas, tapos na lahat.

Sana pasado.

Posted in Multiply - Sept. 11, 2007

Tama bang sa akin pa?

Tama bang sa akin mo pa ikinuwento ang lahat?

Mula sa nightmare hanggang sa heaven.

Tama bang sa akin?

Hindi mo ba alam na lalo mo akong nasasakatan sa ginagawa mo?

Anyway, kasalanan ko naman. :))

Ang sakit kaya, pero sige, ayos lang.

Magiging masaya ako, kasi masaya ka.

Fine.

Hanggang dun na lang yun.

Hanggang panaginip na lang ang lahat.

Hanggang sa pangarap na lang ang lahat.

Hanggang sa ibaba na lang ng bundok ang lahat, hindi na ito maaaring umakyat pa.

Dahil wala nang pag-asa, gumuho na ang kabilang bahagi ng bundok.

Kalahati na lang ang buo, kalahati bagsak na.

Ano pang gagawin ko?

Ayoko namang umasa dahil alam kong ala.

Buhay nga naman.

Palagi ka na lang 'anper'.

Hay.

Ako ba talaga dapat ang pag sabihan?

Hay.

Tuwang tuwa ka pa dahil sa,

Pers. Pers. Pers taym mo.

Taenang to.

Tinanong ko sa sarili ko kung magpapauntog ba akong muli? (Sa blog ko sa Friendster)

Hayun, hindi lang untog sa'yo.

Laglag na.

Bagok pa.

Internal Hemmorhage ang inabot ko dito.

Punyeta naman.

Bakit naman kasi ganito?

Ayoko na.

Sabi nga ni Pusa,

"We should move on."

Anyway.

Kaya ko na ba?

Sabi ulit ni Pusa,

"Oo naman."

Sana nga.

:(

Posted in Multiply - Sept. 7, 2007

Fairytale daw oh! Full of ERRORS

Dance

In a far away land Heradin, there was a woman named Erin. She’s the most beautiful in their town. Aside from being the most beautiful, she’s also kind and responsible daughter and sister to her family. She takes care of her little sisters and brother. She’s the dream wife of every man in town. Many courted her but always decline.

One day when she taking care of her youngest sister, a man knocked on their door.

“Coming!” she said.

When she opened the door, a stunning man was in front of her. To her surprise, she was speechless. It was her first time to see a man like the man in the front of their door.

“Excuse me. How can I get to this place?” the man said. She was in day dreaming that time. Until the man said again, “Excuse me. Miss, are you okay?”

“Oh, I’m sorry. Let me see.” She replied.

“I know this, just walk until you reached the second block and then you will see this stall.” She added.

“Well, thank you.” He said and walked away.

Days passed and an unexpected thing happened. This was the worst event in their lives. Her father got sick and was given a month to live.

“Oh father, please don’t leave. We need you.” Erin said.

“Don’t cry my dear Erin, please, if it is my time then accept it.” Her father said.

Days and weeks passed. Her father met the Creator. Her family was in their gloomy days and nights. Being the eldest she needs to support her family because her mother after her father died, don’t talked anymore. She worked in a barn near their house. It was owned by a neighbour named Czardix. Czardix was the son of the old man who lived in a forest years ago. He was a well-built man with a beautiful manner. He doesn’t let Erin to be overworked. The cleaning of the small barn was enough for him to pay the lady’s service. Every payday, she went out with her family for her mother to enjoy the things thought her father died.

One night, while she was about to sleep, a shadow of a fairy appeared on the wall. She looked at it but there’s no one on the other side. She wiped her eyes that she thought it was just a glanced. But after she wiped her eyes the shadow was still there.

She said. “Who are you?”

The shadow replied, “I am your guardian fairy, I’m with you since you were born.”

“Until now you’re guiding me?” she whispered.

“Yes. I know you’re having a hard time working on that barn though it’s a small one. You always worry about your mother here at your house.” The fairy replied.

“How did you know? But how can you help me?” Erin said.

“Of course I know it, remember I’m with you since birth. I will help you in your chores in the barn to get easy.” Fairy replied.

“Okay, if you don’t want to believe in me then we’ll see.” The fairy added.

Thinking it was just a dream, she ignored it. When she woke up the next day, there was a bunch of flowers beside her bed. It has a note saying, “I am real and I assure you that I will help you. Cheers!” That was the time she realized that what happened last night was true.

She continue her routine at the barn and suddenly she noticed something, her other chores was done even though she didn’t do it. Czardix was glad for what happened that Erin was done before the lunch. Erin now can go back to her mom. This daily routine continues until one day, Erin received an invitation for a ball. The invitation says, “All the single ladies are welcome to join my party. Hope to see you there.” Wondering who the invitation from was she decided to go to the said party. Erin wore a gown she kept for along time, it was her mother’s gown when she joined also another ball. Erin just walked to get through the place. When she got there, ladies were very excited to dance with the bachelor, the one who planned for the party. Being not an aggressive one, she just sat on one corner and enjoyed staring at the persons on the floor.

A little while her face got darked by a shadow, when she looked at it was the bachelor. She smiled and so with the bachelor. The bachelor asked her to dance. Thinking twice, she agreed, but before she stood up, she saw the fairy nights ago, gesturing ok. While dancing, they talked and talked until they were the last persons in the ball.

The two got close to each other after that night. The bachelor kept visiting Erin at home. Erin after that night left her job and concentrated with her family. Every morning the bachelor brought Erin and her family breakfasts. And until then they got closer and closer and closer. Little by little Erin felt something strange with the guy. She was falling in love with guy that she didn’t dream of. But guy has been committed for a year that Erin doesn’t know.

April fools came, and the fiancé of the bachelor came to the town, that was the time Erin has known everything. She cried and cried until she slept. The bachelor’s fiancé lived for a month and that was the time that Erin bring to an end her communication with the bachelor. She decided to forget the guy and the things happened to them. But her heart says no. Every time she saw the guy and the lady, her heart cries, she doesn’t know what to do; she also doesn’t know where to go to when she suffered in this situation. All she did was is to cry.

Her guardian fairy, also suffered when Erin was in this condition, she did everything just to let Erin happy. But all these things did not work. On the next day, the fairy brought out bunch of flowers, chocolates, everything. Still it doesn’t work.

When the bachelor’s fiancé was out, he visited Erin in their house. She doesn’t want to talk either for what had happened. But still the guy insisted. Erin agreed with permission from her guardian fairy. They talked.

“Why are you like? Why are you avoiding these things?” The bachelor said.

“You want to know the real thing?” Erin said.

“Yes.” The guy whispered.

“I fell in love with you. And you’re hurting my feelings whenever I saw you and your fiancé.” She said while about to cry.

“The night when we dance, it stock on my mind, my heart kept looking for you.” She added.

“You know what Erin?” the bachelor said.

“What? You will just tell that you two are getting married one of these days?” Erin replied.

“No Erin, we bring our relation to an end. She will go abroad and will not come back anymore. She just told me that she’s leaving. And she lends me some things.” The guy said.

Erin didn’t listen to what the guy said. He walked away crying and left the house.

The guy tried to follow her but he didn’t see where Erin goes.

Erin went to the nearest river in their town. Nothing was there aside from a pair of squirrel looking at her. She stayed there the whole day. And she didn’t go back home. Her guardian fairy looked for her around the town but didn’t see Erin.

The next day, the bachelor searched for Erin around the town. But he went back searched nothing. He asked the neighbours if they saw Erin around, but they said no. He prayed for Erin’s safety for how many days. Until one day, he heard news telling that a body was found at the end of the river on the next town.

He immediately went to the next town and confirmed if it was Erin. And to his surprised it was she. He then cried out loud. When he grabbed Erin’s body, he found a piece of paper in Erin’s pocket and here’s what she wrote:

“I love you my dear Paris.”

Paris then cried nobody can stop him. Until he said, “My dear Erin, why did leave me? I love you too.”

Blaming himself Paris went to church and promise to Erin that next time he will fall in love again, he will take care of the woman he loved.

The End

*************************************************************************

Potek to, project ko sa LITERAT ito dati. Gawa daw kami ng fairy tale.

Posted in Multiply - August 11, 2007

Siomai

Siomai???

Ano ba ito??? Ang alam ko may wrapper lang ito yung pang-molo.

Hindi ako kumakain nito noon, dahil ayoko, hindi ko gusto yung itsura, lasa, ang gara kaya nya.

Anyway, saan ba ako unang kumain nito???

Isip..

Isip..

Isip..

Aha! Natandaan ko na, sa kasal ng pinsan ko sa Fernwood Gardens, dyan sa QC. Isa sa kanilang menu ay siomai, ewan ko kung bakit, at hindi ko rin alam kung anong laman nung siomai na iyon ngunit ang sarap nito. Doon ako napakain ng siomai ng di oras.

Di kalaunan natuto na rin akong kumain ng ibang siomai, ngunit sa mga piling tindahan tulad nitong mga nasa baba:

Isa sa GUSTONG GUSTO kong lasa ng siomai.

Nakakatuwa, at naadik na ako ngayon dito.

Dati lumpia at pancit lang ang kinakain ko dito ngunit pati siomai patok na rin sa panlasa ko.

Hay buhay nga naman.

SIOMAI ko na paiikutin yung pagkain ko.

hahaha

Posted in Multiply - July 24, 2007

Alaska made it and Willie was there

Time: 2128 Hours (my computer time)

..We are the champions my friend, we'll keep on fightin' till the end

We are the champions...

We are the champions...

We are the champions of the world...

I can hear this lyrics murmuring to my ear.

I'm watching the finals of the current conference (Fiesta Conference) of Philippine Basketball Association (aka PBA), Talk and Text and Alaska were the teams battling for the title. Tim Cone, the coach and a bunch of good players made it really possible.

I'm not an Alaska fan, but since Willie was traded to them, of course I will support the man of the conference. He was proclaimed as the conference Most Valuable Player, his contenders were Mark Cardona (Talk n Text) and Gary David (Air 21).

It was a good fight, many deadlocks were tallied, but only one team will rule the game. The Alaska Aces. Also the Best Import come from this team. I just can't believe that my favorite former coaches were with Alaska, such as Joel Banal (former coach of ADMU, where ADMU won a UAAP season; Luigi Trillo, an AdU coach and my crush of course .

The Alaska team was very glad and overwhelmed, to get the title many struggles may come up, the losses, the wins and other hindrances such as injured player etc.

Talk and Text, the conference's first runner-up. The team who made Alaska burst out their eagerness to win. They put up a great fight, when Alaska made a point, they will also answer it. On the crucial seconds, they had a great execution but Belano, missed it up from the rainbow corner. And Reynel Hugnatan of the Aces got rebound; Belano was caught by the camera teary-eyed. I can feel his eagerness to win and also his 'panghihinayang' that he missed the shot.

I salute these teams. I want to see them again battling for the title on the next conference.

Cheers to both teams!!

Posted in Multiply - July 20, 2007

Pagod na ako.

Ano ba itong nararamdaman ko, hindi ko kasi maintindihan.

Napapagod ako nang hindi ko nalalaman kung anong dahilan.

Pagod ba ako sa mga ginagawa (teka, ano bang mga ginagawa ko?!?!?) ?

Pagod na ata akong mag-aral. Talaga bang dumarating ang ganitong bahagi sa buhay ng isang tao?

Hindi ko alam kung presyur ba ito o kung anong nakakapagpabagabag lamang ng kalooban.

Hay.

Dahilan ba ang pagsali ko sa isnag samahan upang maging ganioto ang pakiramdam ko.

Nahihirapan na ako e.

Kailangan kong mag-aral ngunit hindi ako makapagpokus, maraming mga magugulong bagay ang umiikot sa ulo ko.

Ano ba?!?!?!

Sa tingin ko tuloy, yong inatenan ko sa Baguio kamakailan ay naging sanhi pa upang ako'y madurog ng ganito, hindi ata ako namolde ng maayos, nagkaroon ng krak na pinasukan ng hangin, madaming madaming hangin kung saan nang ito'y napuno, bumigay ito, unti-unti akong bumabagsak, papira-piraso sa daan, nawawalan ng malay, naghihirap.

Ayoko sana ng ganitong pakiramdam dahil alam kong hindi lang ako ang maaapektuhan, pati sila (ang magulang ko, buong pamilya ko). Hindi ko na ata kaya pang pagsabay-sabayin ang lahat, hindi na ata ako yung Kristin na multitasking (sa tingin ko).

Paano ba?!?!

Sino kayang makakatulong sa akin?

Alam ko, SIYA lang naman ang matatakbuhan ko, ngunit hindi ko rin alam kung paano ko sisimulan sa sarili ko.

Paano ko matutulungan ang sarili ko sa sarili kong pamamraan.

Hay.

Nawa'y ang isang ito'y makatulong sa akin na lumuwag ang nararamdaman ko.

Salamat sa pagbabasa. Kung hindi kita naistorbo.

Mabuhay ka!!!

Posted in Multiply - July 3, 2007

Ako? Bakit ako?

Pinaiyak mo ako.

Alam ko nakukulitan ka na sa akin (sa tingin mo, i'm insisting myself to you, but actually i'm not), ganito lang talaga ako.

Sorry, hindi ko sinasadyang magustuhan ka sa sandaling panahon na ating pagkakakilala.

Ngunit sa kabila ng mga ito masaya ako pag nakakausap kita at pag kasama kita.

Ngayon siguro umiiling-iling ka na sahil sa tingin mo hindi tama ang lahat.

Bagama't ako'y nagpapasalamat na nakilala kita mahal kong BUHANGIN.

Mag-iingat ka palagi.

Basta, tandaan mo nandito lang ako kung kailangan mo ng taong makikinig sa'yo.

Sana naging masaya ka naman sa pagbabasa nung mga libro ko kahit you found it like a pocketbook.

Hayaan mo, sa susunod hindi na yan yung mababsa mo.

Salamat dahil kahit papaano sumasaya ako pag nakikita kita,
salamat dahil binigyan mo ng kakaibang kulay yung buhay pag-ebeg ko.

Sana dumating na si Gian...

Posted in Multiply - June 29, 2007

I thought I thought

Third term of my second year really end yesterday, April 17, 2007 at exactly, 1630 hours.

I deserved to pass this term.

Here's a little story about the last few days of this term, the FINAL EXAMINATION WEEK (but let's talk about the first and last day).

First day, WEDNESDAY, APRIL 11, 2007 started: 0900; ended: 1300.

I really love that subject but I FAILED.

Next, I was exempted.

------>>

I failed in my final exam in WEBPROG, I don't know what happened to that, I was really upset then when I saw my exam result. What really irritating was, I was the one to know that our grade in presentation was posted in our group (but I didn't expect that also my result of the ecam was posted). Then I saw my failing grade. I cried when I got home. I cried a lot. As in cry, cry, cry and cry. The other thing was, I have an examination the following day.

The FINAL JUDGMENT was held yesterday, April 17, 2007 at 1600 hours.

It was the time where can we get our grades. Luckily, suprisingly, my grade in WEBPROG is unbelieveable, I got 4.0. The time I wasted in crying is worth. Thank GOD that he listen to my dilemma. I really love that subject, I even slept 0400 hours for that. Anyway, prayer works!

yun lang.

Thank you for wasting your time. Next time, you'll read another nonsense story.

Thank you.

Posted in Multiply - June 29, 2007

May Kulang Ba?

Oras ng sinimulan: 1651 hours
Petsa: Ika-21 ng Abril, taong kasalukuyan (2007)

Ako lang mag-isa dito ngayon sa bahay.
Wala sina ina at ama.
Si ina, may seminar, si ama, umuwi sa isa pang naming bahay upang dalhin ang mga kailangang gamit mamayang gabi.
Wala tuloy akong kasama.
Sanay na ako.
(Dapat lang masanay na ako, ikatlong taon ko na sa kolehiyo sa susunod na pasukan, dapat matuto na ako.)
Ano naman sa'yo kung ako lang mag-isa dito sa bahay namin? Ala naman 'di ba? Hindi ka naman makakapunta at masasamahan ako, at pag nabasa mo ito, panigurado, may kasama na ako. :D
Heto ako ngayon, sa harap ng kompyuter ko, kausap ang kibord ko, ngunit ayaw niya akong pansinin ni ayaw akong sagutin, kesyo wala daw siyang pakialam sa akin. Hay buhay nga naman.
Kristin: Ngayon, maari bang ikaw na lang? Sige na, sandali lang naman ito. Handa mo ba akong pakinggan?
Tao: Sige, pero sandali lang talaga ha!
Kristin: Oo, pangako, sandali lang ito.
Tao: Sige, ano ba iyon?
Kristin: Ganito kasi...
Taong Mil-Nuebe-Sientos Otsentay Nuebe, buwan ng Disyembre, nasa ikalabing dalawang araw iyon, bandang hapon, 1400 (hours), nang lumabas ako sa sinapupunan ni ina. Si Julius Caesar ay kalahi ko dahil "Caesarian" si ina nang ilabas ako, biniyak iyon at saka ako kinuha sa loob.
Hindi ko alam kung anong buwan ako ginawa, ngunit ang alam ko, dahil iyon sa pagmamahalan nina ina at ama. Taong Mil-Nuebe-Sientos Otsenta nang sila ay ikinasal sa Simbahan ng Malate sa Ermita, nakakatuwa, dahil nagtagpo anong dalawang pusong (may kasamang isip) nagmamahalan. Maganda ang naging resulta (sa aking pananaw), naging masaya naman yata sila noon.
Dapat kami'y tatlo, ako dapat nag bunso, ngunit hindi pinalad ang aking magulang na biyayaan kaagad ng supling nang sila'y magpakasal. Hindi kumakapit ang bata sa sinapupunan ni ina ('yan ang alam kong kwento), dalang beses nangyari iyon kay ina, malungkot, sana may kapatid ako ngayon.
Subalit, pagkaraan ng sampung taong paghihintay, at pagnanais nila na magkaroon ng supling, hindi pumasok si ina sa tanggapan ng limang buwan, nagtiyaga siyang alagaan ako sa kanyang sinapupunan upang ako'y mabuo. Sa pagkakaloob din ng Maykapal, nabuo ako, laking pasasalamat siguro ng aking mga magulang ng araw na iyon.
Trivia: Nang ako'y ipanganak ni ina sa Galang Medical Center sa Kalye ng Batangas, Sta. Cruz, Maynila, ni hindi ako tinignan ni ama ng talong araw (sabi nila), dahil hindi ako pantay, hindi pantay ang pisikal kong pangangatawan, malaki ang ulo ko, pahaba ang hugis ng aking mukha, maiksi ang isang binti ko, ganyun din ang kanang paa ko, mas malaki ang kanang bahagi ng aking puwet kumpara sa normal na puwet ng tao, ang mga ito ay sa kadahilanang ako'y nakaunan sa isang "myoma".
Ngayon, ika-21 ng Abril, 2007.
Labing pitong taon, apat na buwan, siyam na araw, at tatlong oras ang edad ko.
Sa aking pag laki, hindi ako hinyaan ng aking magulang na mapariwara, minahal nila ako sa parrang kanilang alam. Binihisan, pinakain, pinag-aral.
Ngunit ang mga ito ay hindi ko alam kung akin bang nasusuklian.
Hindi ko maintindihan ang aking nararamdaman,.
Ayokong ako'y nauutusan (gawaing bahay ba) ngunit alam kong dapat kong gawin ang mga iyon, responsibilidad ko iyon bilang kanilang supling.
Hay.
Hindi ko alam kung anong mayroon sa pagkatao ko, bakit ako ganito.
Kulang ba ako sa atensyon ng mga taong nasa paligid ko? (Palagay ko hindim pero parang oo)
Tama ba ang pag papalaki sa akin ng aking mahal na magulang? (Sagot: OO! OO! OO!)

Mahal ba nila ako? Sagot: OO! OO! OO! OO!

Ngunit bakit ganito ang nararamdaman ko?

Lahat ng ikakabuti ko, ginagawa ko naman (sa tingin ko; yan ang mali!! sa tingin ko iyon, e sa tingin ng iba?)

Natatandaan ko nung minsan nagkaroon kami ng isang journal writing sa aming klase ng ENGCOM2 (English Communication 2: ikalawang term na kasi), nakapagsulat ako ng nararamdaman ko, at sabi ng aking propesor: "Morbid raw iyon."

Mahal ko ang aking mga magulang, hindi ko lang alam kung nararamdaman nila iyon. (Sana..)
Mahal ko si MAMA, si DADDY. Kahit hindi ko sila sinusunod.
Nasasaktan ako kapg nag-aaway sila, ako ang labis na naaapektuhan ng lahat (simula pagkabata ko, ganoong environment ang nakita ko: Away dito away doon). Ngunit ayos lang ito sa akin,dahil bahagi ng buhay ng tao ang hindi pagkakaunawaan.

Nais ni ina (ganoon din kaya si ama?) na ako'y pumasok na lamang sa kumbento, katwiran niya, alam na niya kung saan ako lulugar at magiging payapa siya dahil alam niya kung ano ang kinahinatnan ko.

Hindi ko alam kung bakit, paano, ilan, kailan, saan, ano ang purpose ko sa mundong ito. Ang alam ko, nabubuhay ako sa isang taon na puno ng pagmamahal at kaligayahan.

Minsan nabigo ko ang magulang ko nang ako'y bumagsak, akala ko magagalit sila, ngunit mali ako, datapwa't ako'y naintindihan nila

Mahal ko sila.
Mahal na mahal.

Kristin: Hindi ko na kayang tapusina ng laht.
Tao: Ayos lang.
Kristin: Pwedeng humingi ng pabor?
Tao: O sige, ano yun?
Kristin: Kapag nakita mo ang magulang ko, pakisabi sa kanilang "MAHAL NA MAHAL KO SILA, AT AKO'Y NAGPAPASALAMAT SA LAHAT NGA KANILANG GINAWA PARA SA AKIN. ISANG MALAKING UTANG NA LOOB ANG AKING NATANGGAP MULA SA KANILA, PINALAKI NILA AKO NG TAM AT LAHAT LAHAT. SORRY DIN SA LAHAT NG KASALANANG NAGAWA KO. I LOVE THEM, SORRY AND THANK YOU."
Tao: Makakaasa ka.
Kristin: Salamat ng marami ha!
Tao: Nagpapaalam ka na ba?
Kristin: Oo, baka kasi hindi ko na masabi sa kanila ng lahat ng iyon. HIndi ko naman alam kung kailan niya ako kukunin pabalik sa kanya., Kaya pakiusap, sabihi mo iyon sa kanila.

Sa mga  bumasa:

Salamat sa panahong iginugol ninyo sa isang sulatin na hindi ko alam kung tama ninyong basahin, ngunit ako'y nagpapasalamat sa inyong panahon.
Mabuhay kayo!

Oras na natapos: 1742 hours

 

Posted in Multiply - June 29, 2007

Horrible Midterm Exams

Date: 26-Feb to 4-March

Source

Game. This is it.

Midterm Week namin, or should I say MISterm Week. Pero hindi naman totally MIS.

Ganito kasi, dapat simula pa lang ng Feb. 26 may exam na kami, due to the celebration of EDSA People Power, classes in all levels had been off for that day. So, wala kaming class, dapat pa naman may recitation kami and reports and everything. And then here comes the 26th:

February 26 - BEHASCI - supposed schedule

*Ding*

*Ding*

*Ding*

Imadyinaring tunog sa utak ko ng umaga, hindi ako nakapag-aral ng maayos, kasi tinamaan ako ng katam - katamaran nung umuwi kami ng Bulacan tapos, dahil na rin sa postpone nga yung exam ng 26 e di nag-recitation na lang, at dahil gawa na yung exam nun, e yun din yung sa recitation. "Exam will be moved next meeting." Yes! This means may maaaral talaga dapat ako. Pero, yun nga wala talagang nangyari. pero sige, STOCK KNOWLEDGE, and I BELIEVE in that, kaya minsan, dahil din dyan sa istak istak na yan e nagdadalawang isip akong sumagot at huwag isulat ang sagot dahil nga hindi ako sigurado at nag-e-end-up yun sa dapat na tama, nasayang. O well, game, balik na tayo sa exam. Madali lang naman yung exam sa BEHASCI, kasi nga tatlong reports lang yun, una FILL IN THE BLANKS, yung tipong, "In human development BLANK and BLANK play a role in shaping an individual starting at the time of BLANK." Ganyan yung unang part, tapos MATCHING TYPE, tapos, MULTIPLE CHOICE, hanggang dito madali para sa akin, kasi alam ko naman mga isasagot ko tapos idagdag mo pa yung sa recitation. Prepared naman ako para dun sa huling bahagi ng pagsusulit, ENUMERATION. Madali lang sana, kaso, may description. *Ahaha* hirap pa naman kabisaduhin at magtanda ng kiword. Oh well, 3 parts kasi yun, yung last two confident naman ako, pero yung una, HINDI. *Ahaha* Yan ang horrible para sa BEHASCI ko.

E-COMMERCE

Walang midterm dito, pero treated as MIDTERM yung Long Quiz 2 namin. Ok naman yung score ko, may fifteen questions, ang required sagutin ay ten. 10 points each number. Score over a hundred is a plus, bonus ba, may panglalagay ka na sa kulang mong grades. Over 100 naman yung score ko, pero hindi ako satisfied. Mababa pa rin kasi yun para sa akin, kunwari lang akong OK LANG. *Ahaha*

SOFTDEV

Kanina yung pagsusulit namin dito sa SOFTDEV. Ok lang, alam ko naman yung mga isasagot ko. Ok lang din kasi sya magpaeksam, ewan ko ba kung bakit, tanga lang ba ako o ano. *Ahaha* Mahirap na madali yung eksam. Mahirap kasi, parang pinaghalu-halong subjects sya, madali kasi parang ok lang naman yung eksam e. So ayun na nga, HINDI PA RIN AKO CONFIDENT SA MGA SAGOT KO. Hindi ko alam kung tama yung mga yun.

Test I: 10pts - identification

Test II: 10 pts - True or False

Test III: 50pts - Case Study

Una, confident ako sa first two parts, pero yung case study, hindi ko alam ewan ko kung tama yung sagot ko. *Ahaha*

Horrible kasi hindi ako CONFIDENT sa mga pinagsasasagot ko.

PERO HINDI AKO SUSUKO, MAY FINALS PA NAMAN E.

GOGOGO KRISTIN!

TAE KA!

Monday, March 02, 2009

Pota! Masakit!

Pota.
Talagang masakit.
Taena kasing taghiyawat yan.
Bwisit.
Matagal nang inerereklamo ng daliri ko yung bwusit na taghiwat sa loob ilong ko.
As in, kahit anong gawin ko, alis, tae, wala talaga.
Kahit na mangiyak-ngiyak ako sa sakit, kasi di ba, sensitive din ang ilong.
So ito, ngayon ngayon lang.
Masakit talaga.
Tiniis ko.
Lumulo na yung luha ko.
Pero hindi ko pa rin naaalis.
Pinaulit ulit ko.
Unti unti kong nararamdaman na naaalis na sya.

Isa.
Dalawa.
Tatlo.

Whew!
Potang taghiyawat yan, mga 2mm din yun.
Nawala na yung nakakabwisit na parang bukol sa loob ng ilong ko.
Sobra sakit talaga.
Pero anong magagawa ko, kailangan ko syang alisin at mamaalam sa kanyang mga nakakatusok na laman.

Ngayon, sa tuwing masasalat ko yung ilong ko, pakiramdam ko, I'M FREE!

YES! I'm FREE of PIMPLE INSIDE MY NOSE.

Ay taeng yan.
Buti na lang talaga.
Natanggal ko yun.
Kung hindi, sira na talaga.
Lalong mas masakit.



Vday o Dday?

Sige na. Late post kahit walang experience ng VDAY.

Game!

Flash back:

February 13, 2009

Nasa huling lamay kami ng ninang nina mama sa kasal (may post na I See You, kaso hindi ko pa tapos). 2330H nung umalis kami ron, kasi akala ni mama, 2200H pa lang. 0000H dumating kami dito sa bahay, ooppss, VDAY na. Ok.

February 14, 2009
Libing nung ninang nina mama sa kasal. So, punta kami, first time kong makasakay ng taxi na may resibo (pero hindi kami binigyan ni manong, taeng yan) at Avanza (may mga ibang taxi na kasi ngayon na hindi lang simpleng kotse na tatlo sa likod tas dalawa sa harap, lumilebel sila, sampuan na). Nagtaxi kami ni mama accidentally lang naman, unang way dapat e, to Quaipo, baba ng Recto, sakay ng Divisoria, baba ng Avenida, sakay ng LRT bound to Monumento at bumaba sa R. Papa, kaso si Manong papansin, ayun, dumaan sa harap namin ni mama, at pinara naman. Ok, sarap maupo, eeerrrkkkooonnn lllaaammmiiiggg. Ok, pa-R.Papa na, baba kami sa chapel. Tapos wala pa yung patay, kumain muna kami ni mama ng peyborit naming palabok ni Aling Naty, kaso hindi na ganon kasarap. (:D) Pagkatapos kumain, balik na kaming simbahan. Wala pa rin. Umalis muna si mama, may pupuntahan lang daw. FYI, doon sa lugar na iyon ako lumaki. Ok, dumating yung karo ng patay pero wala pa rin si mama. Since kamag-anak naman namin sila sa harp ako umupo, kasi yung manugang nung namatay e tito ko, first cousin ng tatay ko. Okay. Enap sa church. Lakad na kami papuntang sementeryo, malapit lang, isang kanto lang from LRT R. Papa station, pero yung mismong lilibingan e medyo may kalayuan, malapit na kasi sa border ng La Loma at North Cemetery. Malas din ako, naputol yung tsinelas ko. Ok, sige, balik kami sa bahay nina Tita, para maghanap ng tsinelas at kumain na rin. After nun, umalis na rin kami, kasi uuwi pa kami ng Bulacan kasi celebration ng birthday ng Tita ko.

LRT1 ang sinakyan namin ni mama mula R. Papa hanggang D. Jose. Pag baba ng tren, sa Jollibee kami pumunta para magpalit ng damit, pagkatapos nun, sakay na kami ng bus na erkon. Tatlong ordinary buses yung nakaalis bago nakaalis yung erkon. Ok lang, sarap matulog. At ang masaya don e, nagising naman ako nung bababa na kami.

Pag baba, nag-tricycle kami papuntang bahay ng lola ko, ok, nakakaantok sa tricycle. Pag dating namin dun, walang kotse, meaning wala pa si Kuya Jo, pinsan ko, pero wala na rin sina Nanay Dig, malamang nagsu-swimming na sila. May malapit kasing resort sa amin. Isang kanto lang at pababang daan ay naroon ka na. Nung pumunta kami, ayun, andun na nga sila, dalawa lang cottage ang may laman, yung kina Nanay at yung sa isa pa. Dalawang pool lang yung andun, isang hanggang 5 feet at isang hanggang 7 feet. Syempre, hindi ako nag-swimming. Bukod sa hindi ako marunong lumangoy, oo inaamin ko yun, e wala naman akong damit. Ang totoo ay nakikain lang talaga kasi ako.

At yun, ganyan ang VDAY ko. Walang kwenta para sa isang may boyfriend. Pero may kwenta dahil masarap kumain. :D

Ang totoo, naiinggit ako sa mga nakikita ko nung VDAY na magkakasama sila, bf/gf, families (kami lang din kasi ni mama magkasama, tatay ko nasa ibang patay din, yung tito nya), yung mga nababasa, pero talagang wala e, walang wala.

Sana wala na lang VDAYs, Anniversarries, at kahit anong okasyon.

Salamat sa pagbasa.


Posted in Multiply Feb. 17, 2009

Hula Hoop!

Ayan, may bagong kagagagahan dahil tatlong linggo ng walang badminton, dahil wala yung mga kasama ko, ang sama dun, kahit gustuhin ko, e wala naman akong raketa dahil pinaiwan nila. Ggrrr. So ngayon, habang wala, at everyday makapag-exercise e kinuha ko yung hula hoop ni Mama sa office. Gusto kong ibalik yung record kong 500 spins na walang mintis. :D *yabang, pero swear nagawa ko yun nung elementary ako*

My Target:

Lose 22 lbs.

What to do:

Have an hour or two of hula hoops!
Drink Biguerlai Tea


Hays, sana naman bumaba na ang weight ko. Dapat before graduation payat na ako. :D



Posted in Multiply Feb. 23, 2009

Si Pepe at Ako



Jose kang isinilang
Pepe ng ika’y bata
Laong Laan sa pahayagan
Dimasalang sa mga mason



Sumulat ng sangkatutak na tula
Inialay sa mga kababata
Isinulat sa espanyol
Isinalin sa tagalog



Nanalo ka sa patimpalak
Nang ibinuhos mong iyong galak
Nasaktan sa mga guwardya
Tumayo’t nakipaglaban



Matayog ang iyong nilipad
Ngunit ang iyong saranggola’y
Bumagsak ng walang sigwa
Napunit, nalagas, hindi nakalaban



Sandata’y papel at panulat
Naisambulat ang pananaw
Inusig ka mang marahas
Namaalam ng may dangal



Maraming babae ang dumaan
Ngunit pinili yaong dilag
Josephine ang ngalan
Ina ng iyong anak



Kung nabubuhay ka man sa ngayon
Siguro’y hindi mo nanaisin
Ang iyong bansang ipinaglaban
Sa dusa’y sumasapit



Kabataa’y umaalis
Minsa’y hindi na bumalik
Nanahan sa tawid dagat
Nakalimutan yaring bayan



Kabataa’y hindi ka na kilala
Nakikita ka na lamang sa pera
Nakalulungkot mang isipin
Ngunit ika’y nilimot na



Ipinasa ang batas 1425
Upang ika’y maalala
Sa pag – aaral namin
Sana ika’y matuwa



Ang iyong mga dakok
Sana’y mapawi ng aming munting alay
Ang aralin ang iyong buhay
At ang walang sawang pag – alaala



Ang yaring taludtud na alay sa iyo
Nawa’y mabuhay ng yaring tulog na puso
Jose, Pepe, Laong Laan, Dimasalang
Taas noong isinasambulat, aking panghanga


******************************************************************************


Midterm Project ko sa Rizal's Life and Works (RIZLIFE).
On-the-spot yan kaninang tanghali since wala akong nagawa nung weekend.
Hindi ganoon kaganda tulad ng sa iba, pero ayos na kung sa mabilisang gawa.
Tulang para kay Jose raw e.
Pers dey ng klase yan ang sinabi, midterm project.
Ayan!!!
Basahin nyo na lang.
*Ahaha*
Siguradong matatawa ka sa mga pinaglalalagay ko.
Wala kasi akong ganang magsulat e.
*Ahaha*
Tsaka, wala akong hinuhugutan na isang bagay na cho-chorva sa mga sulat ko.