Pota! Masakit!

Pota.
Talagang masakit.
Taena kasing taghiyawat yan.
Bwisit.
Matagal nang inerereklamo ng daliri ko yung bwusit na taghiwat sa loob ilong ko.
As in, kahit anong gawin ko, alis, tae, wala talaga.
Kahit na mangiyak-ngiyak ako sa sakit, kasi di ba, sensitive din ang ilong.
So ito, ngayon ngayon lang.
Masakit talaga.
Tiniis ko.
Lumulo na yung luha ko.
Pero hindi ko pa rin naaalis.
Pinaulit ulit ko.
Unti unti kong nararamdaman na naaalis na sya.

Isa.
Dalawa.
Tatlo.

Whew!
Potang taghiyawat yan, mga 2mm din yun.
Nawala na yung nakakabwisit na parang bukol sa loob ng ilong ko.
Sobra sakit talaga.
Pero anong magagawa ko, kailangan ko syang alisin at mamaalam sa kanyang mga nakakatusok na laman.

Ngayon, sa tuwing masasalat ko yung ilong ko, pakiramdam ko, I'M FREE!

YES! I'm FREE of PIMPLE INSIDE MY NOSE.

Ay taeng yan.
Buti na lang talaga.
Natanggal ko yun.
Kung hindi, sira na talaga.
Lalong mas masakit.