Tuesday, November 17, 2009

Nang ako ay batuhin ng sarili kong bato

Tang-ina!!! Bakit ang sakit sakit?

Isang buwan mahigit na ang nakalipas pero ang sakit sakit pa rin.

Masakit pa rin na makitang may kasama sya iba.

Masakit pa rin na makitang masaya sya sa iba.

Kahit na alam kong dapat maging masaya para sa kanya.

Pero pota, ang sakit sakit talaga.

Nasayang lang ba ang lahat?

Tama ba yung nagawa kong desisyon?

**

May mga luhang nangingilid na naman at nagpupumilit na kumawala sa aking mga mata. Mababasa na naman ang aking mahiwagang matang palaging tinatamaan ng panundot. Panundot sa puso, panundot ng mga kikilatisin at panundot ng damdamin. Kahapon, literal na kailangan ko ng yakap, dahil masakit ang katawan ko, pero ibang sakit ang nangyari ngayon ngayon lang.

Nagkukubli pa rin ang katotohanang hindi ko pa rin ata matanggap hanggang ngayon, na mahal ko pa rin sya, na ganon pa rin ang nararamdaman ko para sa kanya, na gusto kong bawiin na lang ang naging desisyon ko noon.

Kahit anong pilit kong na iwasan, ibaling sa iba ang nararamdaman ko, humanap ng ibang mag-aampon sa sugatan kong puso, pero wala, walang nangyari. Nasasaktan pa rin ako.

**

Masakit mag-bounce back yung bato na binato mo. Parang ilaw lang kapag tinapat mo sa salamin, tapos nakatapat pa mismo sa mata mo, naku, sinasabi ko sa iyo, silaw na silaw ka. Lalo na kung laser pa.

Kung pwede sanang gawing kape na lang yung bato e, hindi e, bato pa rin itong bumalik.

Sa mgayon, pahinga na muna ako, inaaliw ang aking sarili sa mga bagay bagay na medyo makakapagpasaya sa akin. Alak. Biro lang.

Pagtatantuin ko muna ang lahat lahat. Kung tama na ba o sige pa. Kung pulang ilaw na ba o dalandan na. Hay, ang buhay nga naman, lalo na sa pag-ibig, para kang nasa isang roller coaster na umiikot at minsa'y hihinto at muling aandar sa susunod nitong byahe. Nawa ay makamit ko ang ligaya matapos akong sumakay ng roller coaster habang binabato ng sarili kong bato.

Monday, November 16, 2009

Pacquiao won and I hate his wife (and other creatures beside her)

NEW! NEW!

Pero kala mo siguro English, patawad ngunit hindi. Dudugo ang aking ilong kung magpupurong Ingles ako. Hindi kakayanin ng aking ilong.

Eksaktong isang buwan, inyo po muling matutunghayan ang aking blog namay bagong laman.
Karamihan sa mga aking isusulat o ititipa ay pawang nakaseyb bilang draf.

So ito na, lahat ng tao sa buong mundo, Pilipino man o hindi, maputi man o maitim, may ngipin man o wala, bata o matanda, mayaman o mahirap, pulitiko o munting tao lamang ay nagbubunyi sa pagkapanalo ni G. Manny "Pacman" Pacquiao. Nanood kami ng aking pamilya sa Internet, meron mga live streaming. Pero nakikinig rin naman kami sa radyo, DzBB, delayed sa Internet ng dalawampung segundo. Sige laban na kung laban.

Kumanta ang La Diva, ito ay kinabibilangan ng tatlong maria ng SOP, sina Aicelle Santos, Jonalyn Viray at Maricris Garcia. Nag-uurong ako ng pinagkainan nun, kako, sino ba yung mga nakanta? E hindi raw kilala. Sige, hintay ng laban, pak, boom! kapow! tugush! pak! bang! kapow! Ilang beses na ulit yan. Kakaibang palitan ng sapakan mula kina Manny Pacquaio at Miguel Angel Cotto. Hanggang sa itinigil na lang ito ng reperi. Sige, panoorin ulit natin sa TV, delayed sa GMA e. *hehe*

Sige, nanood kami, coverage talaga ng GMA itey. Sige, nasimulan namin, pinanood ko talaga yung simula. *haha* Kasi nga napanood na namin sa Internet at napakinggan sa radyo. So ito, habang nanonood ako, habang kumakanta ang La Diva ng Lupang Hinirang, ipinakita ang maybahay ni Manny Pacquiao na si Jinkee, dito ako naiinis, tignan mo yung bidyo sa baba, sa mga minutong 1:20 - 1:23:







Yan ang makikita mo kung kaibigan mo ako sa Facebook, naiinis ako dahil sa lahat pa ng tao, bakit sila pa? Sila pa yung hindi gumalang sa pambasang awit ng Pilipinas, tinutuligsa ng iba ang kakaibang areglo sa pag-awit ng tatlong dilag at kakaibang pag-awit nila mismo rito na kesyo hindi tama sa dapat na nakasanayan at naayon sa batas. Hindi ba ito ang dapat nating mag bigyan ng pansin? Ang mga Pilipinong hindi na gumalang sa pambansang awit? Kumakaway habang inaawit ito, ni hindi nakalagay ang kanang kamay sa kaliwang dibdib, itinuturo ito mula pa ng tayo ay pumasok sa mababang paaralan, minsan nga sa kinder pa. Habang lumalaki man ang tao, makakasanayan na nya ito, ngunit ano ang kanilang ipinakita? Hindi na nga nakalagay sa dibdib, kumakaway pa ng madaanan sila ng kamera.

Ok lang sana sa akin e, kung titingin sila sa kamera, malamang, lahat mapapatingin, pero ang pagkaway at dagling pagtawaay hindi ata nararapat. Kung ako ang Pilipinas, ikalulungkot ko ito, parang ipinapakita lamang ng mga tao na hindi sila natutuwa o hindi nila ipinagmamalaki ang pag-awit ng pambasang awit ng kanilang bansa.

Nakalaungkot mang isipin, bakit sa kanila pa? Kamag-anak/asawa/kaibigan ng isang Pilipinong umano ay lumalaban para sa kanyang bansa sa larangan ng boksing. Para raw sa Pilipino ang bawat laban nya, ngunit para rin ba sa Pilipinas ang asal na nakita ng aking mga mata mula sa kanilang panig?

Kaunting respeto sa bansa, para pag-awit na lang ng pambansang awit ganoon pa ang nangyari.


*Pasensya na, sa halos isang buwan na pagkakatenga ay ganito pa ang mababasa nyo. Nakakapanggigil lamang sa aking pananaw.*

Wednesday, October 28, 2009

My new baby Heeni arrived.

Hello everyone!

Yes, you are right.

Tama talaga ang nababasa mo, may anak na ako, may baby na ako, may bago na akong toy, pagkakalibangan, magdadala ng ngiti sa aking mga labi.

Guys,

Presenting, my new baby. Meet Heeni.



My new baby, a fresh Nikon D3000 with Kit lens. My new toy.


A dream come true. Kuntento na ako. May laptop na, may kamera pa. *haha*

Yung iba sa bulsa ko na mangagaling. ;)

Isang napakasayang araw na makuha ko ang baby ko, the date:

OCTOBER 28, 2009, 1750H @ CDSC QC.

Panalo ang araw na ito, natupad ang mga pangarap ko.

Friday, October 16, 2009

Si Ginoong Stalker sa Library

Siya si itatago na lang natin sa ngalan na G. Stalker. Haha, kung bakit, tunghayan mo sa mga susunod mong mababasa.

Haha.

Hindi ko siya kilala, bigla na lang nya akong nilapitan sa loob ng silid-aklatan.
Ako lang mag-isa noong araw na iyon, hindi ko na matanda kung anong date, basta uhm, huling termino ko iyon sa kolehiyo, ang klase ko nun, ala-una ng hapon, ECOMRCE. Syempre, nagbabasa kami ng liiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiibro. I-define ang pag ka makapal ng libro ayon sa dami ng letrang i sa naunang salitang libro.

Nakita ko syang naghahanap rin ng aklat, hindi ko naman alam kung ano yung hahanapin nya, kaya patuloy pa rin ako sa paghanap ng aklat na aking nais basahin *kuno*. Bigla syang lumapit, ang sabi sa aking pagkakatanda parang ganito yun e, "Ang sipag ah." Dahil may hawak akong dalawang edisyon ng iisang libro, ikaanim ang aming gamit, ngunit may hawak rin akong ikapitong edisyon (colored yung ibang pahina e). Tapos ayun, sabi ko sa aking pagkakatanda ulit, "Hindi naman, pareho lang naman ito."

So ayun nga, akala ko tatantanan na nya ako, hindi pa pala kami tapos ng pag-uusap. Haha. Nagtanong sya kung pwede raw ba akong matanong. Haha, e nagtanong na nga sya kung pwede e. Anyway, parang ganito yun,

"Tanong lang kita ah, sino sa tingin mo ang mas sinungaling, lalaki o babae?"

O syet! Haha. Natural bilang babae, lalaki ang sagot ko, pero may iba pa akong depinisyon doon. Parang they are born to be like that, but not all. Haha. Hindi ko naman kasi talaga nilalahat, may mga tao lang talagang mahilig magsinungaling. Base lang naman sa mga naging karanasan ko when it comes to relationship before, haha, madalas sila.

Madalas = Mas

Ok bakit raw etc etc. Hindi ko na matandaan, pero ang gara kasi ng taong to nung nakita ko sya at nakausap. Isa syang WEIRD. Haha. Sa kung anong dahilan, hindi ko maipaliwanag. At sa kung saan saan pa napunta ang kwentuhan namin, sa love life, bad at super bad, yung pagsabay ko sa pagkain with my boyfriends (literally boy-friends), kung gano kakul ang boys kasi hindi maarte, pero sinungaling. Haha.

So ayun nga, ang dami dami ng napuntahan ng tokwang tanong na yun. Hanggang sa pahiram ng kamay mo, may ESP raw kasi sya, and since we are taking Behavioral Science at naniniwala naman ako sa ganon, kasi tried and tested ko rin naman with others, sige go. Hula hula, choose a number etc, voila! Basta number 2 yung nasa isip ko tas ganon rin yung sinabi nya, may isa pa yung actually, nakalimutan ko lang. Haha.

Nakita nga ako ni Girlie nun, akala nya si Kuya D yung kausap ko, pero hindi. Haha. So ayun, natapos na nga yung kwentuhan namin etc etc. Oo nga pala yung tanong nya kanina ay para raw sa kaibigan nyang kumukuha ng reserts. Sa batch namin (2005) under yan ng MODCOM2.

Anyway, ayun na nga, natapos na.

Pero akala ko lang ang lahat, hiningi nga pala nya yung email addy/YM etc, haha, sige bigay naman si Gaga being friendly. Haha. So sige, noong gabing iyon, ayun, nagmessage. Sige, kakausapin kita. Usap. Usap. Usap.

Hanggang sa minsan ay sinasabi nyang magkikita kami sa library ng ganitong oras etc, e malamang, nasa library talaga ako ng mga ganong oras kasi tapos na akong kumain at wala naman akong ibang pupuntahan, wala naman akong jowa sa school, nasa ibang school jowa ko nung mga panahon yaon. Nakikijoin lang ako sa iabng magjowa. Haha.

Dumating sa point na tinataguan ko sya, haha, na kahit nakita ko sya, pretend akong wala lang, hindi ko sya nakita. Haha. Parang ang weird naman kasi, parang laging yung mga ikikilos ko alam nya. Haha. O well, ganon na nga ang nangyari, kaya binansagan sya ng mga kaibigan ko ng "Stalker". Haha.

May isa pa sya sinabi dati, lagi raw akong ngingiti. Haha. Ewan ko ba kung bakit, pero kelan ko lang nalaman yung dahilan dito ka pumunta.

Kaya ayun, minsan sa paaralan hindi ko talaga sya nginingitian, kasi nga hello, close ba tayo para ngitian kita. Haha. Peace sir. Pero ayun na nga, eventually, ngumingiti na rin ako.

So ayun, yan si Ginoong Stalker sa Library. To date, nakikipag-usap pa rin ako sa kanya, thru YM/SMS (bihira). Sakto lang.

FYI. Tawagin ba akong 'sweetie' kahit hindi pa kami close. Haha, Pero sige, ok lang. Haha. At least may identification, alam ko kung sino yung tunatawag sa akin sa gitna na sangkaterbang tao. Kasi sa bahay, Keka, Negs, Kikay, Kiks etc, dati Hon, Mee, Beb etc. Para kilala ko kung sino yung tumatawag. Haha.


So pano, ginoong S, sana nabasa mo, ito na yung pangako kong nabitin. Enjoy! ;)

Thursday is the day



I can't promise you the future, all i can promise you is now.






****TSISIMATS*****

Nabasa ko sa mga nahalughog kong chat logs namin nung isang tao dyan. XD

Ang sarap pakinggan, sana totoo yung mga ganito.

Sunday, October 11, 2009

Gusto ko to!


Nais ko ng ganyang keyk sa aking bertdey sa Disyembre. Ala lang. Para kahit paano, sa keyk e, may DSLR naman ako. Ahaha. Kahit anong brand pa ang design ng keyk basta DSLR pwede na.

Ayun lang.

For Kink Cakes branches: click here.

For Cakes and credits: here.


*nangangarap na naman ako ng gising, hahaha*

Wednesday, October 07, 2009

Bembangan na to the HIGHEST LEVEL!

Nabembang akong ng tatlong beses ngayon araw na to, lecheng buhay, lutang ata ako for the first three days ng linggong ito. Ano mali? Saan ako nagkamali? Anong dahilan bakit ako nagkamali? Bwisit. Upang malaman kung bakit, narito:

Bembang 1:     Napagalitan ako *woot*

Bembang 2:     Recovery 101

Bembang 3:     Napagalitan ako *woot* Part 2

See, just for a day, THREE STRIKES.
Hindi pa kasali dyan yung mga iba pang nangyayari sa sariling buhay ko ah, family, love life, etc. Opisina pa lang yan.

Hindi ko talaga alam kung bakit ako ganon. Anong meron? Tae talaga? Dahil ba sa *wooooot*. Ahaha. Anyway, bawi bawi naman na ako, nakakain na, kaya hayaan na, sabi nga ni Miguel:

"Tomorrow is another day!" (with matching taas ng dalawang kamay)

Tama, another day, pero wag naman sana kasing wasak ng araw na ito.

Tae!

Napagalitan ako *woot* Part 2

Syempre may Part 2 pag may Part 1.

Ito yung siste, email ulit, Geym!

Ang lola nyo ay pinagscan ni boss ng letter, kasi i-e-email sa ibayong dagat, ay baka si Kuya A yun, ah basta yun na yun, basta may pinagawa.

Ang lola nyo, iniscan naman, kinrap, sinave, nagbukas ng email, nagcompose ng mensahe, nag-attached ng file, nag-check kung valid ang email address, checked! SEND!

Hapon na ng ako'y tawagin ni Boss, pagtingin ko, waaaaaaa, nakakunot ang noo, nakalagay ang kamay sa noo, "Patay! Ano na naman nagawa kong mali?"

"Ineng, di ba pinascan ko sayo to? E bakit iba?" something like that, basta basta, yung file na dapat dun e mali. Boldyak kasi yun kasi pinadala nga sa SG.

So wala naman akong magagawa, kinuha ko, binigay naman nya, hindi ko na iniscan ulit, kasi alam ko, meron dun sa kompyuter, sige hanap beybe! Hanap! Ayun! Pota iba ng file name (actually ang pinagkaiba, spacing leche!)! Tinignan ko rin yung email, leche, iba nga talaga. Siyet! Taeng buhay to o!

Sige, Dobol klik si Outlook Express, habang hawak yung papel na iiiscan, sige, tayp ulit ng email addy, paksa, katawan, pagsasama nung file. Damn it! Ang katangahan na naman Ineng. Adik ka! Adik!

So sige, pinalitan ko na lang yung filename nila pareho, bwisit!

Sige, binigay ko na kay boss, syempre, nagsorry ako, sabi ko hindi ko hindi na mauulit, pati sa emai meron nun. E hindi ko naman talaga sinasadya e. Malay ko bang iyon, kasi naman, walang RECALL sa Express. Mag-upgrade na nga kayo sa Outlook 2003 man lang. Ahaha.

So ayun, ako, wasak na wasak sa opisina. Bembang to the highest level.

Another chuvaekek na pangyayari.

Recovery 101

What a terrible day!

*hahaha* 

Kala mo English yun  pala Tagalog.
Ahaha.
O well..
Eto na naman ako, tumitipa ng mga titik sa animo'y tayprayter na otomeyted sa aking harapan na lumalabas sa isang skrin at hindi sa papel.
Kaninang umaga kung bumisita ka dito sa aking pahina, malamang sa alamang ay nabasa mo yun gisang entri ko ukol sa ginawa kong katangahan dito sa opisina (dito!dito! klik mo dyan). At ngayon heto na naman ang isang katangahang aking nagawa.


Dalawa kasi ang kompyuter dito sa aking lugar sa opisina, isa para sa aking kasama at isa para sa akin. Yung kanyang kompyuter syempre may hard disk, mayroon ding shared folder kung saan ako nagsesave ng mga public files ko na kailangan rin nilang makuha. Ayun, so mayroong malaking folder, as in suuuuuuuper daming laman. Nasa desktop yung folder, its so mabagal. So ako naman, to lessen the kabagalan napagpasyahan kong ilipat yung malaking file sa isang directory. Sige, rayt-klik, kapi-peys! O yeah! Matagal-tagal to, kasi malaking file nga di ba? So ang lola nyo ay iniwang nagkakapi-peys yung kompyuter. Nung pagkatapos kong managhalian, syempre malamang tapos na rin sya, isang oras na syang may lumilipad lipad na papel e. So akala ko tapos na lahat lahat lahat lahat, as in LAAAAAAAAAAAAAHAT. Walang labis, walang kulang, KUMPLETO. Ayun na nga at tapos na, ako naman si rayt-klik, delete. Sya sya, nagdelete naman ang loko. So sige, beybe FILES DELETED!


Tapos nung pinuntahan ko na yung bwakanabits na directory ng bagong kopya, ampota, walangya, tawagin mo na akong lahat ng chorva, WALA DUN YUNG IBA FILES!!!!!!!!!!!!!!
Ang aligagang Ineng ay jusme! Hindi malaman kung anong gagawin, importante yung laman nung potek na FOLDER NA NAWAWALA. OMIGAS!


DEFINE KAMALASAN NGAYON ARAW NA ITO.


Pero syempre, maparaan ako, naalala ko yung ginawa ni Kuya C noong OJT pa ako sa dati kong kompanya. WOW! ONLINE SILA!


IM IM IM!!!


"Anong ginamit nyo pang recover ng files na nadelete pero wala sa Recycle Bin?"


Ang tagal bago yung sagot, pero meron naman sumagot sa kanila.


"EASY RECOVERY"


"Pwede iDL?"


"Pwede."


Ang lola nyo naman naghanap, ayun ayun! Sa CNET! DL DL DL. Pota Trial Version. indi pwede makaretrieve, pwede lang makakita. Tanong ulit ako:

"May kopya kayo dyan?"


"Wala e. Hanap ka na lang sa MegaUp."


Omigas! Sige sige, hanap beybe! Hanap!


Ayun, ayun, sana hindi TRIAL, nakow kung TRIAL to, papakamatay na ako.


Pero hindi naman ako papakamatay kasi FULL VERSION. Sige beybe i-RUN mo! I-RUN mo!


*woot*


After many kaekekan, narecover rin. Hays, nakahinga ako ng maluwag.


Thanks to Pia and Carlo, and to Rapidshare too, and Megaupload and of course, Easy Recovery. O yeah!

Cesca Litton, I owe YOU!

Binibining Cesca Litton,


Magandang araw!

Nais ko lamang magpasalamat sa iyo dahil naging klik ang blog site ko, halos lahat ng feeds ko, dun sa post ko na ikaw ang paksa napunta.Dalawampu't pitong bahagdan ng pagbisita sa aking blogsite ay sa iyo lamang. Ang galing!

At kung igu-Google mo ang "Cesca Litton u92" akalain mo yun magadang binibini na blogsite ko ang ikalawa, syempre yung U92 talaga yung meron, yung sa TopBlogs.

Nagpapasalamat ako sa mga gumu-Google sa iyo at sa site ko nagpupunta, tumataas yung rank ko. Maraming, maraming salamat talaga.

Maraming maraming salamat talaga ulit!

Sa uulitin po Binibining Cesca.

More power!


Nagmamahal,

InengBuang

MIBF Madness

Dahil ako ay hupak na hupak sa mga libro, inabangan ko syempre ang Manila International Bookfair at kumuha pa ako ng libreng ticket for two. Ahaha.

Naging masaya nama yung araw ko sa bookfair, may mga nakilala, may nagastos na, uhm, medyo malaki. Kasi mahal rin, pero ang dami kong na-miss na books to buy, wala na kasi akong pera.

Kasama ko nga pala si Chin nung araw na yun. Kasi hindi ako sinamahan ng tatay ko.

Yung schedule ng bookfair e Sept. 16 - 20, 2009, di ba ang tagal na? October na yung blog post ko. Ahaha. Nakarating ako dun ng Sept. 19. Syempre ang lola nyo may katext na isang Writer, itatago na lang natin sya sa pangalang JJ este, Klitorika. Syempre kasama ni Dyosa si Kuya Joy este Josh pala, ay Joy nga ata, ah basta, Joshua kasi, kaya Kuya Josh na lang.
Bongga ng outfit ko nung bookfair, naka-gladiator sandals at nakadress. Di ba di ba? Tapos lalakarin mo yung buong Exhibit Halls ng SMX Convention Center para maglibot libot para sa mga libro. Taray!

Dumating ako ng EDSA LRT Station ng mga mag-a-ala una ng hapon, bongga! Pero dumating si Chin mga 3PM na, trapik kasi tsaka nag-church pa siya. Pero before sya dumating, naglibot libot muna ako, sa Chowking, pa-load-an, McDo tapos nag-decide na akong pumunta sa MOA. Noong time na dumating ako ng MOA, ang meeting place is yung sa GITNA ng MALL, sa may Bread Talk, pero since wala pa nga sya, lumibot muna ako sa loob ng mall, syempre, san pa ba ako pupunta, e malayo layo sa gitna yung Powerbook kaya syempre National Bookstore na lang. So sige, ikot ikot ikot. Naghahanap ako ng book ng Up: Junior Novelation, pero wala. Nakailang ikot rin ako nun, tapos pag labas ko, dun sa may mga Green Bag, may nakalagay, "Free As 1 Ticket", "Ay takte!" Yan ang nasabi ko, dahil konsiyerto rin pala nina Gary V. at Martin N. na As 1. Golay, kaya pala ang daming tao. Oh well. Sige, so magkita na nga kami ni Chin and everything. Umikot pa kami, nun, may alam akong daan pero sa loob kami ng mall dumaan. Haha. Basta ayun nakarating kami. So buong apat na halls ay sakop ng MIBF.

Dala dala ang dalawang printed na ticket na magiging susi upang kami ay makapasok sa naturang halls, pero hindi namin sigurado kung uubra nga yon, kasi sa parang reception ekek, may mga tickets etc, do nagtanong kami sa guard kung ok na yun, o k naman daw. Woot, so lamig. Ahaha. Nawala yung inis ko ng araw na yun, pero hindi totally, haha. Na-amazed kasi ako, ang galing, pers taym ko sa ganitong event. Ang dami dami daming tao. So ayun, naglibot libot kami ni Chin, ang dami dami daming aklat, nagkalat, yung iba may discount, yung iba super bagsak presyo, yung iba regular price. Ehehe.

To cut this story short, ito ang suuuuuuuuuuuuuper na nan gyari:
  1. ang dami kong nakitang books,
  2. nanood ako ng palabas,Madagascar ata yun (tama ba Chin?),
  3. nabili ko ng coloring books yung mga pamangkin ko,
  4. nakabili ako ng books na may discount (Panti Collections and Explosions, GRO, Kwentong Lasing: lahat published ng PSICOM),
  5. wala si Jay Panti, dapat magkikita kami nun e, *sorry Jay ah, maliit lang yun, ahaha. Alam na. Ahaha, Peace.*
  6. yung walang discount pero may free (Ligo na U, Lapit na ME ni Eros Atalia na may freeing POSTER ng Zsazsa Zaturnah, kulang kasi pera ko to buy the black and white books of Bob Ong, kasi nga nasa hiraman pa sila),
  7. nakita ko sina RJ Ledesma na may bagong book na I Do I Die, na hindi ko nabili, amf! Kulang pera ko e, pero nakapagpicture naman ako,
  8. nakita ko si Eros Atalia, binili ko yung book nya, tapos nagpakilala akong ako si Ineng Buang na nagmessage sa FB account nya,
  9. napapirmahan ko kay Carlo Vergara yung poster ng ZsaZsa (ahihi), sinabi ko rin na sa wakas e nabili ko na rin yung book nya after how many years,
  10. nakita ko si KLITORIKA, napapirmahan yung dalawang libro nya and Memoirs at Tales,
  11. na-meet ko rin ang jowa ni Dyosa, si Kuya Josh (ahihi)
Share lang kami ni Chin sa dinner, kasi imagine, pareho kaming hindi nakapagtanghalian. Ahaha, umuulan pa nung araw na yun, sale sa MOA, concert nina Gary at Martin, ang daming tao, ang haba ng pila sa ATMs, hindi malaman kung saan kami kakain, buti na lang may tira pa dun sa catering chorva sa loob ng SMX. Ahaha. That day was WONDERFUL. Ang saya saya kahit may mga chorvang ewan na nangyari nung araw na yun. Hahaha. I had a GREAT FIRST MIBF. Sa uulitin, sana mabili ko yung ibang books na nagustuhan ko. Ehehe.

;)

Hanggang sa susunod na pagbasa.

Napagalitan ako *woot*

My golay.

Nung minsan akong pinagawa ng CV, nakalimutan kong palitan yung litrato nung mama, tapos kailangan syang i-update, ang kaso mo, maling litrato nga di ba? So pinalitan ko sya dun sa edited, ang tokwa naman, e nabanggit nga pala ng boss namin na ika-cut and paste nya raw, pero ang dinig ko nun copy-paste, pero syempre kasalanan ko naman. Ahaha.

Nung araw na ginagawa ko yung CV nung mama e minamadali na ako ng aking nanay kasi mga UWIAN na at maggi-gym pa kami (oo, naggi-gym kami, karamay ako ng nanay ko dahil kailangan nyang magbawas ng timbang gawa nga ng overweight sya noong huli nyang tsek-ap). So ang lowla nyo e nakalimutang magscan ng picture. Tapos kahapon nga nung ineedit ko na yung CV tska ko lang talaga napansin yung larawan na ibang tao pala. Ahaha. Kasi naman, walang blank template. Ahaha. Well, wala na, nangyari na, bumalik daw kasi sa boss ko yung chorva ng SG.

Sorry po Ma'am hindi na mauulit.


Lesson learned: Gumawa ng BLANK TEMPLATE ng CV at siguraduhing nakapagSCAN ng picture bago gawin yung CV.

Buhay nga naman oo!

Tuesday, October 06, 2009

My First Ever Follower

Goes to:


Panalo! Ngayon lang ako nagkaroon ng FOLLOWER sa blog ko. Kahit pamangkin ko hindi ko follower. Ahaha. Finally! And it is RON NOT THE DJ!

Panalo talaga! The Man behind ronnotthedj.co.cc, the blog that summarizes the episodes of the BrewRATs and did some "alternative' live audio streaming nung nasa RT pa sila and other things.

Panalo ka talaga RonnottheDJ!

Cesca Litton

Due to BrewRATs topic with their co-DJs on U92, I come up with these:

Cesca Litton's HOOOOOOOOOOOOOT pics (for me):






Credits sa mga kinuhanan ko ng pics. I just Googled it kasi.

Happy Beerday Gail Manlapas Tolibas!

Monday, October 05, 2009

Na-Ondoy ka na ba? Na-Ondoy na! - Day 27(?)

Ika-dalawampu't anim ng buwan ng Setyembre nang naganap ang kasumpa sumpang pangyayari sa buong kamalayan ng bansang Pilipinas.

Binalita ng PAG-ASA na may chorvang bagyo nga na hahagupit sa gitna ng Luzon, siya si Bagyong Ondoy!!! As ing GITNA hindi Gitnang-Luzon kasi iba yun sa depinisyon ko ng GITNA kasi gitna talaga yung tama e. So sige, hagupit sya. O yeah beybe! E anak ng tupa, kaarawan yun ng pamangkin/inaanak ko. At ang bonggang Tita/Ninang ay nagPREPARE ng bonggang PERA galing sa SWELDO nya para maging masaya lang ang inaanak nya at yung kapatid nung inaanak nya na MAHAL nya rin. Ahihi. Alam nyo naman ang bongga nyo kaulayan sa kabilang dako ng kompyuter e alang kapatid, tiyaga tiyaga lang ang drama ko sa mga pamangkin ko sa pinsan. ganito ang siste mga kapatid:

Dahil ako ay isang probisiyonari na sa aking pinagtatrabahuhan e kering keri ko na ang alternate ng pasok ng Sabado, syempre kinarir ko yun. Pumasok ako ng unang Sabado mula sa epektibiti ng aking pagiging probi, e di pumasok nga ang lola nyo di ba? So pwede akong hindi pumasok ng abente sais,

"Naks! Tuloy kami! Yey! Ma, tawagan mo na sila Kuya, papuntahin mo na dito, dali!" Yan lang yung mga salita ko noong araw bago ang paghagupit ng isang bonggang bonggang BAGYO, define BAAAAAAAAAGYO.

Okok, bak to bisnes, sige, dumating sila Kuya, ama ng aking inaanak/Kuya kuyahan dahil alaga nila Mama ko noong bata pa sya, syempre kasama yung mga bata, ang makukulit ngunit mahal na mahal kong mga bata, kahit nag-aaway kami nung mga 'yon (pumatol raw ba sa bata? ahaha, batang isip mga kapatid), mahal na mahal ko pa rin sila. Kung pwede nga lang na pag-aralin sila e. Eniwey, speaking of aral, yung inaanak/pamangkin ko e sustentado yun ng SINGKUWENTA PESOS kada linggo, baon para sa paaralan, maliit ngunit sapat na marahil para sa isang Day Care na mag-aaral. Oo, nag-aaral na sya. Kaya nga sa kaarawan nga sana nya dapat anim na taong gulang na siya e, o well, tumanda rin naman kahit hindi nakapag-Ocean Park.

Oo, tama, Ocean Park, dyan dapat kami pupunta sa mismong araw ng kanyang kaarawan.

Asan na nga tayo? Dumating na sila di ba? Syempre maririnig ko yung "ATE KAAAAAAAAAAAAAAAAYE!" ng bonggang bongga. Sarap pakinggan yun tapos yayakapin ka nila. Whew! Sarap. Nakakawala ng pagod. Napagkamalan na nga akong NANAY nung titser ko nung Grade Six. Pota! Ahaha, I admit, mukhang nanay ang katawan ko pero haller! HINDI PA AKO NANGANGANAK!!!! Game, back. Para kang nanay na binalikan ng anak yung pakiramdam sa tuwing makikita ko sila. So smooth naman yung naging gabi nila dito sa bahay namin sa Sampaloc. Pero yung magdamag na yun umuulan talaga, as in, ulan to the highest level, pero hindi pa ito yung infinity level ah.


Paunti unti ang patak ng mga tubig mula sa lumuluhang kalangitan ng gabing iyon, biglang hahagulgol, tapos biglang hihikbi, tapos hahagulgol muli. Ayos lang sana yung ganong klase ng pag-iyak nya, dahil kaya pa naming makarating ng Ocean Park sa likod ng Grandstand kinabukasan. Masaya naman kaming natulog, eksayted ang mga bata, sabi nung inaanak ko,"Ako hindi sasama!" pero deep-inside, "Punta na tayo ng Ocean Park." ang drama ni loko. Pinagkalat na nga rin pala nila yung date na yun, ilang buwan na ang nakakaraan. Ang totoo kasi, isa iyong PANGAKO. Nangako akong ilalabas ko sya sa kanyang kaarawan, at dahil ipinakita ko sa kanya yung mga larawang kuha namin sa Ocean Park ng minsa;y kaming napadpad ng aming mga paa sa tulong nga opisina ng akin ina, naenganyo naman siya. Ikinuwento nya iyon sa kanyang lola at tiyahin. Umuulan pa rin hanggang sa kami ay nagising. Pa-ambon ambon lang yun, pero hindi naman sukat akalain na ang mga susunod na eksena sa aming buhay ay magiging isang kasaysayang hindi malilimot ng aming pamilya.

Gumising kami ng maaga, yung bunso, alas sais pa lang ng umaga gising na at nagyayaya na itong umalis sabi ng aking ama't ina. Isa isa na rin kaming bumangon sa pagkakabaon sa aming hinigaan. Lumalakas ang luha ng kalangitan, sabi ni ama ay huwag na kaming tumuloy noong umaga, hapon na alng raw, baka sakaling tumila ang ulan. Ngunit mali kaming lahat, tuluyang humagulgol ang kalangitan at bigla nitong winasiwas ang naipong mga luhang nangingilid sa kanyang mata at sa kanyang pagpikit halos buong Kalakhang Maynila at karatig lalagiwan ay kanyang binura sa mapa ng Pilipinas (buti na lang hindi, kung hindi damay na ako doon at wala ka ng mababasang ganitong BLAGAG). Unti unting tumataas ang tubig sa paligid ng amin tahanan, maligaya pa kaming nakahiga sa kutson at nagpaplanong matulog ng tanghali, siesta ba'ga. Alas dose ng tanghali, panatag kaming maayos pa ang tubig sa labas ng aming bahay, kadalasan kasi'y hanggang gutter lamang ang tubig. Hindi na kami natulog, dahil nangangamba kaming baka pumasok ang tubig baha sa aming tahanan. Pinasok na yung bahay sa kanto namin, yung bahay na sumunod, dahil ang mga ito at kalebel lamang ng kalsada, may taas man ito ngunit kaunti. Unti unti nang tumataas, ang unang hakbang mula kalsada patungong bahay namin at inabot na rin. Nagsimula na kaming nagakyat ng gamit, buti na lang at umuwi ng Cavite ang aking pinsan at kami ay may matutuluyan ng aming mga gamit. Meron din naman kaming lamesa, hagdanan, upuan na maaaring pagpatungan, ngunit hindi ito sapat. Nangangamba sila na wala kaming matulugan ng gabing iyon.

Ako mismo, aking inabangan kung paano kami aabutin ng tubig baha sa halos limang taong pananalagi sa Maynila matapos ang masaklap na pagpapaalis sa amin noon sa Caloocan taong 1999. May nakita pa ngang data sa may basurahan namin, pero hinala ni ina hindi ito galing sa amin. Nakakaawa yung daga, basang basa, ako naman, si kuha ng bidyo at litrato, well-documented ika nga nila. Pero sa mga oras na tumataas yung tubig, hindi man kayo naniwala, kumukuha pa rin ako ng larawan. Para akong batang nanabik sa itsura ng baha sa loob ng kanilang bahay. Matagal na akong nakakita ng baha sa loob ng bahay, siguro'y taong 1998 pa. Kung meron ngang bonggang bagyo yung dumating nun. Mababa kasi yung bahay namin dati. Eniwey, bak to bisnes. Sa aming kalye, kami ang pinakahulin gpinasok ang bahay. Sa kalsada, hanggang tuhod ko na, at lumabas ka pa papuntang beykeri, halos hanggang keps ko na, kung hindi ako titingkayad. Ang liit ko kaya!

Sa halos dalawang oras na paghihintay, mula alas dose hanggang alas dos ng hapon, ay nagsimula ng pumasok ang tubig baha sa aming bahay, hinarangan ni ama yung pintuan upang hindi agad ito pumasok ngunit wala, walang nagawa ang harang kundi ang pigilin lamang ang mga kahoy na papasok sa aming bahay, ang tubig, balewala ito sa kanya. Nakuha ko pang kuhanan ng bidyo kung paano ito pumasok, mula sa pag-aabang mula dalawang pulgada, hanggang sa naging isa at hanggang sa pumasok ito. nagsimula ring pumasok ang tubig mula sa aming palikuran at kusina. Sinasabi ko sa inyo, mahirap maglabas ng sama ng loob ng araw na iyon (tumae ba) dahil hindi ito lumulubog. *hahaha* At hayun nga, imbes na kami ang pupunta sa Ocean Park, siya ang pumunta sa amin, hindi nga lang isda ang laman, daga, ipis, plastic, basura ang dumalaw. Ginawa na lang palusot ang "Bumaha, yung mga isda sa Ocean Park, umalis, sumama sa baha papuntang dagat." ang pang-uto namin sa mga pamangkin ko. Sumang-ayon naman ang celebrant na sa bertdey na lang ng bunso pupunta doon, kasabay ng rin ng bertdey ko sa ika-12 ng Disyembre.

Pinasok ang bahay namin ng halos dalawa hanggang tatlong pulgada. Buti na lang at maagap si ina at natunugan nyang dapat na kaming mag-akayat ng gamit alas dose pa lang. Nawalan pa ng kuryente, lobat ang mga mobayl poyns, pati linya ng telepono na dumadaan sa ilalim ng karagatan ang linya, wasak din. Malakas ang hangin, malakas ang ulan.

Ubos ang aking suplay ng nudels, kahit cup man ito o yung niluluto, bumenta kasi wala na kaming makain. Although meron naman, kaso hirap na e, walang kuryente. Basta basta.

Naglimas din kami ng tubig baha mga bandang alas-otso ng gabi. Alam mo yung pakiramdam na naiihi kang natatae sa lamig? Ganoon ang pakiramdam ko nung baha. Grabe yun, tapos yung tipong hindi ka tatawagan ng chorvang hinihintay mo yun tawag kung ok ka lan g ba, kasi siya ok naman, o ok ka ba dyan, pareho lang tayong binaha. Ahaha, O well, tapos na e. Basta ang lamig lamig nun. Nakuha ko pang maligo ng gabing iyon. Dahil sa sobrang lagkit ng pakiramdam ko.

Nalimas naman yung tubig baha sa bahay, ngunit ng maubos ang tubig, wala pa ring pag-asang bumaba yung tubig sa bahay ng bahay namin. Imagine, almost 1 1/2 feet sa kalsada pa yung drama hindi pa rin bumababa. Dahil sa walang kuryente, wala rin kaming balita. Ahaha.

Game! Kinabukasan, medyo humupa ng kaunti, medyo nawala yung tubig sa harap ng bahay namin, nagpanic buying ang mga people around the metro, dahil grabe yung pili sa grocery at sa palengke, define WALANG TINDA, at sa Andok's DEFINE PIIIIIIIIIIIIIILA.

Marami sa ating mga kababayang ang na-Ondoy, at isa ako sa kanila. Mapalad pa ako sa lagay na ito na kahit papaano e hanggang dun lang yung tubig sa bahay namin, walang burak, walang putik ngunit may mantika. Nakakapanlumo ang delubyong aking maituturing sa nangyari sa aking mga kababayan. Hindi ko lubos maisip na ganoon na pala soooooooooooooooooooooooooooooobrang kasama ang tao sa kalikasan. It's Pay Back Time ika nga nila. Panahon na upang mapagtanto ng bawat tao sa mundong ibabaw ang mga pagkakamaling kanilang nagawa sa ating kalikasan. Hindi ko nilalahat, walang akong maling nais iparating.

Pansinin mo na lang, noong una, YELO ang tumupok sa mundo, sumunod ang APOY at ngayon heto TUBIG, lahat elemento ng kalikasan. Ano ang susunod? Ano ang kahihinatnan ng bawat TAO? Saan tayo tutungo upang maging maayos tayo?

Habang sinusulat ko ito, marami pa ring mga lugar sa Kalakhang Maynila at karatig lalawigan ang lubog sa putik at tubig, mga kababayang nanghihingi ng tulong, mga kababayang nanghihingi ng kaunting pag-amo, kaunting biyaya lamang ang kanilang hiling upang maitawid ang sa gutom at pagod ang bawat miyembro ng kanilang pamilya.

Ako mismo, nakatulong sa simpleng pagbibigay ng apat na biskuwit sa nagbabahay bahay (walang wala kasi ako nun e) at ang simpleng pagrerepack ng mga relief goods sa aming opisina.

Sa mga babasa, salamat sa pagbasa, kung meron man akong nasagasaang paniniwala. Ngunit ito ang aking saloobin.


Sa aking ika-twenteenth birthday

Talagang pinipilit na maging TEEN pa rin e no?

Well, two years ago nagusulat ako ng wishes ko para sa ika eytint bertdey ko. At ito yun: Eytin Wises

So may mga natupad, meron ding hindi, at ito yung mga HINDI natupad:


  1. Lukayo DVD

  2. DVD ni Howie Severino

  3. Si Vhong Navarro

  4. Si Maja Salvador

  5. Tulips - ito lang kasi yung wala sa Dangwa nung araw ng celeb ko e

  6. Pictures nina Ekaterina Gamovo, Leila Barros, Willie Miller at Jopay Paguia at nina Dirk Nowitzki, Manu Ginobilli at Oprah

  7. Isang gabi sa Manila Hotel

  8. Ang trip to Cebu, Davao, Aklan, Palawan, Zamboanga, Bataan, Batangas, Baguio, Laguna at Bicol, natapos ko na kasi yung Bohol, nastraded pa nga kami

  9. Ang tour sa Orchidarium, Museo Pambata, simbahan sa Kampanerang Kuba, tsaka idadagdag ko dito yung church sa Iloilo

  10. BLACK BOOK ni Bob Ong



So ayan, sampu yung hindi matupad, magdadagdag ako ng sampu pa ngayon para sa tuwentiyet bertdey ko siksti eyt deys pram naw.



  1. Ang makita at makausap ng personal si Jay Panti.

  2. Ma-meet ang hosts ng I-Witness at Kalye at makita ulit ang RATs.

  3. Ang makapanood ng indie films sa CCP sa Cinemalaya.

  4. Ang makakain sa PenPen Restaurant.

  5. Sana dumating na yung bagong BABY ko, si *wala pang name ee*.

  6. Ang makapanood ng kahit anong concert o laro sa loob ng Araneta Coliseum.

  7. Makakuha ng kopya ng mga sumusunod na aklat: G-Force, I Love You, Beth Cooper, Time Traveler's Wife, Up; Junior Novelation, My Sister's Keeper, Purpose Driven Life (Tagalog), Trip to Quiapo. Marami pa yan actually.

  8. Isang napakagandang DATE.

  9. Magkaroon ng isang magandang trabaho, yung bonggang bongga.

  10. Makapagsulat ng sarili kong LIBRO, kahit compilation lang ng blogs ko, pero hindi ako yung gagawa, may gagawa para sa akin.



Well, well, well...

Ayan yung wish ko sa twentieth birthday ko sixty eight days from now.

Sana may matupad. ;)

Salamat sa pagbasa.


FB Post - Yesterday

Monday, September 14, 2009

Day 15





"I like your smile, very addictive."








-man from the library

=========================================================
Pauwi kami ni Mama from work.
Sakto lang ang araw ko ngayon sa work. Tamang tama, tamang mali rin. Ahaha.
Well, so pauwi na nga, una kami lang yung sakay ng jeep, ok tas nadagdagan na sa Quaipo.
Tapos pag dating sa may Morayta, yung liko from Lerma to Espanya, kanto ng Morayta, sa may tapat ng Dunkin Donuts, may sumakay na Lola, ewan ko kung ilang taon na siya pero hindi nman mukhang gurang na gurang na kasi nakakasakay pa ng jeep e. So ito ang sistem, huminto yung jeep kasi may isa pang jeep sa umahan nya, so automatic yun hinto, nung patawid nga pala yung jeep, nakita kong parang pumara si Lola, so expect ko rin na sasakay sya. So sige, akyat si Lola, infairness, mabilis.

Pagdating nung jeep sa may St. Thomas Square sa may P. Campa. Sabi nung kundoktor ng jeep kay Lola:

K: Nay, san kayo bababa?
L: yaiofasfaofsa *may sinabi, pero di ko naintidihan tapos dedma na*
K: Baba ka na lang, dun ka na lang sumakay sa iba.
L: *dedma, nakadikwatro pa!*
K: *kung anu-anu pa yung sinabi*
L: *dedma pa rin, (tinatakpan nga pala ni Lola yung mukha nya gamit ang isang pinunit na lagayan ng mani)*
Driver: *bulong lang* Hindi naman nagbabayad yan e, bumababa yan, alis ka na!

Ahaha. Natawa talaga ako nung pababa na kami sa may Mercury Drug (pero may masamang nangyari dito, later na lang) sa may P. Noval, kasi ang daming sumakay, hindi gumalaw si Lola. As in, feel at home si Lola, tapos todo takip ng mukha pa rin, sabi pa nga nung kundoktor, nangingiti raw si lola at bonggang bongga ang pagkaka-de-quattro. So ayun, pagbaba nga namin, umusog si Lola ng kaunti, akala ko nga bababa e, hindi pala.

Ito ang akin, bakit ganoon? Bakit may mga taong ganon? Babayaran ko sana kung hanggang saan sya tutungo e, kasi hinihingan ni Kundoktor ng bayad, pero nung narinig ko yung driver na laging ganon si Lola, pero hays, bakit ganon? Bonggang bongga na ba ang paghihirap ng mga Pilipino? Pati si Lola ganon na rin? Ok lang sana, pero hays, grabe, talagang takip to death sya ng mukha nya, kala ko nga nasisilaw lang e. Yun pala nagtatakip talaga.

==============================================================

Yung kanina naman na "may masamang nangyari" sa naunang post e ito yun.
E di pababa nga kami ng P. Noval, e may mga nanghuhuli pala, so sabi ni Mama, "Mama, sandali lang ah." So huminto si manong driver, kala ko pwede ng bumaba, pero nung nakababa na yung paa ko sa may babaan, yung tinatapakan ba para nakaakyat, so sige baba, tapos biglang umandar yung jeep, ok lang sana kung prepared ako e, e hindi e, kung hindi ako nakahawak ng maayos, mukhang kaladkad ang beauty ko. Ahaha., ayun, tapos tinignan ko ng masama yung jeep ni manong. Bwisit.

==============================================================

Tapos ito yung nakatuwa, hindi ko inaasahan na ang Unibersidad ng Pilipinas at iba pang mga Pamantasan sa ating bansa ay nag-cheer para sa iisang koponan, anf FEU Tamaraws (aka Sarimanok last Sunday). Nakakaiyak, kahit na hindi ako FEU talaga, kahit na FEU-EAC ako, proud pa rin ako na nanalo ang FEU.

Para sa akin kasi, ang FEU ang may pinakamalinis na cheer noong araw na iyon. Walang mali, walang mintis. Swabe!

I love it!

Go FEU! See you next season. Am gonna watch na talaga, syempre, may baby na ako nun. Kapatid ni Black, si White. Ehehe.

Go!

Ayun lang.

Friday, September 04, 2009

Day 2 - September 1, 2009

Sorry naman, day two pero a-uno ng buwan. Kagagahan.

Ok orayt. Since day two, day one ang ikukuwento ko, dahil sa sobrang inis ko nung day one e hindi ko na naikwento sa inyo.

LIGAL NA WALANG PASOK ng day one (ikatatlumpu't isang araw ng Agosto) at kaarawan ito ng Lolo ko sa tatay ko, pero nagselebreyt na kami nung a-trenta. Okey, pero nung a-bente nuwebe, dapat ako ay magdadagdag ng oras sa kalahating araw na regular na pasok ng Sabado, at dahil ako ay uwi ng Bulacan nung araw na iyon at dadaan ng paaralan upang tignan kung mayroon na kaming DIPLOMA/TOR etsetera. So ang sabi ko, sa Lunes na lang ako papasok. :p Ok, dumating naman si Lunes, maaga ako nagising, kasi andito yung mga bata, mga pamangkin ko ba. Sige, papasok tayo, kasama ko sila, syempre kasama rin si Mama, kasi wala naman akong pera. So ayun nga, ang gagawin lang naman talaga kasi ay tatawagan yung mga opisyal ng barko, nga kapitan, tsipmeyt, sekanmeyt etsetera, tsipindyinit etsetera, basa yung mga magiging kapitan at inhinyero ng mga BAAAAAAAAAAAAAAARKO (malalaki kasi ee). May seminar kasing magaganap sa Day 3 at Day 4, (isusunod ko na lang yung kwento). So ang lola nyo ay inutusan ni Ma'am mga higit isang buwan a rin, upang konpirmahin kung sila ba ay dadalo o hindi, pero sa totoo lang, ahah, pilit? juks. anyhow, sige, ang lola nyo tawag naman nung Lunes, ooppss,

"The subscriber cannot be reached, please try again later. The number you dialled is either unattended or out of coverage area, please try again later."

o kaya,

"The number you dialled is incorrect."

o kaya "Tunutung!"

pero yung iba ito naman: "RING! RING! RING!"

Shoot tayo sa mga "RING! RING! RING!", kasi para akong may opening-speil(?) spiel(?) ah basta yung unang sinasabi tulad sa call centers, yung mga pambungad na panalita ba *natumbok ko rin, sa Filipino*.

M - crew
I - Ineng

M: "Hello?"
I: "Hello Sir, yes good morning/afternoon! Ito po ba si RANK FIRSTNAME LASTNAME?
M: "Yes Ma'am."
I: "Yes sir, this is Tooooooot from Toooooot Philippines. Sir inform ko lang kayo for our seminar tomorrow, bale magaganap sya sa Ilustrado Sir, malapit ito sa Department of Leybor and Employment. Magsisimula po ito ng eyt ng umaga hanggang payb ng hapon."

**the rest is history**

Paulit-ulit kong binigkas yan sa halos dalawampung mga opisyal sumasakay ng barko. Pang-adik lang. So natapos naman yung araw ng kahapon, tumuloy ako sa SM pang magpalamig. Oo, nagpalamig lang ako dun, yaya ng mga bata. Ahaha. Tagalitrato, tagahulog ng token ayun, at natapos yung araw ng kahapon ng TULOG AKO.
==========================================================
Totoo ng Day Two ito:

So ayun, kaya nga di ba nagtatawag ako ng mga seamen? Sa awa ni LORD hindi sya natapos ng kahapon, kaya gogogo! tuloy lang, e may isa, pasaway, aba simula nung kahapon e hindi nasagot ng kanyang telepono, pati yung sa probinsya, nakow, ala rin, ala rin naman sa sa Maynila, Eniwey, sige from 29 down to 28, ok lang, 30 naman yung max e. Okok, natapos ako sa opisina, grabe, toksik!!! Sige uuwi na ako sa bahay este kami pala, FYI magkasama kami ng mama ko sa company.

Ok, pauwi na, magkikita kami ng Fafa Kevin ko, pupunta sya sa bahay, kasi hindi kami nakapagkita nung nakaraang Linggo, at nag-aaway pa kami, ganon naman kami ee. :p
Si Mama ang nakakita sa kanya habang naglalakad, akala siguro e nasa bahay na ako, nagmamadali pa ang loko, kulang na lang tumakbo, pero NO, nasa likod nya lang kami. Ahaha.
Ok naman, nagkatampuhan pero naging masaya naman sa huli. *Dadee, alam mo na yun*
Syempre hindi naman kami iniwan ng nanay ko. Sosyal ako ee. :p

Yung mga katoksikan ng ilang araw ay napalitan ng sobrang tuwa/saya/liglig etsetera. Para atlis may baon akong kapal ng mukha dahil kasunod na nito yung araw na parang bibitayin ako sa hiya na hindi ko alam kung kasali ba ako o hindi. Ahaha.

So hanggang dito na lang muna ako, pinapagalitan na ako ng nanay ko e.

PS. Isang wasak na ekspiriyens ng araw na ito e, PAGPASOK KO NUNG UMAGA NG DAY TWO E WALA AKONG TIME CARD!

Monday, August 31, 2009

Day 1

Ggggrrr... naiinis ako!
Lagi na lang ganon.
Pag pumunta ka sa ganito ganyan at ginabi ka ng uwi or napagbigyan ka na nila, hindi na rin pwedeng pumunta.
Pag pinuntahan sila, wala na akong pag-asang magkita pa.
Tapos pag napagalitan, lalong malilintikan.

BWISIT!

Wednesday, July 01, 2009

Our Lady of Arlegui

Tapos ko na basahin ang Our Lady of Arlegui.
Kakabili ko lang kahapon sa Powerbooks TriNoma, kasi last day ng sale ng Philippine Publication.
Maganda naman ang istorya, natural, walang halong ekek.
Totoo nga namang nangyayari yung reyd reyd ng alam ng mga tao, pero infairness, kung totoo mang mga sira, at lumang mga piniratang mga bilog ang ibinebenta pag may manghuhuli abay tiba tiba sila.
Hindi rin biro ang mga nadaranas ng ating mga kababayan sa Quiapo. Sa mga paggawa nila ng dibidi, magkano rin kaya ang isang makina panggawa ng multiply copies.
Pero hindi naman lahat ng dibidi/bisidi/at kung anu-anong pirata ay walang kwenta, malabo etc. Mayroon din silang malilinaw talaga na animo'y ikaw ay nasa sine (kung sa tela ka nanonood), pero kung talagang MAAAAAAAAAAALAAAAAAAAKI ang iyong telebisyon ay, bonggang bongga ka, sineng sine ang labas mo.
Sang-ayon din ako sa sinabi nya na mas parokyano pa nila ang mga taong nanghuhuli. Ahaha. Bumili na ba ako ng piniratang dibidi? Itanong sa mga tindera kung sila'y aking napuntahan na.
Kasi bihira ka naman makakita ng mga halu-halong pelikula, mapa Tagalog, Ingles, Koreano, Intsik, Hapon o kahit anong lenguwahe pa yan sa isang bagsakan ng bilog e. Sa regular na dibidi na mabibili mo sa mga mall e isang pelikula o kung minsan yugto pa nga lang ang nilalaman. Ang galing mga nung mga namimirata e, kahit nirereyd may kita pa rin. Hindi lang din sa Quiapo marami nyan, nagkalat silang lahat, meron na rin sa mga hindi-ganoon-kasikat na mga mall saan mang panig ng Pinas.
Totoo nga naman ang nakalagay sa akda ni Chris, na ang sabi ni Asinah e, kung bawal e bakit hindi sila hinuhuli gayong araw-araw mga may nagbabantay sa mga kalye na nanunungkulan sa gobyerno, nagkalat naman silang lahat, pero kahit anong gawin nilang reyd o kung ano pa man ay wala ringn nangyayari, yung mga nanghuhuli kaya, pag sinisira ba nila yung mga kopya ng dibidi e hindi sila nagpuspuslit ng mangilan-ngilan na kopya para kanila ring panoorin? Hindi ko sinasabi na kumukuha sila ah, kung meron lang naman. Oo, sabihin na natin sinasabing nalulugi yung mga orihinal, pero kumikita pa rin naman sila, sinasabi lang nila siguro yun para mas dumami pa ang kanilang kita, e pano naman ang mga dukhang nais magkaroon ng kanilang mga awitin, panoorin?
Siguro, sa aking palagay, pirata man o hindi ang isang produkto tulad ng DVD/VCD (any type, foreign, local, scandals, concerts, series etc), Audio CD, nakapagdudulot ito ng saya sa mga taong may mga nais na makuha o masatisfy sa kanilang mga WANTS, "I want to watch. I want to here."
Tama rin ang linya sa libro na sinabing kung ilalagay sa iPod o mp3 malalaman ba nilang pirated o orihinal iyon, kasi kung minsan wala namang pinagkaiba ang tunog. Ahaha. May remix pa sa pirated. Ahaha.
Hindi naman natin maiiwasan yung ganitong mga pangyayari, kasi open ang Internet 365 / 365 1/4 days, 24/7 world wiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiide, open source pa ang karamihan, pwede ka pa ngang mag-download ng licensed e. Ahaha. Yung iba kasi, ang gawa, they will buy original copies, they will ripped it, then upload it and the world can download it for free.
Hindi natin mapupuksa ang ganitong mga eksena sa buhay ng tao kung habang may isang segundo kang hininga e umaarangakada ang teknolohiya wala ka pa ring magagawa.
Oooopppsss, enap na Ineng.
Para kay Chris Martinez,
Isang malaking malaking malaking palakpak para sa iyo, may katwiran kung bakit nanalo ito ng isang napakalaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaking award. Magaling. Ang dibidi, ang Quiapo ay talagang walang sinisino, mayaman, mahirap, babae, lalaki, bakla, tomboy, hindi pa naglaladlad, konserbatibo, masyadong ladlad, masama, mabait, matulungin at kung anu-ano pa.
Taas lahat ng daliri ko sa'yo kamay at paa! ;)

Wednesday, April 01, 2009

The FOURTH Panti Syndrome

Hahaha.





This is it.




Eto naaaaaaaaaaaaaa!








The FOURTH KIKIAM EXPERIENCE






The PANTI BRIEFS AND LINERS































































































This is dedicated to Jay Panti, the author.















Thursday, March 05, 2009

Meralco Bill

Pers taym ito!!!











Ang saya!

Ganoon pala yung feeling pag mura lang yung electric bill nyo.

Sanay ako sa amin sa Bulacan na Php 0.0 yung bill sa ibang kwarto dahil hindi naman nagagamit, pero dito sa Manila, HINDI TALAGA.

Galing kami sa bill na Php 2K+, tapos biglang Php 7.50.

*Ahaha*

Pero ok naman, masaya na ako, kasi mababa yung bill.

Sabi ng friend ko, parang ano raw ito, uhm, refund daw ng consumers for 5 years *at hindi pa sya sure dyan*, tapos isang bagsakan lang daw yung bawas. Kaya nagiging mura yung bill. Dati kasi, sila raw nagkaroon ng Php 5.00 electric bill.

Ayun lang.

Masaya lang ako.

Tuesday, March 03, 2009

Sa Wakas

Sa wakas, tapos na din ang unang termino ng aming buhay terd yir.

Makakahinga ng panandalian ngunit sa darating na mga araw ay sasabak kaming muli sa panibagong hamon ng buhay terd yir.

Ang ikalawang termino.

Super panibagaong hamon ito.

Hay.

Buhay.

Sana lahat kami pumasa sa lahat ng sabdyek namin.

Kahit mababa ok lang pero dapat mga 2.0. :))

Wag lang may babagsak.

Sa mga bago naming naging klasmeyts, salamat sa unang termino. ;)

Sa mga madadagdag pa, welcome sa inyo.

Ano pa ba?

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Isip.

Ayun, para kay Kiuka, sana naman nalaman mo na ikaw si Kiuka.

Upang iyong maramdaman mo kung gaano kasakit. :)) *pis*

Hindi naman ako umaasa, naghihintay ako.

Iba pa rin naman yun hindi ba?

:)

Anyway.

Sa wakas, tapos na lahat.

Sana pasado.

Posted in Multiply - Sept. 11, 2007

Tama bang sa akin pa?

Tama bang sa akin mo pa ikinuwento ang lahat?

Mula sa nightmare hanggang sa heaven.

Tama bang sa akin?

Hindi mo ba alam na lalo mo akong nasasakatan sa ginagawa mo?

Anyway, kasalanan ko naman. :))

Ang sakit kaya, pero sige, ayos lang.

Magiging masaya ako, kasi masaya ka.

Fine.

Hanggang dun na lang yun.

Hanggang panaginip na lang ang lahat.

Hanggang sa pangarap na lang ang lahat.

Hanggang sa ibaba na lang ng bundok ang lahat, hindi na ito maaaring umakyat pa.

Dahil wala nang pag-asa, gumuho na ang kabilang bahagi ng bundok.

Kalahati na lang ang buo, kalahati bagsak na.

Ano pang gagawin ko?

Ayoko namang umasa dahil alam kong ala.

Buhay nga naman.

Palagi ka na lang 'anper'.

Hay.

Ako ba talaga dapat ang pag sabihan?

Hay.

Tuwang tuwa ka pa dahil sa,

Pers. Pers. Pers taym mo.

Taenang to.

Tinanong ko sa sarili ko kung magpapauntog ba akong muli? (Sa blog ko sa Friendster)

Hayun, hindi lang untog sa'yo.

Laglag na.

Bagok pa.

Internal Hemmorhage ang inabot ko dito.

Punyeta naman.

Bakit naman kasi ganito?

Ayoko na.

Sabi nga ni Pusa,

"We should move on."

Anyway.

Kaya ko na ba?

Sabi ulit ni Pusa,

"Oo naman."

Sana nga.

:(

Posted in Multiply - Sept. 7, 2007

Fairytale daw oh! Full of ERRORS

Dance

In a far away land Heradin, there was a woman named Erin. She’s the most beautiful in their town. Aside from being the most beautiful, she’s also kind and responsible daughter and sister to her family. She takes care of her little sisters and brother. She’s the dream wife of every man in town. Many courted her but always decline.

One day when she taking care of her youngest sister, a man knocked on their door.

“Coming!” she said.

When she opened the door, a stunning man was in front of her. To her surprise, she was speechless. It was her first time to see a man like the man in the front of their door.

“Excuse me. How can I get to this place?” the man said. She was in day dreaming that time. Until the man said again, “Excuse me. Miss, are you okay?”

“Oh, I’m sorry. Let me see.” She replied.

“I know this, just walk until you reached the second block and then you will see this stall.” She added.

“Well, thank you.” He said and walked away.

Days passed and an unexpected thing happened. This was the worst event in their lives. Her father got sick and was given a month to live.

“Oh father, please don’t leave. We need you.” Erin said.

“Don’t cry my dear Erin, please, if it is my time then accept it.” Her father said.

Days and weeks passed. Her father met the Creator. Her family was in their gloomy days and nights. Being the eldest she needs to support her family because her mother after her father died, don’t talked anymore. She worked in a barn near their house. It was owned by a neighbour named Czardix. Czardix was the son of the old man who lived in a forest years ago. He was a well-built man with a beautiful manner. He doesn’t let Erin to be overworked. The cleaning of the small barn was enough for him to pay the lady’s service. Every payday, she went out with her family for her mother to enjoy the things thought her father died.

One night, while she was about to sleep, a shadow of a fairy appeared on the wall. She looked at it but there’s no one on the other side. She wiped her eyes that she thought it was just a glanced. But after she wiped her eyes the shadow was still there.

She said. “Who are you?”

The shadow replied, “I am your guardian fairy, I’m with you since you were born.”

“Until now you’re guiding me?” she whispered.

“Yes. I know you’re having a hard time working on that barn though it’s a small one. You always worry about your mother here at your house.” The fairy replied.

“How did you know? But how can you help me?” Erin said.

“Of course I know it, remember I’m with you since birth. I will help you in your chores in the barn to get easy.” Fairy replied.

“Okay, if you don’t want to believe in me then we’ll see.” The fairy added.

Thinking it was just a dream, she ignored it. When she woke up the next day, there was a bunch of flowers beside her bed. It has a note saying, “I am real and I assure you that I will help you. Cheers!” That was the time she realized that what happened last night was true.

She continue her routine at the barn and suddenly she noticed something, her other chores was done even though she didn’t do it. Czardix was glad for what happened that Erin was done before the lunch. Erin now can go back to her mom. This daily routine continues until one day, Erin received an invitation for a ball. The invitation says, “All the single ladies are welcome to join my party. Hope to see you there.” Wondering who the invitation from was she decided to go to the said party. Erin wore a gown she kept for along time, it was her mother’s gown when she joined also another ball. Erin just walked to get through the place. When she got there, ladies were very excited to dance with the bachelor, the one who planned for the party. Being not an aggressive one, she just sat on one corner and enjoyed staring at the persons on the floor.

A little while her face got darked by a shadow, when she looked at it was the bachelor. She smiled and so with the bachelor. The bachelor asked her to dance. Thinking twice, she agreed, but before she stood up, she saw the fairy nights ago, gesturing ok. While dancing, they talked and talked until they were the last persons in the ball.

The two got close to each other after that night. The bachelor kept visiting Erin at home. Erin after that night left her job and concentrated with her family. Every morning the bachelor brought Erin and her family breakfasts. And until then they got closer and closer and closer. Little by little Erin felt something strange with the guy. She was falling in love with guy that she didn’t dream of. But guy has been committed for a year that Erin doesn’t know.

April fools came, and the fiancé of the bachelor came to the town, that was the time Erin has known everything. She cried and cried until she slept. The bachelor’s fiancé lived for a month and that was the time that Erin bring to an end her communication with the bachelor. She decided to forget the guy and the things happened to them. But her heart says no. Every time she saw the guy and the lady, her heart cries, she doesn’t know what to do; she also doesn’t know where to go to when she suffered in this situation. All she did was is to cry.

Her guardian fairy, also suffered when Erin was in this condition, she did everything just to let Erin happy. But all these things did not work. On the next day, the fairy brought out bunch of flowers, chocolates, everything. Still it doesn’t work.

When the bachelor’s fiancé was out, he visited Erin in their house. She doesn’t want to talk either for what had happened. But still the guy insisted. Erin agreed with permission from her guardian fairy. They talked.

“Why are you like? Why are you avoiding these things?” The bachelor said.

“You want to know the real thing?” Erin said.

“Yes.” The guy whispered.

“I fell in love with you. And you’re hurting my feelings whenever I saw you and your fiancé.” She said while about to cry.

“The night when we dance, it stock on my mind, my heart kept looking for you.” She added.

“You know what Erin?” the bachelor said.

“What? You will just tell that you two are getting married one of these days?” Erin replied.

“No Erin, we bring our relation to an end. She will go abroad and will not come back anymore. She just told me that she’s leaving. And she lends me some things.” The guy said.

Erin didn’t listen to what the guy said. He walked away crying and left the house.

The guy tried to follow her but he didn’t see where Erin goes.

Erin went to the nearest river in their town. Nothing was there aside from a pair of squirrel looking at her. She stayed there the whole day. And she didn’t go back home. Her guardian fairy looked for her around the town but didn’t see Erin.

The next day, the bachelor searched for Erin around the town. But he went back searched nothing. He asked the neighbours if they saw Erin around, but they said no. He prayed for Erin’s safety for how many days. Until one day, he heard news telling that a body was found at the end of the river on the next town.

He immediately went to the next town and confirmed if it was Erin. And to his surprised it was she. He then cried out loud. When he grabbed Erin’s body, he found a piece of paper in Erin’s pocket and here’s what she wrote:

“I love you my dear Paris.”

Paris then cried nobody can stop him. Until he said, “My dear Erin, why did leave me? I love you too.”

Blaming himself Paris went to church and promise to Erin that next time he will fall in love again, he will take care of the woman he loved.

The End

*************************************************************************

Potek to, project ko sa LITERAT ito dati. Gawa daw kami ng fairy tale.

Posted in Multiply - August 11, 2007

Siomai

Siomai???

Ano ba ito??? Ang alam ko may wrapper lang ito yung pang-molo.

Hindi ako kumakain nito noon, dahil ayoko, hindi ko gusto yung itsura, lasa, ang gara kaya nya.

Anyway, saan ba ako unang kumain nito???

Isip..

Isip..

Isip..

Aha! Natandaan ko na, sa kasal ng pinsan ko sa Fernwood Gardens, dyan sa QC. Isa sa kanilang menu ay siomai, ewan ko kung bakit, at hindi ko rin alam kung anong laman nung siomai na iyon ngunit ang sarap nito. Doon ako napakain ng siomai ng di oras.

Di kalaunan natuto na rin akong kumain ng ibang siomai, ngunit sa mga piling tindahan tulad nitong mga nasa baba:

Isa sa GUSTONG GUSTO kong lasa ng siomai.

Nakakatuwa, at naadik na ako ngayon dito.

Dati lumpia at pancit lang ang kinakain ko dito ngunit pati siomai patok na rin sa panlasa ko.

Hay buhay nga naman.

SIOMAI ko na paiikutin yung pagkain ko.

hahaha

Posted in Multiply - July 24, 2007

Alaska made it and Willie was there

Time: 2128 Hours (my computer time)

..We are the champions my friend, we'll keep on fightin' till the end

We are the champions...

We are the champions...

We are the champions of the world...

I can hear this lyrics murmuring to my ear.

I'm watching the finals of the current conference (Fiesta Conference) of Philippine Basketball Association (aka PBA), Talk and Text and Alaska were the teams battling for the title. Tim Cone, the coach and a bunch of good players made it really possible.

I'm not an Alaska fan, but since Willie was traded to them, of course I will support the man of the conference. He was proclaimed as the conference Most Valuable Player, his contenders were Mark Cardona (Talk n Text) and Gary David (Air 21).

It was a good fight, many deadlocks were tallied, but only one team will rule the game. The Alaska Aces. Also the Best Import come from this team. I just can't believe that my favorite former coaches were with Alaska, such as Joel Banal (former coach of ADMU, where ADMU won a UAAP season; Luigi Trillo, an AdU coach and my crush of course .

The Alaska team was very glad and overwhelmed, to get the title many struggles may come up, the losses, the wins and other hindrances such as injured player etc.

Talk and Text, the conference's first runner-up. The team who made Alaska burst out their eagerness to win. They put up a great fight, when Alaska made a point, they will also answer it. On the crucial seconds, they had a great execution but Belano, missed it up from the rainbow corner. And Reynel Hugnatan of the Aces got rebound; Belano was caught by the camera teary-eyed. I can feel his eagerness to win and also his 'panghihinayang' that he missed the shot.

I salute these teams. I want to see them again battling for the title on the next conference.

Cheers to both teams!!

Posted in Multiply - July 20, 2007

Pagod na ako.

Ano ba itong nararamdaman ko, hindi ko kasi maintindihan.

Napapagod ako nang hindi ko nalalaman kung anong dahilan.

Pagod ba ako sa mga ginagawa (teka, ano bang mga ginagawa ko?!?!?) ?

Pagod na ata akong mag-aral. Talaga bang dumarating ang ganitong bahagi sa buhay ng isang tao?

Hindi ko alam kung presyur ba ito o kung anong nakakapagpabagabag lamang ng kalooban.

Hay.

Dahilan ba ang pagsali ko sa isnag samahan upang maging ganioto ang pakiramdam ko.

Nahihirapan na ako e.

Kailangan kong mag-aral ngunit hindi ako makapagpokus, maraming mga magugulong bagay ang umiikot sa ulo ko.

Ano ba?!?!?!

Sa tingin ko tuloy, yong inatenan ko sa Baguio kamakailan ay naging sanhi pa upang ako'y madurog ng ganito, hindi ata ako namolde ng maayos, nagkaroon ng krak na pinasukan ng hangin, madaming madaming hangin kung saan nang ito'y napuno, bumigay ito, unti-unti akong bumabagsak, papira-piraso sa daan, nawawalan ng malay, naghihirap.

Ayoko sana ng ganitong pakiramdam dahil alam kong hindi lang ako ang maaapektuhan, pati sila (ang magulang ko, buong pamilya ko). Hindi ko na ata kaya pang pagsabay-sabayin ang lahat, hindi na ata ako yung Kristin na multitasking (sa tingin ko).

Paano ba?!?!

Sino kayang makakatulong sa akin?

Alam ko, SIYA lang naman ang matatakbuhan ko, ngunit hindi ko rin alam kung paano ko sisimulan sa sarili ko.

Paano ko matutulungan ang sarili ko sa sarili kong pamamraan.

Hay.

Nawa'y ang isang ito'y makatulong sa akin na lumuwag ang nararamdaman ko.

Salamat sa pagbabasa. Kung hindi kita naistorbo.

Mabuhay ka!!!

Posted in Multiply - July 3, 2007