Masakit pero Aja lang Yabs!

Enero 31, 2008 - Umaga
**********************
Masakit, mahirap, nakakalugmok ng damdamin ngunit kailangan namin na magtiis.

Kung hindi kami magtitiis, wala rin mangyayari.
Pag nagtiis, maganda kalalabasan.


Enero 31, 2008 - Gabi
********************

Senaryo: Pagtatanong kay Mama.
Lokasyon: Dyip biyaheng Blumentrit (Tama ba speling?)

Kristin: Ma, nagtatanong po si Kev kung pwede tumawag sa bahay, kinuha kasi yung cellphone nya eh.

Mama: Bakit tatawag?

Kristin: Wala lang.

Mama: Sige, pero sandali lang wag magbababad.

Kristin: (Tuwang tuwa) Ok, sabihan ko na lang.

Mama: Bakit kinuha yung cellphone?

Kristin: Hindi ko alam eh, hindi nya na naikwento kanina.

Mama: Kelan nagsabi?

Kristin: Tumawag sa akin kanina sa cellphone.

----------------------------------------------------------

Ayan, kahit papaano napawi yung bigat nang pumayag si Mama na tumawag si Kev dito sa bahay.
Sandali nga lang ngunit sapat na iyon upang marinig ko ang boses ng Kev ko.
Isang tawag lang o kahit isang "Hello Yabs!" lang, tunaw na ako, ayos na, Kumpleto na araw ko nun.

Sobrang laki ng bakod ang masa pagitan namin ng Yayabs ko.
Apter wan yir pa magiging legal, dalawang buwan na wala teks,
swerte pag nakatawag sa telepono o kaya magkausap sa tsat.
Hays.

Pero alam ko kaya namin ito.
Uhm, masaya ako na tumawag si Yayabs ko sa amin kagabi.
Dalawang beses pa.
Kaso yun pangalawa bitin, pano may dumating.
Ahaha.
Eniwey, Yayabs, iingat ka palagi ah.

*******************************************************

Note: Nawala yung phone nya dahil sa akin. :(

Dix-sept.

Ahaha.
Just dix-sept. *Pag haluin raw ba?*
Wento ko na?

Ganto yon, dix-sept ng umaga, actually, quatorze pa talaga yun pero dix-sept na lang ginawa.

Ayun, kuntento na ako s dix-sept, wala ng vingt-quatre at vingt-cinq.
DIX-SEPT na lang.

DIX-SEPT.

*Sana mabasa mo.*
*Je t'aime.

Kwento ko raw eh.

Galing ito sa post ko sa Bobong Pinoy University, sa thread na ang tawag ay BPU Blogs!!!


Paano ba ako napunta sa grupong ito?

Minsan akong nagpapalipat-lipat sa mga pahina ng naturang sayt. May nakita akong propayl (na hindi ko natandaan kung kanino) at aking nakita ang Bobong Pinoy University. Dati akong taga-kabila, sa Bobong Pinoy, at ayun nga una ako doon naging miyembro, tapos sa iba pang grupo hanggang sa nakita ko ito. Bilang isang abang umiidolo kay Bob Ong, sumali nga ako rito at nagsimula ang aking pakikipagsapalaran sa mundo ng mga bobo.

Aktib?

Nagpakaaktib-aktiban ako rito dahil ang kukulit ng mga bobo sa grupong ito, kapag nagbabasa ako, parang naririnig ko silang nagsasalita. Yung kakulitan ng mga "newbie poh!" kahit wan op da oldis na sila (may kilala ba kayong ganito?). Ayun, nakakatuwa kasi yung mga posts kaya nagpakaaktib-aktiban ako (minsa'y ako'y mawawala).

Galit kay Chin?

Hindi ako galit dun, wala akong galit dun, kay Kevin lang, kasi istrayk siks. Pis. Ahaha. Juks lang. Wala talaga, walang galit.

Basted?

Neber trayd.

Cute at Pretty Thread?

Matagal na akong hindi nagpost dun, kasi alam ko naman na sapat na yung meron at, kahit hindi ako magpost dun.

Toyo at Suka.

Pareho na lang, kasi masarap ang sabaw ng adobo pag magkasama silang dalawa eh.

Biglaang pagsulpot?

Ganon talaga, biglang mawawala parang bula, pero parang kabute na biglang susulpot.

Sarap at sarap?

Kamomn mamon. Sino ba? Si Tooooot ata. Ahaha. Juks.

Tambay sa pics?

Ala akong alam eh. Ahaha.


So ikwento ko na talaga?

Isa lang akong hamak na bumabasa noon ng aklat na akda ni Bob Ong, taong 2005 ko nakita yun, sa kasamaang palad eh apat na taon na pala ang nakakaraan ng isulat nya ang una nyang akda (ABNKKBSNPLAko?!), sa mga taong iyon (2001), kasalukuyan pa lamang akong musmos na kakatapos pa lang ng elementarya, kaya ako'y walang barya sa aking bulsa upang halughugin ang mga tindahan ng aklat. Dumaan ng ilan pang taon na siya ay nagsulat pa ng ibang akda (Bakit Baliktad magbasa ng Libro ang mga Pilipino?: 2002, Paboritong Libro ni Hudas: 2003). Okay, balik tayo 2005. Pers yir kaleyd ako noon, bagong salta sa mundo ng kamunduhan, bagong kapaligiran kaya kamunduhan. Nakita ko ang aking isang kamag-aral, may binabasang dilaw na aklat ngunit ito'y pabaliktad. At doon ko nga natuklasan si Bob. Ang una kong aklat ay ang naturang aklat, tama, ang dilaw na aklat. Pinabili ko lang ito noon. Libre! Libre! Sa National Bookstore, SM San Lazaro pa. Kasalukuyan din kasing bumili ng aklat si Tita kaya go! Tapos ang sumunod ata yung luntian, sa National SM Manila naman, binili ko yaon matapos kong samahan si Jayson sa Ongpin upang hanapin ang pinagpagawaan niya ng salamin sa mata. Pagkatapos nun, yung itim naman, National SM Manila pa rin ata. ITo na, lumabas ang ikaapat, ang dalandang aklat, gulat ako noon, bakit nag-iba ng dyanra si Bob? Yan ang tanong ko sa sarili ko noon, kaya hindi ko na ito binasa pa. Taong 2005 pa rin (mga ikawalang term) naman nang malaman ko ang Stainless Longganisa. Wasak! Bolpen ang pabalat, napaisip tuloy ako kung bakit bolpen. Hmp. Adik ba sya sa bolpen? At may Parker kaya siya? Muli, yan ang aking mga tanong. 2006, walang aklat na nailathala ang Visprint na akda ni Ginoong Bob. Taong 2007, Enero pa lamang akin nang inabangan ang paglabas ng susunod na aklat ni G. Bob, ang MACARTHUR. Tanda ko pa noon, halos mapraning ako kakahanap, dahil nakalathala noon na ilalabas ang naturang aklat ng buwan ng Mayo. Ngunit dumaan ang buwang yaon, walang MACARTHUR na nagpakita. Iyak. Iyak. Iyak. Balde ng luha.
Ngunit nang dumating ang susunod ng buwan, takte, pasukan na na siya nagpakita sa NAtional Bookstore sa Recto. Tae. Ayun. Yan ang kwento ni Bob Ong sa buhay ko.

Kwento ko pa ba lab layp ko?

Hhhmmppp.. Pag-iispan ko muna, sa ngayon masaya ako. Ahaha.

Sundan ko na ba?

*Naku baka may mag-dyeli eys. Lagot!*

Ahahaha.
O wel, geym!

San nyo ba gusto magsimula? Elementary? Biro lang, pero hindi nyo naman naiiwasan na makakita ng kyut na kaklase nung elementarya kayo eh. *ang kumontra, KJ!* Pano nga ba? Uhm, basta may kras ako nun elementary, wak nyo na alamin. Ahaha. Ayun!

Ge ge, hayskul na tayo. Ahaha, pers yir, uuhhmm, subok lang, pustahan ba. Tumagal yun ng tatlong buwan, pero ang nakakainis dun, ahaha, pinagkalat sa mga kakilala nyang hayer yir na anim na buwan. Kung hindi ba naman sya adik eh. Kaya ayun, nagalit ako sa kanya (pero ngayon hindi na, masama nga pala 'yon). Hindi ko s'ya talaga pinapansin noon. O wel, tapos naman na. Sekond yir naman, ahaha, adik, meron pa rin, itatago na lang natin s'ya sa pangalang Engeng (hindi tunay na pangalan, kaya itago), sipag nito, may bitbit lagi. Ahaha. Kung hindi apol (sa skul), pakwan (sa bahay naman 'to). Ayun. Tapos, pers taym ko rin nabigyan ng bulaklak nun, uso kasi nung hayskul yung nagtitinda ng rosas (pasimuno si Ms,. Cabigas, AMEN!). Ayun, nakatanggap ako nun sa kanya, tapos pag-uwi ko sa bahay, tukso na sila ng tukso, "Ay layk yu." O may gulay! Kamon mamon! Walang kinalaman yun, sayang yung rosas pag hindi ko tinanggap eh. Ahaha. O wel, basted, walang progres yun. Terd Yir naman, ahaha, ito malala, matagal. Uhm, besprend ko naging bida rito. Natatandaan ko pa nun, ahaha, nililigawan nya yung kaklase ko, tapos nung minsan tinanong kami kung gusto raw ba namin maging kami, aba'y ang aming sagot ay "YAK!" Ahah. Pero ayun, nauwi nga sa ganon. Lakas tama rin 'to eh, nakipag-inuman sa tatay ko. On en Op ang relasyon na ito. Abnoramal kasi, subali't, sapagka't, datapwa't tumagal ang naturang relasyon ng dalawang taon. Ang naging sanhi ng paghihiwalay: "Kinalimutan mo bertdey ko!", sabi nya yan sa akin ah. Ahaha, tas pol awt op lab. Ayun. So natapos yun, pers yir kaleyd ako.

Ito na ang Kaleyd. Adik! Walang alam sa mundo. Neneng nene. Ano raw? Una, si Taft, mahabang kwento, basta, walang nangyari roon. Ikalawa, si Morayta, wala ring nangyari. Ikatlo, si Sta. Mesa, "Hoy! Yung Balkbuk ko ibalik mo!", nanghiram lang ata ng libro 'to, tas kapangalan ko pa yung pururut nya. Ahaha. Ikaapat, si Palawan, takte iniwan ako nitong naka-hang sa balon eh. Iniwan nya yung pururut nya sa Cebu para sa akin, tapos iniwan nya ako para run kay Marikina. Ayun, so ala na. (Trivia: Tuwing lasing sya, nagtetext sya, mahal pa raw nya ako. Wasak! :lol:) Ikaanim, si Cubao, ayun, Bobo rin 'to, ahaha, wag na lang alamin. Ayun, may sintang pururut rin, sa kanya ko natutunan yung "Ang manok 'pag nakatali ,madaling hulihin/mahuli." Dahil sya ay manok na nakatali, tas nagpahuli pa. Ayun, naglaon, nung nakawala, bumalik din sya dun sa may-ari sa kanya. Wasak!

Pero ito yung malupit, ahaha. Isa kasing sabog yung ngayon, pero inlababo talaga ako sa abnornal na ito. sosyal ito, may sariling blog sa akawnt ko. Ahaha. *Pis tayo, kilala mo kung sino ka, Brenz, shatap!* Masaya ako sa kanya, kasi pareho kaming abnormal. Pareho pa ng grawnds na kinabibilangan, ang pinakamamahal ni Gng. Ekek. *Sa nakakaalam kung sino si Gng. Ekek, tahimik na lang kayo.* Basta, abnormal ito kaya ko inlababo.

Ge ayan, kumpleto na yung blog ko.


Acknowledgement:

Sa inyong mga Kabobo na tumangkilik sa akin dito.
Sa *alam mo na yon*.

Sa isponsor ko, ang aking kompyuter ko.
Ayun lang.

Salamat sa pagbabasa ng walang kwentang sulatin.

Ang Buang ng Buhay ko

Nagsimula ang lahat nang dahil sa isang grupo sa websayt ng Friendster na itatago natin sa pangalang Bobong Pinoy University (mga bobo kasi yung kasali rito, kaya kasali rin ako). Ang may pakana ng naturang grupo ay walang iba kundi ang bida ng entri na ito. Si Kevin, ay si Chin pala. Ayaw nya atang tinatawag ko siyang Kev eh. Eniwey. ok lang kung ayaw nya.

Hindi ko na matandaan kung kailan ako naging miyembro ng naturang grupo at kung kailan nagsimula ng mga kabuangan ko sa buhay ng dahil doon ang resulta ay isang PANEXT na BUANG.

Sa naturang grupo ko nakilala ang pangulo nito. *umulit?* Nakakatuwa ang mga tao sa grupong yaon.
Makukulit. Kakaiba. Ameysing!
Pero may isang taong, weeeee, nagpangiti sa akin.
Pano ba naman akong hindi ngingiti nun, eh buang ang kausap ko.
Tapos malalaman ko, peyborit nya raw si Rachel. *ngisi*
Tapos, malalaman ko rin na taga-MSP sya, samantalang taga-MSP-SAP ako.
Tapos, ayun, makulit na bata ito. *ngisi*

Ewan, hindi ko alam kung paano nagsimula yung pag-uusap namin.
Una sa treds sa grups, tapos sa chat, tapos sa text, tapos, ayun pa lang eh.
Konstant yun, kahit nasan sya *buang kasi*, eh nakakausap ko sya.
Nasa bus man, nasa shop, nasa Mars, nasa Pluto *ay wala na pa lang Pluto, burado na sa unibers*
Takte, sya ay aking nakakausap.
Wala atang pahinga ang tao na ito.

Ayun, sa chat, nakakausap ko ng masinsinan ang taong ito *masinsinan daw o*.
Palitan ba ng malalalim na kuru-kuro sa bawat paksang napupulot lamang namin kung saan-saan.Buang talaga ang taong 'to. Wala akong masabi. Basta ang ang ko, ginawan nya ako ng diary? Ahaha.May sarili raw akong talata o kaya maliit na "Post Script" doon sa sinusulat nya.

Natuwa ako sa taong ito noon, hanggang ngayon naman eh.
Dahil nga abnormal sya. *susme, redundant na ako! pansin mo Buang ko?*
Masaya akong kausap sya.

Dito nagsimulang muli ang lahat.
Ika-labing lima noon ng Disyembre, taong 2007, patapos na ang party ko noon.

Ehem, dahil kakapanext ko pa lang kasi kaya may party.

Lokasyon: 43 Tinog Ave., cor., Sct. Ybardolaza St., QC.

O wel, bak tu bisnes.

Bandang 2300h na ata yun nang nasa lamesa ako ng nanay, tatay at kinakapatid ko.

Nasa kabilang dako ng café yung mga tropa ko, op kors, boys, aym wan op dem na kasi. So ayun, andun nga ako sa lamesa nila mama, biglang paglingon ko sa likod,

“OMG! Wait! Si Chin!?!?!?! My goodness! Tinotoo nya! Wasak!”

Gulat na gulat ako noon, dahil hindi ko alam na pupunta ang Buang ko sa party ko, kasi nagging status message ko yung address at nagging shoutout ko rin. Ayun, wasak! Shock talaga ako nun, di ko alam gagawinko, kasi pinagtatawanan ko lang sya nung sinasabi nyang pupunta sya eh. Tsk tsk tsk. Bad girl.Tapos, alam nyo attire? Sus me, Formal na informal. Ahaha. Dilaw na long sleeves, khaki atang pants yun, tas, rubber shoes ata (Buang ko, tama ba? Pa-confirm naman oh). Tas ayun, sabi ko kumain na sya. Kumain naman, hindi nga lang nya ata inubos (tama ba?). After nun, pag lingon ko, wasak! Kasama na nya yung mga tropa ko. Apir! Bonding raw sila. Kumakanta kasi yung mga tropa ko, bidyoke mode sila nun eh, tsaka alak mode, dahil pinag-bigyan sila ni Sir Bravo ng dalawampung bote ng SanMig (Light at Strong Ice, FYI: Strong Ice yung nakuha ko). Aba’y ayun, bunamat ng kanta, Cruisin’ naks! Peyborit ko yun, Gwyneth!!! Yey! Ge kanta lang ang Buang ko, tapos ayun, nakita ko may iniinom na rin. Ahaha. Apir! Tama yan, makisama ka. Ahaha. Kaibiganin mo sila. Ahaha. Juks lang.

Natapos ang gabi, naging madaling araw na. Ang adik kong Buang, uuwi pa pala ng Laguna. So illiterate talaga. Tas yun, katext nya si Brenztot ng mga oras na yun eh, tanda ako, pula pa ata casing nung phone (tama ba Buang?). Tas ayun, Galing pa ata si Buang nunng laro nya, kaya leyt na. Abnormalities kasi, pag pasensyahan nyo na. O wel. Ayun. Umalis na rin sya after, parang ayoko pa nga syang umalis nun eh, kaso, uuwi ng Laguna eh. Ahaha. Ayun, mala-superman si Buang that mornyt. Amf! Nasa kwento nya yung sa BPU klik mo na lang [ito]. Tapos ayun, dun na nagsimula ang lahat.

Kelan lang naging seryoso ng ganito yung pakikipagkaibigan ko sa kanya, amo eh, baka i-delete ako as member ng BPU pag may masama akong ginawa sa kanya. Ahaha. Juks. Ayun, tulad nga ng nasaad kanina, konstant na kaming magkausap. Akalain mo bang bumuli ng SIM na Globe at sisihin ako? Tama bay yun? Hindi ko naman sya pinilit, nagtext, nagtanong kung Globe raw ba ako o TM, sinagot ko naman. Taspos isang araw nagtext na lang, “Ei meh globe n aq… Chin toh…” Ang bruha, malandi magtext, may “H”, ahahaha. At dun kami nagkabistuhan na, isa na rin pala siya PANEXT. Ahaha. Isang BREWHO. Banding moment na naming yun, ang BREWRATS sa Hit FM/DWRT [kung gusto nyo makinig click nyo ‘to]. Ayun, palagi na kaming nakikinig. Ahaha, palitan ng kuru-kuro ukol sa mga kolers ng naturang programa. Ahaha. Masaya sya kausap pag ganun. Buang. Nga pala, siya si Inong ko pag Brew na. Ahaha.

Next topic, Buang ko pa rin naman. Kaso, kwento na ito ng selpon ko. Ahaha. As of January 17, 2008, 1433h, may apat na raan at walo na siyang mensahe sa ‘kin. Ayun, at kakatapos lang naming mag-usap. Sus me, nilayasan ang klase nya, tulog raw ang propesor.

Kaya sa Buang ko, *alam mo na yun* eben ip.

Wasak!

[Eni reaksyon Buang?]

Hapi Bertdey Reyunyon

December 24, 2007
Call time: 1600 hours.

After three short years, we gathered again.
Hindi nga lang dumating lahat ng tropa ko.
Kulang ang JONA at F10.
Anyway, ok lang yun.
Dumating naman yung mga hinihintay ko.
Ahaha.
Unahin natin yung unang dumating.
Eherm.
Si MARILYN ang una, sakay ng motor na dina-drive ng kapatid nyang si MARCIAL.
Sunod si CRISCHING, ang organizer ko. Wahaha. Tropa ko 'to, siya inutusan kong magtext sa tropa namin para sa bertdey/reyunyon namin.
Kasama ni Ching si KENNETH, ang ex brother-in-law ko. Ahaha. Kala nya ban pa siya, pero hindi naman na.
Ayun, tapos, dumating na si PRIMADONNNA, si JOVELYN. Nang dahil sa kanya, lumaki ang party ko. Ahaha. Tenk yu. Tinext ko ito, ab, naliligo pa lang. Bwisit. Pati sina Ching.
Anyway, back to business.
So ayan, apat na sila. Tama naman na dumating sina REYNALDO, HECTOR at CARLOS. Ang Accountant ng tropa, Computer Engineer ng klas namin at Electrical Engineer. Ahehe.
May dala si Jhe para sa akin. Si Jhe at Reynaldo at IISA.
Ayan, good. Dami na kami.
After nun, kumain na sila, kasi pag hindi sila kumain, yari sila sa nanay ko, ang aga aga kasi ng usapan late na nagsidating.
Well.
Habang sila ay kumakain, siya namang dating nila MARLON at JERVIE. Syempre, kumain sila. Tapos, dumating sina, ooppsss...
MARJUN at LAILANIE. Isyu ito. Ahaha. Nakasabay ni Jun si Lanie, pano si Ching iniwan, nga pala, pinsan ni Lanie si Ching.
Na-miss ko si Jun, lalo na sya yung takbuhan ko dati nung hayskul. Ibang klaseng tao ito si Jun, maaasahan. Mabait to. Kahit magkaiba relihiyon namin. Ahaha. Natatandaan ko dati, sinabihan ko sya, nung hindi ko pa alam na INC pala siya, sabi ko, "Happy Anniversary INC. Mabuhay ang mga Katoliko". Ahaha. Pero ala lang sa kanya yun, second year kami nun.
Well, ayun, kain. Kain. Kain.
Tinext ko si ELEN, kaklase ko ng elementary. Malapit lang naman siya sa amin, so sabi ko, "Elen, baba ka dito sa amin. Kumain ka." Since malapit sya, sabi nya, "Sige, maya maya onti." Kadarating lang pala nya. Nung mga oras na yon, katext pala ni Elen si ENANG. Kinukulit ni Elen si Ena na pumunta na. Pero hindi ako matiis ng Ate ko, ayun, dumating.
Well.
*Iba na ang bunso ng batch. Wahaha. Ang kapal ko naman.*
Tapos, dumating si CORP, si JAYSON, Corp Commander namin nung HS CAT. Ahaha. Namiss ko ang kupal na ito. Nasa Pasay lang ito, ni hindi man lang ako puntahan. Bwisit.
Tas dumating si DARWIN, our very own JUNIE LEE. Clown ng tropa.
Natutuwa akong dumating sila.
Si CORP, hindi ko expect na pupunta, pati si DARWIN. Si CORP kasi, hindi ko alam kung sino ang may contact. Si DARWIN naman, hindi ko nasabihan nung nakita ko, pero, pinuntahan siya ni JUN.

Masaya ang gabing yaon, kahit kulang kami.
Alak pa.
Ahaha.
Hindi kasi alam na uminom kami, ahaha, dumating na lang sila mama, umiinom na, Loko pa yung kuya ko (pinsan), ako pa sinisi. Wahaha.
Anyway, I had fun, kahit masakit yung nangyari kinabukasan, December 25, 2007.

Well, that's the story of my second bertdey.
;)

Wala palang 25 eh

Wala.
Walang nangyari.
Sumabog ang lahat.
Kaya

WASAK

ang aking pasko.


Pero bago ang araw na yaon, kahit papaano'y nagkaroon ng ngiti sa aking mga labi.
Napasaya ako ng mga kaklase ko ng hayskul.
Dumating sila sa bahay, kahit hindi silang lahat, upang aming ipagdiwang ang, ehem, bertdey ko pa rin.
Hindi buo ang barkada ngunit dumating naman sila:

• Marilyn
• Crisching
• Kenneth
• Jovelyn
• Reynaldo
• Hector
• Carlos
• Jervie
• Marlon
• Marjun
• Lailanie
• Darwin
• Jayson
• Roseller
• Eleonor
• John Paul

Umuwi sila mga ikalabing-isa na na gabi, sapilitang pinauwi ng mga kuya ko eh.
Medyo nagkainuman din. Isang bote para sa mga babae, at ang mga lalaki (bawas sina Reynaldo at Hector), hindi mabilang na Red Horse. Ahaha. Masaya ang gabi na yaon, kahit nag-brownout before mag-alas-dose ng gabi. Ahaha. Para sa 'Noche Buena'.

Well, here comes the DAY.
The 25th day of December.
Wasak!
Hindi na ako nakapagbihis ng damit nun, nagising akong suot ko ang kulay ubeng damit na makikita nyo sa mga album ko dito. Ahaha.
So ayun, sus, kay daming bisita, bwiset. Ahaha.
Dumating mga kamag-anak ng lola na taga-Nueva Ecija.
Ilang sasakyuan din yun.
Una, sila Tita Bebe, kasama ang mga Tito Cambong.
Tapos, dumating sila Nanay Pat, less Tatay Sing, dahil nasa Mayapyap daw.
Tapos sina Ate Becbec, pinsan ko. Second cousin ba. Kasama nya mga anak nya.
Last na dumating sina Ate Susan, tugeder with INGGO and his Family. Ahaha.
(Pero nung dumating sila, hindi ko na alam yun, dahil umakyat ako sa kwarto para matulog.)

Well, well.
Wala talagang 25.
Sira araw ko nun.
Ahaha.
Wala lang.
Desisyon kong sirain eh.
*Ang abnormal ko no?*

Wala, wala talaga eh.

Kaya tama ako, hindi ko isasaksak sa utak ko kung ano man ang meron sa pasko.
Ahaha.

Pero nakakalungkot kasi:

"Wala na ngang 24, pati ba naman 25?"

Ayun.
Kaya ito ako ngayon, wasak.
Naghihintay ng biyayang manggagaling sa Panginoon.
;)

Dahil sa natamong KALUNGKUTAN,
nauwi ako pag pag-aliw sa sarili ko.
Bumili ako ng t-shert, bini-ay ko si Kat, kaya napabili rin ng damit.
Binili ang phone ni Sir Bravo.
Bumili ng jacket, t-shert na sale.

Ahaha.
Dala ng bordam.
Dala ng kasawian.
Dapat aliwin ang sarili.

Ahaha.
;)

Move on?
GO ON!!!
Tuloy lang ang LAKAD, TAKBO pa nga eh.
Ahaha.

Well, salamat sa pagbabasa ng isang wala na naman kwentang kwento ng buhay ko.

December 12, 1989 - December 12, 2007

Wasak, I am PANEXT!!!

Ito yan eh. Syempre sa araw muna ng bertdey ko mismo.

December 12, 2007.

Ahaha.

Nag-umpisa ang lahat sa count down namin sa confe, syempre si Dex pasimuno. Ang mga magkaka-confe:

• Kristin (syempre ako una)
• Verniza Katrina
• Martino Jose
• Mark Anthony
• Ferdinand
• Adrian Dexter
• Meron pa ba?! Kung meron, pasensya na nakalimutan ko

Ang aming USAPAN at KAWNTDAWN.

Maaga rin akong binati Chorva, mga 2 oras bago ang alas-dose. Ahaha, pero sabi nya, sya raw babati ng last. Para masaya, ahaha. Anyway, bumati sya nung hapon, la na raw sya load eh. Ahaha.

Pero may ikinatuwa ako nun 1203h, may nag-text. API BERTDEY daw. *sus, kung makikita mo lang ako nung mismong oras na yon, ang mga ngiti, ahahaha, wala lang. Syempre natuwa ako nun. Kaw ba naman i-greet eh. Ahaha.

Apter nila ako batiin, ayon, natulog na ako. Pinagalitan na kasi ako ni Mama.

Tapos, gumising ako ng alas-tres ng madaling araw dahil may EKSAM kami ng mismong kaarawan ko.

Pero may magandang nangyari rito habang nagbabasa-basa ako, sa tagal kong nagpaparinig na gusto ko ng puting bulaklak. Kahit anong bulaklak, basta puti. Mapa-rose man yan, tulips, calla lily, star gazer. Hindi ko alam kung saan tinago ng nanay ko yung isng dosenang puting rosas sa bag nya, dahil nang magising sya'y inabutan nya ako ng naturang bulaklak.

Okay. Okay. Okay. Bak tu bisnes.

Letch, "May EKSAM sa OPESYST."
Lagi na lang ganoon, sa tatlong taong kong pag-aaral sa kolehiyo, anak ng tinapa, laging akong may kailangang i-take na eksam. Bwisit.

So ayun, nag-eksam. Nosebleed ang eksam. Hindi ko alam kung marami bang tamang sagot dun. Anyway, ayun, si Dexter, dapat may counter ang taong ito, ilang bese ako pinagbabati sa paaralan. Pampam ata. Ahaha. (Alam ko kung kanino.)

Well, next stop, NETLAB A.
SECUNET na.
Ampotek. "Bertdey po ni Tin.", ewan kung sino may sabi nyan, sagot naman ang aking guro, "Minus Payb."
Ay nalintikan. Ahaha.
Bertdey na bertdey, minus payb. Ahaha.
Well, well.
Ayos lang.

Next, LUNCH.
Weee. McDo Morayta ang location.
Uuuhhmm, pagkakataon na, na may sumabay kumain ng Burger McDo with Rice.
Ahahaha. *Magwagi kaya ako?*
Uuuhhmm., dating kami McDo, akyat sa taas, potek, alang erkon, baba ng mabilis.
Nakakita ng upuan. Ahaha, pang-animan.
Unang bumili sina Pau at Sands.
Tas ako sa amin ni Kat.
As usual, order nya, CheeseBurger.
Ito na, dumating sina Dexter, kasama sina Anne, Raymond at Gene.
Ahaha. Nakita nila yung order ko,

BurgerMcDo with Rice.

As in ulam nag burger na may tinapay sa kanin.
Lagi naman, silang lahat at nawirduhan, lalo na sina Anne, dahil unang beses nila akong nakitang ganun.
Ahaha.
Inaya ko si Dexter, kaso ayaw nya.

Okay. Okay. Okay.

Balik school.

BUSORLA na!!!
Dexter: Bertdey po ni Tin Sir.
Sir Aranda: Talaga? Bertdey mo?
Kristin: Opo.

Ano bang ginawa namin dito?
Ahaha. Hindi ko na matandaan.
Basta.

Last stop:

OPESLAB.
Weee,.
Linux time!!!

Ampotek. Hindi maka-connect sa HOST.
Ayan, Friendster time.
As usual, since mahal ako ng mga taga-BPU. (Bobong Pinoy University)
Isang grupo sa Friendster na humahanga sa galing ni Bob Ong sa pagsusulat.
Miyembro ako nun!!! ;)
Binati nila ako.
Nakakatuwa, dahil kahit sa isang munting pagbati ay kanila akong naalala.
*Thank you Brenz at sa lahat sa inyo, si Brenz kasi bumati nun nung nagbukas ako.*

Well, may nagtext sa akin nung araw na iyon, bago pa kami pumasok na laboratori.
Oooopppsss. Si Chorva.
Tatawag daw sya sa bahay. Usap daw kami.
Shet.
Apter klas, nagmadali akong umuwi.
Tinext ko na bahay na ako, kasi sabi nya, text ko na lang daw siya.
Ay, bwiset.
Ala-sais na hindi pa rin nagri-ring ang telepono namin.

Ang potek na tao, nakatulog.

Well, payn, payn.

1830h.
Simba kami ng family ko sa Loreto.
Church na malapit dito sa amin sa Sampaloc.
After nun.. Wee.
Libre ng Tatay ko.
Tinanong ako, san ko daw ba gusto pumunta, kumain or ano.
Wahaha.
Walang atubili kong sinagot, "ARISTOCRAT!!!"
Weeee. Makakakain ulit.
Ahaha.
Kaso sa SM San Lazaro lang kami kumain nun, mas malapit kasi eh.

Taksi. Taksi.

Potek, alang taksi.

Ayun, may dumating, may laman.

Ahaha.

Hhhhmmm.

Ayun, Lealtad.

Sakay ng dyip.

Baba ng Lacson (aka Forbes).

Sakay ng Tayuman.

Tsktsk.

Trapik.

Ooopppsss. SM na.

“San kaya yung Aristocrat?” Ahaha.

Ang alam ko sa 2^nd floor yun.

Lakad. Lakad.

Ayun, sa taas. Ahaha.

Pasok sa resto.

Upo. Order.

Waaa. Tagal ng weyter.

Sa wakes. Orderan na!!

Ano ba inorder namin nun? Uuuhhmm,

Ako? Palabok, Aristocrat Chicken Barbeque, Java Rice, Mountain Dew.

Sila Mama at Daddy, Pancit, isang ACB, Lumpiang gulay, Pineapple Juice, Pepsi.

May nakalimutan kaya ako? Sana ala.

Mga 2030h na nang matapos kami kumain.

Pagkatapos nun, nag-groseri kami. Ahaha, syempre, since bertdey ko, nagpabili ako ng KEYK. Double Dutch pleybor from Goldilocks. Tas Ice Cream, courtesy of Selecta, yung twin. Ahaha, Coffee Crumble at Rocky Road Flavors.

Tas namili pa si Mama ng iba.

Uwian na. Wasak.

Ang haba ng pila sa Taksi Bey ng SM. Lakad sa Lacson. Ayun, taksi. Sakay!

Bahay na!!!

Inunahan ako ng tatay ko sa keyk.

At dyan natapos ang mismong araw ng bertdey ko.

*Salamat sa pagbabasa ng kwentong bertdey ko. Yung selebrasyon ng December 15, sa next blog entry ko na lang ulit. Sa uulitin. Salamat sa nasayang mong oras.*

Pasko ba sa 25?

Posted last December 21, 2007.

Pasko.

Ahaha.
Pero bago ang 25, 24 muna, magseselebreyt kami ng mga tropa ko ng hayskul ng debu ko.
Letch na yan.
Apter tri yirs tska lang kami magkikita kita, though nagkita kami nung iba sa sementeryo nung a-uno.
Beybi ako ng tropa eh. *ang kapal*
Ahaha.
Namiss ko na silang lahat.
Lalung lalo na yung JONACRISCILLA LOU JARCE at F10.

Ang JONA ay kami. Yung mga babae.

• JO - Joan
• NA - Rowena
• CRIS - Crisching
• CILLA - Priscilla
• LOU - Amie Lou
• JO - Crystal Joy
• RACE - Mary Grace
• KA - Kaye (kasi wala sila mahanap sa Kristin na pwede, kaya sa Kaye na lang)

Ang F10. Yung mga lalaki.

1. Jayson
2. Rushfalth
3. Marjun
4. Jervie
5. Marlon
6. Arjie
7. Reynaldo
8. Bernard Kenneth
9. Armando
10. *Waaa. Nakalimutan ko, mapapatay nila ako.* Naalala ko na, si JAYSON JAVIER. (Dear, So sorry, ala ka kasi dun sa pic natin sa stage eh. ;) Pis tayo ah.)

Ayun, magkikita kita kami nyan, pero buong IV-RIZAL, KASAMA DAPAT.

Pero may isang bagay akong ikinababahala sa araw pagkatapos ng pagkikita namin ng TROPA ko. Yan ay yung, nararamdaman ngayon ng isa kong katoto. Ito ang kowt, kaya i-kowt mo:

"Hindi ko isasaksak sa utak ko kung ano mang meron sa PASKO. Ahaha."

Ngayon, alam ko na yung pakiramdam ni Brad. Ngayon alam ko na kung ako ang HINDI ko DAPAT gawin. Pero kung ano man ang meron sa araw ng PASKO, eh ikasasaya ko sya. PASKO eh. Dapat magpakasaya. Haha, makakangulimbat na naman sa mga Tita ko ng pamasko nito. Hahaha. *juk lang*

Basta sa araw ng PASKO, PASKO.

Iyon lang at wala ng iba pa. Nagpapakasaya na lang ako sa araw na iyon. Babalewalain ang mga NEGATIBONG ATAKE na maaaring mangyari.

WASAK!!

Nagkatayaan Kami

The 8 facts about yourself, you share 8 things that your readers don't know about you. Then at the end you tag 8 other bloggers to keep the fun going.

*Each blogger post these rules first.

*Each blogger must start with eight random facts/habits about themselves.
* Bloggers that are tagged need to write on their own blog about their eight things and post these rules.
* At the end of your blog, you need to choose eight people to get tagged and list their names.
* Don't forget to leave them a comment telling them they're tagged, and to read your blog.

UNA: Hindi halata na nasa ikatlong baitang na ako sa kolehiyo, dahil pang ikalawang baitang ang gulang ko at hindi halata sa sukat ko. Pero ganon na 'yon, maaga akong pinasa ng mga naging guro ko sa mababa at mataas na paaralan at tinanggap naman ako ng lintiak na kolehiyo kahit ganito lang ako kalaki.

PANGALAWA: Nalulungkot akong wala akong kapatid. Ala akong utusan. *Oooopppsss, biro lang.* Malungkot talaga mag-isa, lalo na pag hapon pa ang pasok ko sa paaralan.

PANGATLO: Kaka-eytin ko lang po nitong ikalabing dalawa ng Disyembre, at binata na raw ako, sabi ng mga binata kong katoto.

PANG-APAT: Sa Bobong Pinoy University o BPU sa Friendster, ito ang mga nickname ko: Kristian, Kristopher, Daburcio, Marimaru, Cherryball, Tin tin, Kristina(nag-eexist pa ba ito?). Sa bahay naman, KAYE, K (letrang K lang talaga), NEGRA/NEGS (maitim daw ako eh), KEKA (dahil sa K). Sa paaralan naman, elem:, KAYE pa rin, o kaya KRISTIN (binuo na nila), isama mo na rito yung tawag nila sa akin (grade 6 kong classmates) na, BUTO, BUTOBONES, BONIE, BUNGO, SKULL, SKELETON, CROSSBONE at iba pang releyted sa BUTO. Tapos ito pa, ILONG. LAhat ng iyan eh nadala ko nung hayskul, sa isang kadahilanan lamang kung bakit tinawag nila akong ganyan, at iyon ay dahil sa BUTO ko sa ILONG na medyo mataas. Ito pa dagdag, PARROT nung HS, dahil pa rin sa ILONG ko. *Shet, lahat ng iyon ay dahil lamang sa aking ILONG *

PANGLIMA: Seryoso ako nung isinulat ko yung EYTIN WISES ko sa blog ko, ngunit sa kasamaang palad ay isa lang ang nagsabing ramdam nyang seryoso ako, at yung iba, ayun, TINAWANAN ako.

PANG-ANIM: Hindi ako pantay na tao. Hindi pantay ang porma ng ulo ko, behind ko, paa ko (mas malaki ng 1cm yung kaliwa, kaysa sa kanan), ring finger ko sa kaliwang kamay (hindi sila pantay nung pointer, di tulad nung kanang daliri ko), yung likod ko, baliko rin dahil may iskolyosis ako, sakit ng mayayaman, ang kaso, wala kaming pera. *Ahaha.*

PANGPITO: Pag nasa McDo ako, ito lang ino-order ko, "Number 7, pa-up sa float nung drinks, tas regular fries pa rin. Tsaka extra rice. Ay, Ate, pahinging ketchup ah." Tapos ito gagawin ko, bubuksan ko yung kanin, walang patungan, yung mesa lang talaga, tapos, bubuksan na rin yung burger, tanggalin yung isang slice then, lalagyan ng ketchup. Tapos, minsan, nilalagyan ko ng fries yung pagitan, parang dagdag palaman. Tapos, ito na yung main chuva, iuulam ko yung burger na may tinapay sa kanin. Pinagtitinginan ko ng mga tao sa McDo pag ginagawa ko yun, (yung mga malapit lang naman sa akin), tapos, yung float naman, yung baso, after ko maubos yung laman, nililinis ko, yung tipong pag malinis na, maaari nang ibalik sa pinagkuhanan, pupunasan na lang ng tissue. *Ahaha.*

PANGWALO: Biktima ako ng pag-ibig na kailanma'y di magiging akin. *Naks! Amf!*


Itataya ko sina:

1. John Jerome Parana Pingol
2. Maude Monica Iriberri
3. Maria Veronica Carmelo
4. Lorraine Parangue
5. John Cezar Mariano
6. Cristina Calibo
7. Brenz not Full
8. Chin Chin

Tama! Wasak!

May nabasa akong isang artikulo.
(mas magandang 'wag nyo na lang malaman kung anong artikulo ang yaon, dahil sa dahilang hindi ko maaaring bigkasin/i-tayp, churi!)

Ganito yan.

Sa pagbubuklat ng pahina ng Internet, partikular na ang pahina ng Friendster at Multiply, may nabasa akong kakaiba sa aking mga mata. *basahin ulit ang nasa itaas, wala ng tanong pa.*


*ano at sino kaya 'yon?*

************************************************************************************************************
Ito na yung kasunod, Nover 28 ko pa ito nasimulan, pero ngayon ko lang ulit abablikan at susubukang tapusin.
*************************************************************************************************************

Kaawa-awa ang sarili ko ng mga panahon nabasa ko yaon.
Hindi ko alam ang gagawin ko.
Gusto ko ibalik yung dati naming kwentuhan, samahan, basta.
Ang gulo.
Hindi ko alam kung paano sisimulan ang araw ko kinabukasan noon.
Masakit. Nakakapanibugho ng damdamin. Hindi ko alam kung anong susunod na mangyayari,
Ang pakiramdam na pinagsakluban ka ng langit at lupa sa mga nabasa mo.
Yung alam mong, wala na talaga.
Yung hindi mo na pwedeng ibalik ang lahat, yung tipong walang wala na, wasak na wasak na, durog na durog na, sabog na sabog na.

Isang pakiramdam lang naman ang sigurado ako eh, WALA na, WALANG WALA na.
Hindi ko na maaaring ibalik ang lahat, hindi ko na rin mababalikan ang lahat
dahil nagsara ng ang pintuan ng lagusan.

Unti-unti akong nauubos. Nauupos na parang palito ng posporo.
Unti-unti akong nauubusan ng hininga, tulad nga naghihingalo sa ospital.
Unti-unti akong nalulugmok sa kaputikan, tulad ng isang kalabaw na naglulublob dito.
Unti-unti akong bumabagsak, parang mga debri ng ginagawang bilding.
Unti-unting humihiwalay ang kaluluwa ko sa katawan ko na tila wala ng bukas.

Hindi ko alam ang gagawin.
Hindi ko alam kung paano sisimulan.
Hindi ko alam kung ano ang dapat kong ibalik.
Hindi ko alam kung ano ang dapat kong balikan.

Ngunit, bagama't subalit, datapwat.

Kaluguran daka.

Yan lang ang alam ko.



Kaya kahit anong gawin kong pagnanais na maibalik at balikan kung anuman at sino ka man, ay hindi ko magawa, dahil sa mga balakid na nakaharang sa akin harapan.

Hindi ko hinagad o ninais na may masirang mga bagay bagay sa mundo. ngunit iisa lang talaga ang alam ko:

Kaluguran daka.

Gateway-Trinoma-Gateway

Ferds, Kat, Macky, Mark, Pau and I had a group date.

First stop:
Baba ng Tech. Bldg. waiting for Ferds and Mark.
*FYI: Muntik na akong hindi sumama, may chorva kasing nangyari.*
Sinundo ako ni Kat sa bahay para sumama. :D

Next:
Gateway.
Ako, Kat, Ferds at Wids. Dumating, text si Pau, si Macky.
Nagkita kami sa Bread Talk.
Kain kami ng D'Dutch, Goldie, Floss at yung Banana chuva ni Kat,
Dumating si Macky. Oooppss, si Pau na lang.
After minutes, dumating na.
Tae, hindi na aabot si Macky sa school. May class kasi siya ng 1PM, PHILMAN. Ahahaha.
Tas yun, hindi na sya pumasok.
Napagpasyahang pumunta sa sunod na stop.

Third Stop:
TriNoma.
Oh di ba ang saya? Usapan, Gateway lang, tas nauwi kami TriNoma.
Ahaha. Hindi naman na kasi pumasok si Macky kaya ayos lang.
Dito kami nanood ng 'One More Chance'.
Ahaha, pati yung tatlong lalaki, naki-One More Chance na rin. :D
Natapos ang pelikula, kain naman kami sa FoodChoices nila (aka, foodcourt).
Si Kat at Pau, Chef 'd Angelo, kami? Reyes Barbecue. Ahaha, mas mura sa school. :p Ayun, nagka-BI-yan na kanina, hindi na pumasok Macky, ang kaso, pumasok sila SECUNET. Ahaha., Wala man lang kaming group pic. Tae. Hahaha. Nakalimutan. Pumasok nga sila, late naman, 4 na dumating sa school. Hahaha. Umalis na sila, naiwan naman kami. Ooppss, may nakalimutan ako, *Trivia: si Pau natapilok sa TriNoma, si Kat kasi pinatalon, mali yung bagsak ng paa, tapilok tuloy, namamaga.* Tama, naiwan na kami. Aming napagpasyahang bumalik ng Gateway, magDQ raw. Ayun, balik kami Gateway, akyat papuntang DQ. Kain. Sarap. Libre eh. Hahaha.

Tapos, umuwi na kami. :D

---

Nanood kami ng One More Chance kanina, nakakatuwa, pati yung mga lalaki yun din pinanood. Ahahaha. Sa review na lang yung tungkol sa movie. :D

Ryan was there.

November 22, 2007.

May rally noong nakaraang araw sa Morayta, mga mag-aaral. Suot nila ang paborito kong kulay... itim. Napaisip ako, nariyan kaya si Ryan? (FYI: Si Ryan ay kaibigan ng aking kaibigan na si Allan, isang mag-aaral ng PUP, kumukuha ng Office Administration; Aktibista;). Nais ko sanang makiusyoso kung ano ang mayroon at kung ano ang ipinaglalaban ng mga naturang nagpapahayag ng kanilang saloobin. Maraming unipormadong kalalakihan ang nakabantay sa mga nagrarali. May trak din ng bumbero. Ganyan naman ang pigura kapag may rali. Sisipatin ko sanang mabuti kung naroroon si Ryan. Ngunit hindi ko nakita gawa mga ng maraming pulis at marami rin yung mga aktibista. Sa Friendster account nya, nag-photo comment dahil nakita ko ang larawan na kuha sa bilding ng FEU, at ito ang sinabi ko:

ay sus. sabi na kasama ka dyan eh. hahaha. nadaanan namin yan, hinahanap nga kita, baka kako makita kita, yun pala, talagang nandyan ka. hahaha. hindi ko alam kung ano yung nais ninyong maiparating sa pagtitipon na yaon, maaari bang malaman?

naririto ang larawan:





naririto ang kanyang sagot:

kaya kami nandun.. kasi...


d ba ang PUP o Polytechnic University of the Philippines at isang state University. ibig sabihin ang PUP pinopondohan ng gobyerno. dahil ito at paaralan ng mga kabataan na walang pera o nasa antas ng hindi kaya mag-aral sa mga private schools.... at naka lagay kasi sa Philippines constitution. na the government must allocate bigger budget in the sector of education... eh... sa PUP kasi ang bidget lang namin ay 570 Million... na pinaghahatian ng 16 16 branhes at extention.. at pinagkakasya sa 60 thousand na estudyante sa pangakabuuan... at dahil dun ay hindi tlaga nakakasapat ang mahigit 500 Million na budget para sa PUP... Maraming facilities sa PUP na dilapidated na at sabihin nating kailangan ng upgrade..!! ex. mga computer, laboratory equips. mga kulang sa chairs. electric fans, malinis na C.R. eh.. ang nangyayari imbis na mag-aral kami ng maayos at iniintindi pa namin ung mga ganung progblema,, kaya nga pag-PUP graduate ka eh sure na matiyaga ka.. kasi ilang taon kang ng-titiyaga sa maga ganun pahirap.... tpos ang masaklap dun kulang na nga ang budget... kung saan2 pa ginagamit ng administration ng PUP ang pera para sa mga beautification proj. na hindi naman namin kailangan .. dahil mas inuuna nila ang panlabas na anyo ng PUP hindi ung mga basic needs at facilities namin... particular na ng mga estudyente... isang pag-aabanduna un ng gobyerno sa aming mga iskolar ng bayan... at recent lang ay nag karoon ng 40.2 MILLION BUDGET CUT sa PUP.. sobra na talaga ung pangbubusabos samin ng gobyerno.. kulang na nga ung budget... binawasan pa.... baka hindi ako mag-taka na isang awaw... may isang estudyante na ng PUP ang maiipan ding magpakamatay... dahil sa hirap na dinaranas nya sa nag-aaral... aun... hindi naman sa we always demand for the help of the government... pero un talaga ung role/task nila... pero ano ginagawa nila..??? may pera sila pang-Bribe, may pera sila pang kurakot, pero pag dating sa pinaka-mahalagang bagay sa mga pilipino, "Ang EDUKASYON" ay wala sila pakailam..... aun.. kaya ikaw kristin??? sa tingin mo mali ba ang pinaglalaban namin???

(aun sana naintindihan mo... tnong ka lang kapag gusto mo pa mapalalim ung mga bagay2 o mailinaw pa ito..)

ito ang sagot ko:

saludo ako sa mga kabataang lumalaban para sa karapatan ng mga kapwa kabataan. nasa paaralan man o wala.

oo, naintindihan ko ang ganyang bagay.
maski naman sa aming mga nasa pribadong kolehiyo may ganyang din hinaing. ang biglaang pagtataas ng aming tuition fee ng limang bahagdan ay sobrang laki na para sa amin.

ewan nga sa gobyerno kung bakit sila ganyan. oo nga, sa dinami-dami ng nakukurakot ng mga yaong politiko, lalo na ang palasyo, ni mistulang hindi nila napapansin ang mga pamantasang kanilang dapat suportahan. nabibilang na nga kayo roon ang inyong paaralan at iba pang state university sa atin bansa. ginigipit nila sa badyet. hindi ba nila alam na isang karangalan kung sasabihin sa isang state university ka nagmula, kasi sasabihin nila, matiyaga ka, iskolar ka ng bayan. sadyang magara nga lang talaga ang pamamalakad ng ating bansa. grabe na ang mga pangyayari. dalangin ko lang na sana'y magkaroon ng kahit kaunting oras ang pamahalaan sa mga hinaing ng mga kabataan. paano na ang sinabi ni rizal na ang kabataan ang pag-asa ng bayan kung ganyan ang nangyayari? pero sa isang banda, nasa sa atin pa rin naman ang desisyon kung paano natin isasalba ang mga sarili natin sa kumunoy na nais himila sa atin.

paano? tuloy lang ang laban parekoy! ingat palagi. god bless.

---

Nais ko lang itong maibahagi. Wala lang.

May BUSORLA pala

November 21, 2007.

Kinaroroonan: Kompyuter Laboratori C, FEU - East Asia College


Kompyut. Kompyut. Kompyut.
Suweldo. Suweldo. Suweldo.
Pera. Pera. Pera.
Kulang. Kulang. Kulang.
Sobra. Sobra. Sobra.

Pambihira, kay hirap magkwenta ng sahod ng isang manggagawa.
Ganito, may dalawampu't limang bahagdan karagdarang kita kapag ika'y lumagpas sa
karaniwang oras ng trabaho, at kung lumagpas ka pa rin dito ay madaragdagan ang
dalawampu't limang ito ng sampu pang bahagdan. Yan ay kung sa karaniwang araw ka
lamang sosobra sa karawaniwang oras ng trabaho.

Kung hindi naman karaniwang araw ng paggawa, tulad ng araw ng kanyang pahinga at halidey (regular at special non-working) may matatanggap ang isang maggagawa ng karagdagang insentiv. Sa regular halidey, doble ng kanyang deyli reyt ang idaragdag, hindi pa kasama rito ang paglampas sa oras ng karaniwang paggawa. Kung araw naman ng kaniyang pahinga, kung siya man ay pumasok sa tanggapan, ang karaniwang bayad sa kanya ay madaragdagan ng tatluompung bahagdan, wala pa rin dito ang paglampas sa oras. Isa pang karagadagang bayad sa isang manggagawa ay kung pumasok siya sa araw ng naideklarang ispesyal non-working halidey, may karagdagang limapung bahagdan ang kanyang matatanggap. At kung ang isang manggagawa naman ay lumagpas sa oras ng karaniwang trabaho makakatanggap ito ng tatlompung karagdagang bahagdan, at kung lalagpas pa rito ay karagdagan pang sampung bahagdan.

Ang oras pagkaraan ng karaniwang oras ng paggawa ay mula ikalima ng hapon hanggang ikasampu ng gabi. At ang oras naman matapos ito ay mula ikasampu ng gabi hanggang ika-anim ng umaga kinabukasan.

Sa isang tulad ko na isang karaniwang mag-aaral, mahirap sa akin magkompyut ng naturang mga halaga. Kakaiba, nakakalito, paano kung mali ang naturang pagkwenta ng suweldo, kawawa ang manggagawa kahit hindi ko sinasadya ang pangyayari.

Sa pagsulat ko sa papel ng naturang kuwis, isang libo ang kada araw ng emplyedong si John (nakalimutan ko ang kanyang apelyido). Pumapatak ng isang daan at dalawampu't limang piso ang kanyang serbisyo. Ang malupit sa kuwis na ito ay hanggang ikaapat siya ng umaga nagtatrabaho. Sobrang laking sahod ang kanyang natatanggap. Sa isang buwan ng kanyang pagpasok sa tanggapan, kumita siya ng mahigit sa animnapung(?) libong piso.


Sa mga babasa:

Wala lang, hindi ko alam kung bakit ko naisulat ito. Siguro dahil na rin sa dahilan na sa tingin ko ay hindi tamang dahlan upang maging dahilan ng pagsulat ko ng isang tulad nito. *tawa* Nga pala, akin itong pinos gamit ang koneksyon ng Internet dito sa aming bahay, dahil ako ay kasalukuyang nasa klase habang isinulat ko yan. *tawa* Nasayang ko na naman ang oras mo sa pagbukas/pagbasa ng isang tulad nito. :D

Thank you sa inyo

*Nakuha ko ang ideya na ito sa BOBONG PINOY GROUPS sa Friendster.*


Salamat kay GOD, dahil ipinagkaloob nyang mabuhay ako at masilayan ang kagandahan ng buhay at makakilala ng mga tao na dumaan sa buhay ko at makabasa ng akda ni G. Ong.

Salamat sa MAGULANG ko, kundi dahil sa kanila, wala akong LIBRO ni G. Ong.

Salamat sa mga KAMAG-ANAK ko, sa walang sawang pagsuporta sa akin sa paraang kanilang nais. (Lola/Lolo, Tita/Tito, Mga Pinsan/Mga Pamangkin).

Salamat sa mga NAGING/MAGIGING/MGA KAIBIGAN ko, mula NURSERY, KINDER, ELEMENTARY, HIGHSCHOOL at COLLEGE, ako'y napasaya ninyong lahat, hindi ko na kayo iisa-isahin.

Salamat sa mga taong dumaan sa buhay ko simula ng ako'y tumuntong ng KOLEHIYO:

Si Taft, na nagbigay kulay noong unang buwan ng unang baitang ko sa kolehiyo, ikalawang termino ata 'yon.

Si Morayta, sa mga kakulitan nya, at ako'y mahulog din sa kanya, hahaha, sa pagbibigay kulay sa ikatlong termino ng unang baitang hanggang unang termino ng ikalawang baitang.

Si Sta. Mesa, salamat, bumalik yung aklat ko sa aking panaginip. Hahaha. Salamat, dahil nabuhayan ako nang matapos ang ikalawang termino ng ikalawang baitang ko, at sa mga pagkakapareho natin sa ibang bagay. Hahaha.

Si Mendiola, hahaha, sa pagbibigay kulay sa buhay ko noong mga panahong kailangan ko ng taong dadamay sa akin.

Si Chorva, hahaha, Oo, naging tayo, hindi nga lang pormal. Hahaha, pero minahal kita, nobyo na nga raw kita sabi ng tiyahin ko. Wag mo na alamin kung paano. Minahal kita, walang tanong dun, umiyak ako, dahil totoo, ang kaso, naiwan ako sa ere. Salamat dahil, pinasaya mo ako kahit sa sandaling panahon.

Si Piyesa, ayan ang tinitingala kong taong dumating sa buhay ko, dahil isa siyang, piyesa. :d Masaya akong nakilala kita at nagpapasalamat akong dumating ka sa buhay ko kahit sa maiksing panahon pa rin katulad ni Chorva, haha, dahil ikaw ang nagturo sa akin upang imulat ang aking mata sa katotohanan na, ganito talaga ako pag dating sa pag-ibig. Makulay. Sa mga gabing este madaling araw na kita'y kaututang dila na pabulong, minsa'y hindi, masaya ako run, dahil nararamdaman kong may nagbibigay pansin sa isang piraso ng papel na katulad ko. *drama* Salamat. Salamat.

SALAMAT SA INYONG LAHAT, itatago ko sa BAUL ko ang lahat ng karanasang inyong naibahagi sa akin. :d

MABUHAY KAYO!!!

MARAMING SALAMAT TALAGA.

Inuulit ko, kay LORD, PAMILYA KO, MGA KAIBIGAN, at sa KANILANG ANIM.

;)

Psst. Kilala mo ito?

Sinulat ko noong ika-18 ng Nobyembre, 2007.

Masaya akong masaya ka na sa bagong dumating sa buhay mo.
Masaya rin akong nakausap kita kahit sandali.
Sayang at 'hindi' ang sagot ko nung ako'y kanyang tinanong,
dahil na rin siguro sa hindi talaga pormal ang lahat.
Pagkatapos ng ilang linggo'y bigla ka na lamang nagkaganoon.
Siguro nga'y ganoon lang ang buhay ko pag dating sa ganitong bagay.
Ngunit tandaan mo sana, kahit "HINDI" ang sagot ko sa kanya,
NAGING MALAKING PARTE KA PA RIN NG BUHAY KO KAHIT SA SANDALING PANAHON.
Hindi laro ang lahat ng nangyari noon. Sadyang kay kulay lamang talaga ng aking buhay.

Tae ka lang, MINAHAL KAYA KITA, ikaw tong nang-iwan dyan. Hahaha. Bitter.
Pero ayos lang 'yon.
Masaya naman ako para sa'yo eh.

Kaya nga, "MAHAL KO PERO HINDI AKO MAHAL" ang pinili ko nang minsa'y ako'y iyong tanungin. Dahil totoo 'yon.

Due to PhilMan's Question

Ang buhay ay parang kandila. Ang natunaw na bahagi ay maaari pa ring tunawin upang bumuo ng panibago, kahit kaunti na lang ito. Sa buhay, kahit ilang beses kang madapa, may paraan upang ikaw ay bumangon at sabihing "KAYA KONG TUMAYO."

Nagtanong sa akin si Tine Macabuac kung ano daw yung para sa kanya dahil wala raw syang maisip. Bigla ko na lang nasabi na "KANDILA". Bakit daw? At iyan nga ang aking kasagutan. Bigla na lang ring nabuo sa isipan ko ang mga katagang iyan na kanya namang sinangayunan. Ngunit sabi nya, halatang hindi raw siya iyon, dahil malalim.

Salamat Tine, nabigyan mo ako ng isang malaking ngiti sa aking mga labi. Mabuhay ka!

Posted last November 12, 2007.

Bate

I wrote this blog last November 5, 2007.

Hindi ko alam kung ano ang iisipin nga mga tao sa artikulong aking isusulat ngayon.

Hindi ko alam kung tatanggapin ba ng mga tao ang mga nilalaman nito.

Ang akin lang, nais kong maibahagi ito sa paraan na aking alam, sa paraang alam kong wala akong masasagasaan na kung anuman, sa pagsusulat.

Hindi ko sinasabing tama ang naturang paksa. Ngunit inaanyayahan kita samahan akong tuklasin ang natatagong lihim na nakayakap sa paksang ito. Tama man ito o mali sa mata nga mga tao.

Atin itong umpisahan sa depinisyon na aking nakuha mula sa Encarta Dictionary.

---

mas·tur·bate (past and past participle mas·tur·bat·ed, present participle mas·tur·bat·ing, 3rd person present singular mas·tur·bates) transitive and intransitive verb Definition: stroke genitals: to give yourself or somebody else sexual pleasure by stroking the genitals, usually to orgasm [Mid-19th century. <> masturbat-, past participle of masturbari] mas·tur·ba·tion noun mas·tur·ba·tor noun mas·tur·ba·to·ry adjective

SOURCE: click here

---

May nabasa ako noon na libro, "Facts About Life" ata ang pamagat nito kung hindi pa mababa ang memorya ko. Hayskul ako ng aking mabasa ang naturang aklat, kung hindi ako nagkakamali nasa ikalawang baitang ako noon. Nakita ko ang aklat sa salansanan, nilalaman nito ang lahat lahat kung paano nabubuo ang isang tao, kung ano ang silbi ng mga organ sa katawan nito, kung paano ang nagsimula ang pagtatagpo ng sperm at egg cell sa matres ng isang babae.

Nakapaloob sa aklat nito lahat, pati ang ang itsura ng nagtagpong seks organ ng tao sa katawan ng babae. May mga nakalimbag din na tawag o bansag sa organ doon. Dalawang pahina ang may ganoong drowing. Ngunit may isang nakatawag pansin sa aking malilikot na mga mata, ang MASTURBATION, maliit lamang ang lugar sa naturang pahina ng aklat. Nasasaad doon na hindi raw maganda sa katawan ang pagbabate, ngunit sa isang banda nama'y maganda ito. Ano nga ba talaga?

Sa pagbabasa ko naman ng aklat ukol kay Sigmund Freud, aking napag-alaman ng nagsimula ang pagbabate noong munting sanggol pa ang bawat nilalang. Lalo na't may drowing doon na isang sanggol na lalaki ang nagbabate. Ang paghawak/paglalaro sa ari ng sanggol/bata ay isang porma ng pagbabate. Sabi sabi rin na, ang simpleng pagkuyakoy ng binti/paa ay isang ring porma ng pagbabate na HINDI nalalaman ng naturang nilalang na siya pala ay nagbabate na. Patunay ng sabi sabing ito ay ang minsang pagsita ng aking guro sa ART APPRECIATION sa walang malay kong katoto sa silid-aralan na nagkukuyakoy. Sabi ng aking guro, "Nagmamasturbate ka? Pag mamasturbate yan eh." Ayun, nalinawan ako, kahit may pagtataka sa aking isipan kung bakit naging porma ito ng pagbabate. Kahit ang buong klase ay mariing nagtaka rin.

Kung iisipin mo, sa ganitong paksa, "lalaki lang kaya ang gumagawa nito?", "ang mga babae kaya, ginagawa rin ito?", "gaano kadalas nila ginagawa ang naturang bagay?". Ako'y may sagot sa mga katanungan iyan. HINDI LANG LALAKI ANG NAGBABATE, MAY MGA BABAE RING GUMAGAWA NITO, NGUNIT AYAW LANG UMAMIN SA NATURANG KILOS. GAANO KADALAS? HINDI KO MASASABI, DAHIL ANG NATURANG NILALANG LAMANG NA GUMAGAWA NG KILOS ANG MAKAPAGSASABI NIYAN AT MAAARING MAGULAT KA PA KUNG MALAMAN MONG ARAW ARAW NILA GINAGAWA ITO, SA ISANG ARAW MAAARING ISA, DALAWA, TATLO O KAYA'Y APAT PA. May nagtanong sa isang porum na aking napuntahan para sa mas malawak na pag-iisip sa artikulo kong ito, "NAKAKAANTOK DAW BA ANG PAGBABATE?" Isa lang ang maisasagot ko, "Oo, ito'y nakakaantok." Ayon yan sa karanasan ng isang katoto na kanyang nabanggit ng minsa'y aming mapag-usapan ang paksa. Mabilis daw makatulog ang mga taong gumagawa nito, marahil sa pagod sa kanyang gawa. Minsan ding nabanggit ng naturang katoto na araw araw nya ito ginagawa, dahil sya raw ay maglilibog sa araw na yaon pag hindi nya ito ginawa, na siya namang sinang-ayunan ng isa pang katoto.

Para sa akin, NORMAL ang naturang aksyon, ang pagbabate, kasama ito sa pagtahak ng bawat nilalang sa kanya pagbukas ng kanyang kaisipan sa totoong kulay ng buhay sa pisikal na pagtuklas ng kanyang katauhan. Bahagi ng buhay ng tao ito, nagiging masama lang dahil nagiging sobra ang paggawa nito, ngunit kung hindi naman, tulong din ito sa libidong namumuo sa katauhan ng tao.

---

Ang mga sumusunod ay mga porum/sayt kung saang binigyang-diin ang pagbabate. (Maaaring i-klik ang mga sumusunod)

• Una
• Ikalawa
• Ikatlo
• Ikaapat

---

Magandang gabi!

Matagal ko na binalak na gumawa ng post na ganito, ngunit ngayon lang ako nakahugot ng lakas ng loob mula sa aking baul.
Hindi na ako ngayon magkakaroon ng agam agam kung anuman ang magiging reaksyon ng bawat babasa ng naturang artikulo ko.

Salamat sa pagbasa!

The Legoman

Dito nagsimula ang lahat:

-----------------------------------

Date: Friday, 30 March, 2007 7:31 PM
Subject: bobong writer
Message: hi.
kagroup mo po ako sa bobongpinoy.yahoogroups.com
paadd naman po.
Blog writer din po ako.
food_trip2000@yahoo.com
Salamat po. ^^

-----------------------------------

Isang araw may nakilala akong KABOBO.
Biyernes yaon. Ika-30 ng Marso, taong kasalukyan.
Habang ako'y nagtitingin sa Internet, sa akawnt ko sa Friendster,
sa pag bukas ng link ng mga Mensahe may nakita akong isang mensahe mula sa isang LEGOMAN.
At yaong mensahe nga ay makikita nyo sa itaas.

Isang blog writer ang nag-iwan ng mensahe. Isang KABOBO, alagad ni BO.
Taga-sunod ni BO. (FYI: sa hindi sya kilala - BO - Bob Ong).
Nakakatuwa, dahil may nakapansin sa akin na isang KABOBO.
Isang nakakatuwang blog rayter ang nakilala ko.
Sa kalikutan ng aking isip, ako ata ang nagdagdag sa kanya sa listahan ko nga mga kaibigan.

LEGOMAN, iyan ang pen neym nya. Hindi ko alam kung bakit, ako'y nahiwagaan.
Naghalo-halo ang mga haka haka sa utak ko.
Tao ba ito?
Bakit LEGOMAN?
Lego ba sya?
Nagsasalita ba sya?
Trip ba nya ang Lego?
In lab ba sya sa Lego?
Tae, bakit LEGOMAN? *nagtataka*
Akin syang tinanong kung bakit ganoon ang pen neym nya at nalaman ko naman ang sagot sa isang blog entri nya.
(Kung nais mong malaman PINDUTIN MO ITO.)

Hindi ko alam kung saan nya hinuha ang lahat, kung bakit siya naging interesante sa mga gawa ko. Sabi nya noon, nagkakilala kami dahil sa artikulong aking naisulat na kanya namang nabasa.*nahiwagaan ata sya* *tawa*
Pero natutuwa akong may nakaka-apresieyt ng gawa ko kahit papaano.
Lalo na't isa siyang KABOBO.
Saludo kaso ako sa mga KABOBO, ewan ko ba kung bakit.

Sinasabi na rin nating KABOBO, ayun, nung mga panahon kasing nag-iwan sya ng mensahe,
ang buong alagad ng BP o Bobong Pinoy ay nag-aabang na sa ika-anim na aklat ni MASTER, angMACARTHUR. Eksayted kaming pareho noon na makakuha ng kahit isang aklat na yaon ni BO.May balita pa nga noon syang nabanggit sa akin bandang Hunyo o Hulyo pa lalabas ang naturang aklat.
Hindi na kami makapaghintay. *weyting*

Magaganda ang mga artikulo ng naturang nilalang, biruin mo ba naman na bigyang buhay nya ang mga walang
kamalay-malay ng hayop tulad ng PUSA at insektong tulad ng LANGAW (PINDUTIN para sa artikulong PUSA AT LANGAW).
Nang akin itong nabasa napa-waw ako. Ang galing sabi ko sa isip ko at sabi rin nito sa akin. Kahanga-hanga.
Nakakabilib, ang mga walang muwang na nilalang ay nabigyang buhay at pansin.
Nakakatuwang basahin ang kanyang mga akda, lalo na't may siris pa siya.
Ang Dissecting Mad Man's Thought (tama ba?!), mayroon itong labingsiyam na parte kung hindi ako nagkakamali.
(Kung nais ninyong basahin ang mga arikulo nya, inyong PINDUTIN AKO).

Matagal ring nawala sa sirkulasyon ng buhay ko ang naturang LEGO, matagal ko rin itong hindi nakausap man lang ang idolo,
bisi, dahil graduweyting na siya. *Dalangin ko ang pag-gradweyt mo.* Pero isang araw nang ako'y muling nag-braws sa Internet, sa Multiply, ayun, may nakita ako. Si LEGOMAN!!! (oo, may akawnt din sya sa Multiply, kahit sa Friendster ko sya nakilala). Nakita kong nagpos sya ng isang artikulo, bagong siris nya matapos ang DMMT, ang UNTITLED. Ika-apat na parte na ang kanyainilimbag noong araw na yaon (para sa artikulong UNTITLED (Part 4) <- PINDUTIN). Nagkumento akong siya ay nagbalik, sya namang mensahe nya na nag-tsat daw kami, kanya muling binigay and kanyang ID. At bilang isang fan ni idolo, sa saya ko, idinagdag ko siya sa listahan ng aking mga kaibigan (kung nais mabasa, PINDUTIN AKO). At nagka-ututang dila nga kami ng Idolo ko.

Matapos ang yaring pag-u-ututang dila sa tsat, sa selpon naman nangyari ang yaong ututan. Teks at tawag. Oo, sa kanya ako nagkaroon ng SunCell na network. Wirdo, pero totoo. *hahaha* Aakalain mo bang makakausap ko ang Idol ko mula pasado ala una ng hanggang mag-a-alas tres ng dalawang sunod na madaling araw. Puro ideyang kung anu-ano lang ang bumubulalas sa aming mga labi, kahit ano lang. Madali kong nakasundo sa simula pa lang ang naturang KABOBO, dahil na rin siguro sa parehong kami alagad ni BO, o dili kaya;y pareho kaming nagsusulat ng kung anu-ano, o ang higit sa lahat, dahil PAREHO kaming HINDI TRIP ang PULITIKA. Ang pambabatikos at kung anu-ano pa.

Nakakatuwa ang naturang KABOBO, masisiyahan ka kung makakausap mo rin sya. A basta, magaling siya para sa akin. Sa pagbabasa ko nga ng kanyang mga akda para akong (PARA AKOng AKO AKO AKO) nakabasa ng isang maliit na BOBONG. Sabi nya noon na isa raw itong pagmamalabis, ngunit kanya kanya tayo ng opinyon sa lahat ng bagay. Para sa akin, isang maliit na BO nga siya. Super nakakatuwa itong KABOBO/IDOLO/KATOTO ko. Wala akong masasabi sa kanyang mga akda, malulupit ang bawat salita na kanyang binibitiwan. Nakakamangha lamang na may isang KABOBOng nakapansin sa akin bilang isang KABOBOng nagsusulat ng kung anu-ano.

Salamat KABOBO LEGOMAN!!!

Kulang pa yan, nakalimutan ko yung iba na naisulat ko kanina, dahil hindi nasave yung una.
Aalalahanin ko lahat sa susunod.
:D

*Ooppss. Pasensya na sa pamagat LEGOMAN. Wala lang.*

Salamat sa pagbabasa ng artikulo ko ukol sa aking IDOLO.

Thank you sa iyo

Uuhhmm..

Paano ko ba sisimulan ang lahat?

Sige ganito na lang.

*Sana lang nababasa mo ito.*

Nagpapasalamat ako dahil nakilala kita sa loob ng pitumpu at dalawampung oras.
Nabigyang ngiti muli ang aking malungkot na puso, natutuwa akong may isang tulad mo pa rin naniniwala na dapat maging masaya ang buhay ko. Nagpapasalamat ako sa Diyos na kahit papaano ay hinayaan nyang may makilala akong isang nilalang na alam nyang makapagbibigay ngiti sa akin sa sandaling panahon. Salamat sa mga tawag, teks, mensahe sa friendster, tsat, sa mga kanta, sa naudlot na pagbisita ang aming munting tahanan, sa naudlot na pagkikita sa ospital, sa lahat lahat, maraming, maraming salamat. Pinatunayan mo pa rin sa akin na maaari pa rin akong mahalin ng mga taong nakapaligid sa akin. Sa ilang araw na naging munting anghel ako sa buhay mo, babaunin ko yun sa aking paghimlay sa kawalan. Salamat at naging totoo ka sa pagsasabing ay, sa pagpapatuloy sa sinabi mo sa aking nais mo nang umiwas, masaya ako sa naging desisyon mo, masaya ako para sa'yo. Maski ako nararamdaman kong ganoon ang mangyayari kaya tanggap ko na yun, ang akin lang noon, sana sabihin mo sa akin, kasi hindi ko alam kung saan ako lulugar noong mga panahong iyon. Ngunit ngayon, alam ko na kung saan ako lulugar sa munting buhay mo at kung saan patungo ang itim na kolorete ng aking buhay, sa isang daan kung saan mas nanaisin kong makilala ka pa rin. Tatandaan ko lang yung sinabi mo sa akin na, "Basta ***, isipin mo lagi mahal kita, kapag ok na ang lahat..." Ramdam ko yun kahit wala ka sa tabi ko. Kahit hindi kita nakikita sa kadahilanang BULAG ako. Dahil sa iyo, natuto muling tumibok ng nalaglag kong puso sa balon na ni kahit ang iba'y hindi ito maabot. Maraming, maraming, maraming salamat sa lahat. Hindi ko alam kung paano ko maipapakita o maipaparamdam sa iyo ang aking taus-pusong pasasalamat sa ligayang iyong naipabatid sa akin buhay. Maraming, maraming, maraming salamat, sa liit ng panahong naigugulong mo upang makilala ako, sa pagpupuyat mo upang makausap ako, sa pagbibigay kumento sa sa akwant ko sa friendster, salamat talaga. Nawa'y pagpalain ka nang Maykapal. Tanggap ko anumang naging rason kung bakit nagkaganoon, siguro nga ay may nakita lang mas magandang balde sa balon at iyon ang pinili mong ipangsalok ng tubig upang ika'y mapuno ng saya. Bagama't subalit, datapwat NARITO LANG AKO sa paligid, nakamasid sa tagumapay na nais mong marating.

*Humingi ako kay God ng sign, kung darating ka sa pinakamahalagang araw ng aking buhay, kung itinakda niyang mangyari iyon, maaari na nyang gawin anuman ang nararapat para sa akin.*

Maghihintay lang ako kung babalik ka o hindi, kung darating ka o hindi, kung magiging maayos ang lahat o hindi. Naririto lang ako kung kakailanganin mo.

God bless.

FYI: Ikaw lang ang naipagdasal ko nang matagal sa Kanya.

I love you, flowers for you. October 1, 2007.

Kay sarap na mga kataga.

Kasalukuyan kasi akong nanonood ng 'Noypi, Ikaw ba 'to?'

Yan ang topic nila ngayon.

Oo nga't kay sarap nito pakinggan kahit na sa hindi mo kilalang tao maririnig.

Ngunit, para sa akin, mas lalong sasarap ang mga katagang ito kung ang taong nagpapahalaga sa iyo ito manggagaling.

Yung tipong, super kikiligin ka.

Anyway, oo nga't naranasan ko nang mabigyan ng bulaklak, ngunit, ewan ko ba wala kasi datin at, ISANG beses lang yun ah.

Anyway.. ayun..

Wala lang, sarap lang talaga pakinggan.

Pers Dey Op Klases.

September 19. 2007.

Hay nuka.

Amputang araw ito.

Gising ako alas singko y medya para pumasok sa alas siyete kong klase.

Kain. Ligo. Bihis. Ayos. Alis. Sakay Pedicab.

Yan ang ginawa ko.

************************************************************************************************************

Pagpapatuloy...

************************************************************************************************************

Sino ba naman ang maliligayahan ng araw na iyon.

Umuulan.

Walang gaanong mag-aaral sa mga silid-aralan gawa ng sobrang daming tao sa silid-aklatan kung saan nagaganap ang walang tigil na pagpapatala ng mga mag-aaral sa bawat asignatura kanilang tinatahak.

Ikapito ng umaga ang aming klase, OPESYST (Operating Systems) ang kowd nito. Malamang DOS Commands na naman ito tulad ng mga pahayaw sa aming PROTOOL noong kami ay nasa unang baitang ng aming kamalayan sa sahig ng aming kolehiyo. Sa elebeytor ng Gusali ng Teknolohiya, naabutan kong may mga mag-aaral na nag-aabang rito. Nakahinga ako ng maluwag dahil nakasiguro akong may klase na, simula na nang kalbaryo.

G.

2.

3.

4.

Ooppss.. Ako'y bababa na.

Isa.

Dalawa.

Tatlo.

Bukas na ang pinto.

Ayun, may mga tao ng sa may Kompyuter Laboratori (FYI: nakaupo sila dun) naghihintay sila para sa muling pagpapatala ng mga hindi regular na mga mag-aaral mula sa una hanggang terminal na antas.

Sige.

Sige.

Lakad ako papuntang A401, ang aming magiging silid-aralan para sa OPESYST. Naabutan ko doon sina Karl Lawrence Abiog at Rachel Zaide. Sila pa lang. At syempre, nadagdag ako. Ayun, tatlo na kami. Kwentuhan muna ginawa namin, paksa: "May pasok ba?" Ayan, nagsisidatingan na ang iba, si Lean Ilao na sa amin pala OPESYST, nakatsinelas, sumugod kasi sa ulan. Ayun, dating na si Aeyah, na nakita ko sa palikuran sa grawnd plor ng Tek Bilding. Sina Doms at Presh, at sila pa. Okok. Umpisahan na ang pagbibilang.

0710.

0715.

0720.

0725.

0730.

Ayun, si Karl, galing sa ITE Department kung saan ang asignaturang OPESYST ay nabibilang. Ang sai sa kanya ay kami ay mag-atendans na lamang. Okok.

Ilabas ang dilaw na papel!!!

Don't forget to write your, NAME; ADDRESS; SIGNATURE; DATE OF PURCHASE; SUBJECT; PROF; SUKING GROCERY STORE.

Ayun, sige sulat kami, syempre UNA si Karl. :D

Ayun, binigay na din nya sa kay Bb. Kristine Hipolito, sekretarya ng ITE Dept.

Okok.

Hindi dito natapos ang lahat..

Alas otso na nung kami ay loumabas ng kwarto.

Ooppss, SECUNET na (nagdarasal na sana si Sir Jorge ang aming tagaturo, dahil alam nya kung saan kami nahinto sa ADVANET), eksayted nga kami eh ay ako lang ata. ;))

Ayun, sa kwarto daw kami, kasi dalawa yun isang A505 at isang NetLab. Okok. Punta tayo sa A505, baka lecture lang naman, syempre House Rules (walang kamatayan).

Hay, naka-OFF ang AIRCON. Ang INIT (umuulan kasi), ayun, amoy ulam pa mula sa mga katabing karinderya ng FEU-EAC. Sige hintay tayo, as usual. Kami palang nun ni Girlie, tas dumating na yung iba.

Hintay. Hintay. Hintay.

Ayun, ala pang dumarating.

Baba kami sa NetLab, amputa, alang tao.

Okok.

Kristin, akyat ulit kayo.

A505 ulit, super napakaganda na ng aming pagkakaupo, sumilip si Ginoong Mahaguay (dati naming propesor sa asignaturang COMPARC kung saan ito ang naging dahilan kung bakit nawalan ako ng ISKOLARSYIP). Nagtanong siya kung ano daw ang sabjek namin dun, sagot kami, "SECUNET po!", ay sus, may klase daw dun ng TRIGONOMETRY, amputa naman. Okok. Walang problema, alis tayo.

Saan kaya kami pupulutin? :))

Sige na nga. Wala na lang klase. Aatend na lang ako sa EMERGENCY MEETING na tinawag ng Student Coordinating Council. Mula iyon alasonse ng umaga hanggang alauna ng hapon. Kasama ko sina Ace at Ced ng YFC.

Okok. May pagkain dito. :))

.

..

...

..

.

..

...

..

.

..

...

..

.

Ayun, natapos din yung meeting.

Nakasalubong ko sina Girlie at Renren, wala daw tao sa A503 kung saan sana gaganapin ang aming BUSORLA. Hayun, nagkayayaang umuwi.

Umuwi na din ako.

Peste, alang natutunan.

Hay.

Anyway, pag dating ko dito sa bahay masaya naman ako eh. May nakausap ako. :D

Ayun.

Ayun ang pers dey op klases namin.

Salamat sa oras na nasayang ko sa pagbabasa mo nitong artikulong hindi ko alam kung may saysay ba para sa iyo.

Ayun.

Gandang gabi!